Stranglers Live in Patras

Τι σημαίνει farewwell tour. Υπάρχει για τους μουσικούς η λέξη σύνταξη ή ένσημα.
JJ Burnell να παίξει ποτέ μπάσο σε άλλο συγκρότημα ή ο Greenfield να παίξει synth για την εκκλησία της ενορίας του.
Από τους λίγους ήρωες που έχω για την Punk Μουσικη εμφανίζονται αύριο πέμπτη 21/01/10 στην Πάτρα, υποτίθεται για την τελευταία περιοδεία της 35χρονης καριέρας τους.
Η φήμη τους πολλές φορές ξεπέρναγε την μουσική τους γιατί έκανα όλα τα υπόλοιπα punk συγκροτήματα να μοιάζουν με μαμμόθρεφτα
Εγώ απλά δεν το πιστεύω..Ther goes my Heroes...

Mitrelino's τοπ 10 concerts of the decade (not in Greece)

Και πάλι σε αυτή την λίστα δεν βρίσκεται ο Bruce. Δεν θέλω να αδικήσω τους άλλους καλλιτέχνες αλλά ο άνθρωπος στα live ανηκει σε άλλη κατηγορία.

Εχω και εδώ αποθυμένα όπως τον Prnce, Tom Petty, Van Morisson και κάτι ψηλά ακόμα.

1. U2 - Red Hot Chilli Peppers - Coldplay κ.α. (Slane Castle, Dublin) 25/8/2001

Μέσα στην καρδιά των u2, στην τελευταία καλή τους περιοδεία, τους Peppers στο Californication και οι Coldpaly στο Parachutes. Εμπειρία μοναδική, η παρέα, το Δουβλίνο, η κούραση. Από τις στιγμές που θα θελα να ξαναζήσω και να μην άλλαζα τίποτα.

2. Tom Waits (Auditori Forum, Barcelona) 15/7/2008

Μπορεί να έδωσα κάτι παραπάνω για τα εισιτήρια άλλα πραγματικά ούτε για τον Bruce δεν θα έδινα τόσα. Άλλα δεν βλέπεις συχνά τον Tom Waits Live, έτσι δεν είναι?

Σαν να βλέπεις τον Θεό και τον Διάβολο μαζί.

Εδω και η απολαυστική press conferance

3. R.E.M. (Rolling Stone Club, Milan) 18/3/2008

Οκ το να βλέπεις REM με 200 άτομα μετράει και όλα τα έξοδα πληρωμένα.

Εδώ έχει και λεπτομέρειες.

4. Arcade Fire ( Alexandra Palace, London) 18/11/2008

Δεν υπάρχει αυτό το γκρουπ και συγκεκριμενα στα live του.

Σε αυτη την παγωμένη εκκλησια στο Βορειο Λονδινο, να χιονίζει και να χανεσαι στους ήχους του Tunels.

5. Foo Fighters (O2 Arena, London) 17/112008

Ναι μια μερα πριν τους Arcade Fire και μια μεραμετα τον Ryan Adams( που δεν μπηκε στο τσακ στην λιστα) ένα απο τα καλύτερα live με spcial guests Roger Taylor, Brian May των Queen. ΚΑι το συγκεκριμένο 3μερο , εβδομάδα, μηνας χρόνος ο καλύτερος της μεχρι τώρα ζωής μου.

6. Pearl Jam ( Wachovia Spectrum, Philadelphia) 31/10/2009

Ιστορική συναυλία, Haloween και όλοι στο γηπεδο είναι ντυμένοι κάπως. Εισητήρια στην Μαυρη Αγορά μέσα στην Βροχη. Το Τελευταιο event στο Spectrum προτου κατεδαφιστεί.

O Vedder να ανεβαίνει στην σκηνή υπο τους ηχους του Rocky φορώντας γάντια και η διάρκεια του σετ ηταν 4 ωρες με 41 τραγουδια, μένοντας στην ιστορία ως the longest show ever.

7. Beastie Boys (Max-Smechling Halle, Berlin) 3/12/2004

Θυμάμαι μερικές μελανιές που βρέθηκαν στο σώμα μου μετά το Sabotage και ενα τεράστιο show απο τους παιδικούς μου ήρωες. Τουλάχιστον τους είδα όπως τους άξιζε και όχι όπως τους είδαμε στο EJECT.

8. Neil Young-Fleet Foxes - Pretenders ( Hyde Park,London) 16/6/2009

Μπορεί οι Pretenders να έπαιξαν μόνο 40 λεπτά αλλα μου έφυγε το απωθυμένο να δω την αγαπημένη μου ροκού Live. Παρα τα 60 της κρατιέται μια χαρά.

Με τους fleet foxes μείναμε με το στόμα ανοιχτό κυρίως για τον συγχρωνισμό στα φωνητικά.

Βεβαια τα ξ'εχασα όλα με τον Neil Young που έπαιξε αυτά που ήθεμα να ακουσω.

Σχεδον το μισο Harvest, Fuckin Up, Unknown Legend, Down By the River και πολλα άλλα

αναμεσα τους τα My My Hey Hey Και Rockin in the Freeworld 'οπου 'εστειλε την κιθάρα για μπουζί, πλατίνες, δισκόφρενα και έκανε τις χορδές κοκορέτσι. Στο τέλος βγήκε και ο Μάκα και είπαν το A day in the Life και μου σηκώθηκαν οι τρίχες απο το σβέρκο.

9. Monsters of Folk (United Palace, New York) 6/11/2009

Jim James, Conor Oberst , M Ward 'επαιξαν περιπου 3 ωρες και απο ότι φαντάζεσαι όχι μόνο τραγούδια των Monsters. Μόνο και μόνο απο τον χώρο που έπαιζαν, μια πρωην εκλησία και τον φοιτητόκοσμο που είχε και την αφοσίωση τους σε αυτη την μουσική, σε έπιανε δεος.

10. Madonna (Stadio Olympico, Roma) 6/8/2006

Ηταν η πρώτη φορά που είδα την Θεά, δεν την είχα και πολύ υποληψη πιο πριν, αλλα μου άρεσε τοτε το confessions. Βρεθηκαν 2 εισητήρια, αλλα κανεις για παρέα να έρθει απο Ελλάδα. Τι να έκανα πηγα μόνος μου. Δεν με ένοιαζε αν υπηρχε ορχήστρα, αν τραγουδουσε playback, τέτοιο show δεν ειχα ξαναδεί και δεν προκειται να ξαναγίνει ποτε. Ηταν και τα τραγουδια καλα εδώ που τα λέμε.

Mitrelino's top 10 concerts of the decade

Γενικά δεν έχω δει και λίγες συναυλίες στην ζωή μου και είναι δύσκολο να διαλέξω.

Θυμάμαι ότι έχω μετανιώσει που έχω χάσει τους Queens of the Stone Age αλλά νέος είμαι ακόμα... κάπου θα τους πετύχω.

1. Pearl Jam (Oaka sports hall) 30/9/2006

όποιος ακούει ροκ μουσική στην Ελλάδα και δεν πήγε σε αυτή την συναυλία καλό θα ήταν να μην αναφέρει ποτέ στην ζωή του ότι ακούει ροκ.Ανατριχίλες και κλάματα σε όλα τα τραγούδια και ένα από τα καλύτερα μπουτλεγκ της περιοδείας τους. Δεν πήγα σε γάμο φίλης για να πάω στην συναυλία.

2. Radiohead (Lykabetous theatre) 27/6/2000

Πρώτη live επαφή με το συγκρότημα λίγο πριν το KID A. Δύσκολα θα τους ξαναδούμε στην χώρα μας.

3. Twilight Singers (Gagarin 205) 7/12/2004

200 ατομα 2 1/2 ώρες πάρτι με φίλους, ο Dulli από τους καλύτερους περφορμερ και η επόμενη φορά που ήρθε με τον Lanengan σε sold out συναυλία από το word of mouth της συγκεκριμένης συναυλίας άφησε το σετ στην μέση λόγο οχλαγωγίας του κοινού.Είχε προγραμματίσει να παίξει 3 ώρες. Δείτε και βιντεάκι εδώ.

4, James / Morcheeba (electron, lykabetus theatre) 21/9/2001

Δεν έχω ξαναδεί τον Λυκαβηττό έτσι και ούτε πρόκειται να τον ξαναδώ.Η τελευταία συναυλία του Booth με μαλλιά λίγο πριν διαλυθούν και ξαναενωθούν για να κάνουν συναυλίες στην Ελλάδα.

5. Flaming Lips (Gagarin 205) 16/3/2003

Ότι και να πω είναι λίγο για την ενέργεια που μεταδίδει το γκρουπ.

6. Roger Waters (Tera Vibe ) 18/6/03

Περισσότερος κόσμος που έχει δει η Μαλακάσα ποτέ. Και η μεγαλύτερη ταλαιπωρία που που έχω τραβήξει ποτέ. Αλλά τέτοιο show δεν ξανάμματα έχω δει. Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη.

7. Elvis Costello & Allen Tousaint (Ωδείο Ηρωδου Αττικού) 10/7/2007

Σε ένα άδειο ωδείο χορεύαμε με τον Elvis, όταν κόβει 600 εισιτήρια, πως να έρθουν άλλοι στην Ελλάδα.

8. Devendra Banhart (Underworld)

Το εισιτήριο δεν γράφει ημερομηνία αλλά ήταν την ίδια μέρα με τον Antony.Κατευθείαν από το Βράχων σε ένα απροσδόκητο πάρτι σε υπόγειο.

9. Last Drive (Gagarin 205) 12/5/2007

Μετά την συναυλία γύριζα με τον John στην Πάτρα και δεν μίλάγαμε και ούτε ακούγαμε μουσική. Σε κάποια φάση γυρνάει και με ρωτάει "Αυτό που είδαμε ήταν αλήθεια?"

10. Sigur Ros (Θέατρο Βράχων) 1/7/2003

Ο μόνος λόγος που βάζω αυτή την συναυλία είναι επειδή είχα γυρίσει από συναυλία του Bruce και είναι δύσκολο να παρακολουθήσεις κάτι τέτοιο.Δεν το περίμενα από μένα να μου αρέσει αυτή η συναυλία.

σου-σουρεάλ

• Τα καλύτερα Σου, υπάρχουν στον Μπαλάσκα στον Άγιο βασίλειο στο Ρίο./Γενικά όλα τα μικρά γλυκά κοκ , εκλερακια παγωτίνια είναι unpectable./Τα υπόλοιπα είναι εντελώς μέτρια. Αλλά και το μέτριο ζαχαροπλαστείο της Πάτρας είναι το καλύτερο της Αθήνας. Γενικά πάσχει η πρωτεύουσα από ζαχαροπλαστεία.

• Σήμερα το πρωί ένας έγχρωμος πλανόδιος πωλητής της 7^ης τέχνης προσπαθούσε να πουλήσει ένα ντοκιμαντέρ για το 2012 και την συντέλεια του κόσμου. /Ταυτόχρονα διέσχιζε τον δρόμο αυτοκίνητο με μεγάφωνα και διαφήμιζε την επιθεώρηση Ξανά….ΠΑΣΟΚόλητο με Ψάλτη, Τόνυ Άντονι, Ευριπιωτη, Τσιβιλίκα./Ο Τσιβιλίκας χαραμίζεται πραγματικά ενώ θα μπορούσε α έχει ρόλους σε TV και κιν/φο.
• Willard Grant Conspiracy την Παρασκευή στο Rodeo αλλά τους χάνω, γιατί το Pop Babylon πλέον αναλαμβάνει μικρά Live στην Πάτρα, με ανερχόμενους μουσικούς που κυρίως θέλουν χώρο να εκφραστούν.

Ξεκίνημα με τον Lolek την Παρασκευή 23/10 στο Ευοί Ευάν


s

• Το pop baby και στο εξώφυλλο του Q μαζί με τους Prodigy

• Χάλια η λίστα του uncut με τα καλύτερα της δεκαετίας./Είπαμε άλλα όχι και 2 άλμπουμ του Dylan και το Smile του Brian Wilson./Αδικείται και το Heartbreaker του RyanAdams, άλμπουμ που αξίζει να είναι στην πεντάδα.

• Η καλή η δισκοθήκη είναι αλφαβητικά και χρονολογικά αν και θα μου άρεσε και autobiographical όπως στο High Fidelity./Πρώτο τι βάζεις τους ABBA ή τους Α flock ofseagulls. Τελευταίο όμως δεν υπάρχει απορία είναι ZZ TOP που επειδή είμαι βλάχοαμερικάνος θα πάω να τους δω./Τα πρώτα 5 άλμπουμ τους είναι φανταστικά, τα 80’s τα βαριέμαι πολύ.Θα ήθελα πολύ να παίξουν το Just got back from baby's.

shooting stars in hyde park

Σε κάθε συναυλία που πάω σκέφτομαι πάντα το ίδιο πράγμα για τα κινητά τηλέφωνα.

Κόσμος προσπαθεί να τραβήξει βίντεο και φωτογραφίες από το κινητό του τηλέφωνο που έχουν φτηνή και χαμηλή ανάλυση.

Φωτογραφίες και βίντεο που δεν πρόκειται ποτέ να δουν. Ακόμα και στο tube να το ανεβάσουν, κανένας δεν θα αντέξει να το δει.

Χάνεις και την μισή συναυλία προσπαθώντας να αποθανατίσεις τον αγαπημένο σου σταρ!

Γατί μια θα βγει κουνημένη, την άλλη θα είναι κάποιο χέρι μπροστά και θα τραβήξει το φλας

και θα κοιτάς αν βγήκε καλή.

Άσε αυτούς που παίρνουν κάποιον τηλέφωνο να ακούσει το αγαπημένο του τραγούδι.

Αυτό που ακούγεται συνήθως είναι ένας θόρυβος.

Και ένας μαλάκας που χρεώνεται. Αααασε αν είναι και στο εξωτερικό η χρέωση είναι μεγαλύτερη.

Τσιτώνεις τον άλλον που δεν είναι εκεί και σε βρίζει ενώ εσύ νομίζεις ότι τον σκέφτηκες.

Το σκ που έρχεται ετοιμάζομαι για Λονδίνο και το Hyde Park.

δεν θα δειτε στο pop babylon φωτογραφιες απο Kooks,killers,pretenders,seasick steve,ben harper,fleet foxes,neil young ,gaslight anthem,dave mathews band και φυσικά Bruce Springsteen

Χάνω βέβαια placebo, moby , gogol bordelo.

Συνομιλώντας με ένα παιδικό ήρωα

Μένοντας πιστός σε ότι κάνεις, πιστεύοντας πάντα στην αυθεντικότητα σου και με τον ήχο σου να παραμένει άφθαρτος 15 χρόνια
από την τελευταία σου κυκλοφορία, τότε η μοναδικότητα σου είναι αναμφισβήτητη
Με τους ήχους των have mercy, final kick, valley of death,hell to pay, whisper her name, black limo, every night,overloaded,bad roads...
να ηχούν ακόμα στα αυτιά μου όπως τότε που ήμουν έφηβος και η ιδέα του ροκ ν ρολλ ήταν ανύπαρκτη στα ελληνικά δεδομένα βρίσκομαι να παίρνω συνέντευξη από τους last drive.
ένα γκρουπ που ποτέ δεν σου έδωσε την αίσθηση ότι κάτι έχει
τελειώσει ούτε όταν έκαναν αυτό το μεγάλο κενό στην δισκογραφία τους. Πως θα μπορούσε άλλωστε όταν ακόμα βλέπω νέα παιδιά να ψάχνουν στο ίντερνετ να βρουν τα τραγούδια τους και να κρατάνε ζωντανή την μουσική τους και η μουσική να κρατάει ζωντανούς αυτούς. Η μουσική έχει την μαγεία να την ανακαλύπτεις στα φθαρμένα τύμπανα στην σκονισμένη ταστιέρα μιας fender και στα γρατζουνισμένα βινύλια μιας άλλης εποχής.

Λίγο πριν το Manifest 2009 λέμε λίγα λόγια με τον Alex K. των Last Drive.
Δι'αβασε 'ολη την συνέντευξη εδώ

MANIFEST 2009

το manifest 2009 παρουσιάζει
Παρασκευη 29/5
L.OS.T.
LOLEK
MARAVEYAS
ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ

Σαββατο 30/5
B-SIDES
FILM
MONIKA
LAST DRIVE

Προάυλιος χώρος Εργοστάσιο Τέχνης
Ακτή Δυμαίων 48
Πάτρα
www.mojoradio.gr
www.manifestbymojo.blogspot.com

ΣΗΜΕΡΟΝ - ΑΚΥΡΟΝ

εις την Μαλακάσαν για μια και μοναδική παράστασην!!!
Εξ Αγγλίας οι μοναδικοι Ντιπέεεεεεεες Μοοοοντ!!!
Τρέξατε , τρέξατε


Ακόμα δεν έχω ακουσει το sounds of the universe , επειδή το φοβάμαι λίγο.
Έχουν να βγάλουν καλό δίσκο απο το Songs of Faith & Devotion.
To 2001 στο ΟΑΚΑ μου άρεσαν πάρα πολύ, το 2006 όχι και τόσο.
έχω 'ομως πολύ καλα vibes για απόψε.
Τι θα ήθελα να ακούσω...
Black Celebration
Somebody
Blasphemous Roumours
Behind the Whhel
I feel you
Everything Counts
Policy of Truth
In you Room
Stripped
Question of Lust

Τελικά ακούσαμε μόνο το Enjoy the silence...
o Gahan δεν άντεξε την ελληνικη παντόφλα της γυναίκας του
και για να εκδικηθεί την καταγωγή της ακύρωσε την συναυλία 15 λεπτά
πριν βγεί στην σκηνή. Η ασθένεια του είναι καθαρά ψυχική
και ντροπή του το ότι δεν στάθηκε σαν επαγγέλματίας.

Μια βραδιά με τους Calexico ή τους Γκαλέξικο?

Αισθάνομαι πολύ τυχερός που η ζωή τα έφερε έτσι ώστε η αγάπη μου για τη μουσική να με ανταμείβει σχεδόν πάντα.Δεν θυμάμαι να είχα βρεθεί ποτέ τόσο κοντά στην προετοιμασία μιας συναυλίας.Και κυρίως κοντά σε ένα συγκρότημα παγκοσμίου φήμης που θαυμάζω.Τυχαίνει πάντα αυτούς που θαυμάζω και εκτιμώ να μην είναι ψωνισμένα κωλόπαιδα, που νομίζουν ότι επειδή έχουν βγάλει δίσκο, μπορούν να συμπεριφερθούν και αλαζονικά και υπεροπτικά στους γύρω τους.Το να κάθεσαι με τον Joey Burns των Calexico στον εξωτερικό χώρο της «Πολιτείας» και να παίζει με την κιθάρα του, κομμάτια που θα τον ενδιέφεραν να παίξει στην τελευταία συναυλία της περιοδείας τους και να σου εξηγεί πώς τα έγραψε, τι έγινε στην ηχογράφηση, να σου λέει ιστορίες για τον Sam Bean των Iron & Wine και αν θα προτιμούσα κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι να ακούσω… είναι πέρα από κάθε όνειρο.
Βλέπεις στη σκηνή να κάνουν soundcheck επτά άτομα, που το μόνο το οποίο μπορείς να πεις είναι ότι είναι μουσικοί με όλη τη σημασία της λέξης.
Τους νοιάζει να παίζουν μουσική, είναι αυτό που τους κάνει ευτυχισμένους.
Και η ευτυχία πολλαπλασιάζεται όταν ο κόσμος έχει τη σωστή ανταπόκριση.
Το όνειρο όμως διαλύθηκε όταν προσγειώθηκα βλέποντας την προσέλευση του κόσμου. Κυρίες με τις γούνες τους να ψάχνουν να κάτσουν σε καρέκλες.
Άλλοι κύριοι να ρωτάνε αν έπρεπε να έχουν κλείσει τραπέζι. Κόσμος της Πάτρας που μαζεύτηκε για τον απλό λόγο ότι θα ήταν όλοι εκεί και έπρεπε να παραβρίσκονται και αυτοί.Μόνο που η «Πολιτεία» δεν είναι ΟΑΚΑ και οι Calexico δεν είναι Madonna.
Τo μισό ακροατήριο δεν νοιάστηκε καν ότι κάποιος Depedro ανέβηκε στη σκηνή να παίξει τα τραγούδια του μαζί με τους Calexico. Σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας το πατρινό κοινό μιλούσε ασταμάτητα με τους ανθρώπους που βλέπει καθημερινά, έβγαζε φωτογραφίες τον εαυτό του για να τις δημοσιεύσει στο facebook, να δούμε όλοι οι φίλοι του ότι έδωσε το «παρών» και σε αυτή την κοινωνική εκδήλωση.
Μόνο που κοινωνική εκδήλωση δεν είναι η συναυλία. Πας απλά για να ακούσεις μουσική και να διασκεδάσεις και ακόμα χειρότερο είναι ότι ενοχλείς τους γύρω σου.
Στην τάξη του σχολείου η καθηγήτρια αν μίλαγες σε έβγαζε έξω χωρίς απουσία επειδή ενοχλούσες αυτούς που ήθελαν να παρακολουθήσουν το μάθημα.Δεν σε υποχρέωσε κανένας να έρθεις σε κάτι που δεν σου αρέσει και δεν γνωρίζεις.
Αλλά ο Πατρινός ό,τι δεν γνωρίζει, το μειώνει αντί να το θαυμάζει, είναι η καλύτερη άμυνα γιατί του θυμίζει τη δική του μετριότητα.Μπορεί τα εισιτήρια να είχαν προπωληθεί μια εβδομάδα πριν…Αυτό κάνει μια συναυλία πετυχημένη? Ο χώρος της «Πολιτείας» δεν ενδείκνυται για συναυλίες αφού δεν έχει μελετηθεί η ακουστική του και η βαβούρα του κόσμου αντηχούσε πάνω στη σκηνή με αποτέλεσμα να μην μπορούν να παίξουν τα πιο αργά τους κομμάτια οι Γκαλεξικο (σύμφωνα με τους Πατρινούς) και να μειώσουν τον αριθμό των τραγουδιών.Βλέπεις η Πάτρα εδώ και πολλά χρόνια πάσχει από συναυλιακούς χώρους και δεν φταίει κανένας επιχειρηματίας.Η«Υψικάμινος» έκλεισε, το «ευ ζην» έκλεισε, το «rec» έκλεισε και έγινε κάτι άλλο και το τσοντο-σινεμά «Ερμής» στην Άγια Σοφίας παραμένει ανοικτό.Η δυνατότητα να έρθουν μεγάλα συγκροτήματα και καλλιτέχνες στην Πάτρα υπάρχει αλλά δεν υπάρχουν χώροι πλέον και δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης στο πώς να πας σε μια συναυλία.
Αν έχεις μεγαλώσει πηγαίνοντας μόνο σε καφετερίες και στα μπουζούκια λογικό είναι.

The Firecracker show

Στις διαδρομές μου, Πάτρα Αθήνα, πριν από πολλά χρόνια συνήθιζα να ακούω bootleg του Springsteen. Κάποια στιγμή τα χάρισα όλα και τα ξέχασα ακούγοντας συνεχώς καινούργιους δίσκους που αγόραζα ή κατέβαζα.
Την πρωτοχρονιά που μας πέρασε το firecracker show έκλεισε τα 30 του χρόνια.
Μια θρυλική συναυλία του Darkness on the edge of Town Tour. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, και αφού άλλαξε ο χρόνος, κάποιος ηλίθιος πέταξε ένα βεγγαλικό και έσκασε στα μούτρα του Bruce. Αφού λοιπόν τον έλουσε με διάφορα κοσμητικά επίθετα , συνέχισε την συναυλία με το κέφι που δίνει το Rock n' Roll. Μια συναυλία που ακούς το μεγαλείο της E Street Band και έναν Bruce να τα δίνει όλα. Κατεβάστε όλη την συναυλία από εδω και ακουστε το το ανατριχιαστικό Backstreets , αλλά και την ιστορία που λέει στο Pretty Pink Flamingo .
Enjoy!

Brett Anderson Live in Polis Theatre Athens

Είχα χρόνια να ασχοληθώ σοβαρά με τον Brett Anderson των Suede σχεδόν από τους πρώτους δίσκους τους και είχα μια υποψία επερχόμενης απογοήτευσης πριν τη συναυλία του την περασμένη Πέμπτη.
Τελικά χάρηκα πολύ που ήμουν εκεί. Τραγουδούσε σαν να μην είχε τίποτα να αποδείξει, τίποτα να χάσει ή να κερδίσει από μας και έδωσε την πιο ωραία, απλή, καθαρή μουσική που μπορούσε να δώσει - πιο ερωτικός από ποτέ μέσα στο σκούρο κουστούμι του, περισσότερο από τότε που κουνούσε ‘ξεδιάντροπα’ το ανδρόγυνο κορμί του. Με τόσο Dog Man Star όσο ήθελα να ακούσω. Με καλή νέα δουλειά.
Κι ένιωσα κάτι σαν σεβασμό για αυτόν που μένει πιστός στην έμπνευσή του, την έκφρασή του, τη δική του αλήθεια όσο απήχηση ή εμπορικότητα ή οτιδήποτε κι αν έχει αυτή. Που απλά έκανε καλά αυτό που διάλεξε να κάνει. Που είναι μουσικός κι όχι απλά icon των media.
Περίεργο να τον βλέπεις και να συνειδητοποιείς ότι μεγαλώσατε και οι δύο παράλληλα και κανένας δεν είναι αυτό που ήταν. Και ωραίο ότι αυτό που θυμόσουν άλλαξε, αλλά δεν ξέφτυσε στα μάτια σου. Ότι καταφέρνει να σου δημιουργήσει ξανά την ίδια αίσθηση, σε βοηθάει να βρεις ένα παλιό κομματάκι από τα πολλά που σε αποτελούν.
Σε άλλους εκείνο το βράδυ μπορεί να μην άρεσε ή να είχαν αγαπήσει κάτι διαφορετικό από εμένα το οποίο δεν βρήκαν πια εκεί. Δεν έχει σημασία.
Δεν ήταν ποτέ είδωλό μου ο Brett Anderson – απλά κάποια εποχή αγάπησα αρκετά κάποια τραγούδια του. Με έκανε όπως να θυμηθώ αυτή ακριβώς την εποχή. Τότε που τα cd μου – λιγοστά , αγορασμένα με περιορισμένο χαρτζηλίκι – σήμαιναν τον κόσμο για μένα. Κυριολεκτικά. Ήταν τα δικά μου παράθυρα στον κόσμο που φανταζόμουν ότι με περίμενε να τελειώσω το σχολείο να τον ανακαλύψω (κι ευτυχώς είχα τέτοια παρακίνηση που ένα μέρος του κόσμου αυτού κατάφερα να το δω, τουλάχιστον να το πλησιάσω - έζησα στο Λονδίνο του Brett, είδα το ποιητικό Δουβλίνο του Bono...ακόμα περιμένω σαν δεκαπεντάχρονο να δω την Αμερική του Bruce).
Τότε αφιέρωνα χρόνο να ακούσω ξανά και ξανά ένα δίσκο και όταν κάτι μου άρεσε
πρόσεχα την κάθε νότα και την κάθε λέξη . Τα βιβλιαράκια με τους στίχους τα άνοιγα με προσεκτικές κινήσεις και γρήγορα κατέληγαν τσαλακωμένα, με μουτζούρες και μαρμελάδες...
Έμαθα περισσότερα αγγλικά έτσι παρά από το φροντιστήριο.
Σκεφτόμουν κιόλας με παιδική αφέλεια ότι κάποτε που θα είμαι μεγαλύτερη και ανεξάρτητη, θα έχω φυσικά μια καλή δουλειά και θα μπορώ να αγοράζω όσα cd θέλω.
Έφτασα να έχω την καλή δουλειά – κάτι σαν κι αυτό που ονειρευόμουν τότε, που δεν ήξερα πολλά.
Όμως сd δεν έχω αγοράσει για χρόνια, στίχους δεν θυμάμαι εύκολα απ’έξω και όλο και σπανιότερα τραγουδάω δυνατά στις συναυλίες.
Τα cd μου - όλα αντεγραμμένα - τα κρατάω σε στίβες χωρίς εξώφυλλα, χωρίς στίχους, χωρίς καν τίτλους. Τα τραγούδια έχουν γίνει νούμερα στο μυαλό μου - ‘καλό το 5, το άκουσες το 7?’
Εντάξει μπορεί να μην είναι για όλους έτσι, να είναι για μενα. Και τι σημασία ίσως έχει αν η μουσική είναι καλή...Και κάποιες φορές είναι καλή, αλλά και σε αυτήν την περίπτωση δεν της δίνω το χρόνο που της αξίζει. Διαρκεί μέχρι το επόμενο cd που θα μπει στο player γιατί και αυτό ‘ε, δε γίνεται να μην το έχεις ακούσει’.
Όλα αλλάζουν κι όλα τρέχουν. Για να φτάσουν πού και να γίνουν τι...
Και σκέφτομαι ότι είναι παρήγορο όταν καποιος καταφέρνει να διατηρήσει το δικό του ρυθμό μέσα σε όλο αυτό το κυνηγητό. Όπως ο Brett.
Εξάλλου αν καταλήγουν στο τέλος να μετράνε τα ίδια πράγματα που είχαν σημασία από την αρχή, τότε ποιό είναι το νόημα;
Το ίδιο το ταξίδι είναι ο προορισμός μάλλον.
Αλλά εγώ χρειάζομαι μια στάση.

By S.J.P.

One night stand with Madonna

Την βραδιά της 27ης Σεπτεμβρίου είναι σίγουρο ότι θα την θυμούνται πολλοί Έλληνες.
Η βραδιά που η Madonna ξεσήκωσε τα πλήθη.
Εδώ μπορεί διαφωνήσω, μάλλον τα υπνώτισε.
Σημασία έχει άλλο όμως.
H Madonna είναι μια καλλιτέχνης ή μια snowwoman όπως θες το λες.
Είδαμε μια ώρα και 50 λεπτά ενός show και όχι συναυλίας.
Η γυναίκα αυτή ξέρει να κάνει αυτό που κάνει καλλίτερα από οποιονδήποτε άλλο στον κόσμο. Περνώντας όλα τα μηνύματα που θέλει να περάσει τα πολιτικά και κυρίως την προώθηση του νέου της δίσκου δεν είχε χρόνο για καλλιτεχνικές ανησυχίες αν εξαιρέσεις λίγο τους τσιγγάνους στην μέση του show που για μένα ήταν και το πιο αδύνατο.
Και πάλι προσωπική άποψη - το hard candy συγκαταλέγεται σε ένα από τους χειρότερούς της δίσκους, όμως μέσα στο show μου άρεσαν τα τραγούδια ενώ στις εκτελέσεις του δίσκου δεν ακούγονται.
Νιώθω υποχρέωσή μου να παίξω τον ρόλο του δικηγόρου του διάβολου, μια δουλειά που θα ήθελα να είχα αν πλήρωνε καλά και πραγματικά ο μόνος ρόλος δικηγόρου που αξίζει.
Πρώτα από όλα το κοινό ήταν απαράδεκτο και δεν συμμετείχε ούτε όταν η ίδια η Μαντόνα μας παρότρυνε να φωνάξουμε "ουα ουα" μαζί της και δεν ακουγόταν ούτε το μισό γήπεδο.
Ακόμα και όταν έδειχνε τους στίχους στην οθόνη ελάχιστοι τραγουδούσαν το Into the Groove και το Give it to Me, ενώ δεν υπήρχε συμμετοχή ούτε στο Express yourself, ένα από τα πιο γνωστά της τραγούδια που ακόμα κι εγώ που είχα να το ακούσω 10 χρόνια θυμόμουν πάνω κάτω τους στίχους.
Όλοι πήγαν να δούνε την Μαντόνα το φαινόμενο χωρίς να ξέρουν βασικά τραγούδια της. Δίπλα μου κάποιοι αναρωτήθηκαν κιόλας όταν βγήκε για support Η Robyn (που ήταν εξαίσια) γιατί δεν έβαλε τον Νίκο Βερτη ή την Καλομοίρα...?....Έλα ντε και εγώ απορώ.
Λίγη σημασία έχει βέβαια γιατί δεν έκανε encore που ποτέ δεν κάνει αφού το show είναι προγραμματισμένο μέχρι κλάσματος δευτερόλεπτου.
Επίσης τα ανανεωμένα παλιά της τραγούδια με σύγχρονους ρυθμούς δεν με ενθουσίασαν αλλά τα δικαιολογώ στο ότι πρόκειται για τη Μαντόνα που αντανακλά την εποχή που ζούμε.
Θα έλεγα ψέματα αν πω ότι δεν με ενθουσίασαν οι ροκ εκτελέσεις του Borderline , Ray of Light και Hung Up όσο τα σκηνικά και τα χορευτικά (όταν οι περισσότεροι έλληνες καλλιτέχνες νομίζουν ότι με έναν Φωκά Ευαγγελινο και δυο αλλαξιές τουαλέτας κάνουν show). Με ένα σορτσάκι γυμναστικής και ένα φορεματάκι την έβγαλε σε όλη την συναυλία και πάλι ήταν όπως λενε και οι φίλες μου ΘΕΑ γιατί απλά είναι η Madonna.
Ούτε με νοιάζει πού έφαγε ή πού κοιμήθηκε και αν η σκηνή σφουγγαρίστηκε με ευλογημένο νερό της Καμπάλα από τον Γκουρού της.
Απλά η χώρα μας έζησε αυτή την εμπειρία και δυστυχώς θα τη συζητάμε για χρόνια αντί να βλέπουμε συχνά τέτοια show εδώ.
Άραγε του χρόνου τον Σεπτέμβρη όταν θα έρθουν οι U2 θα τρέξουν να όλοι να βρουν εισιτήριο όπως έγινε τώρα και τα κανάλια θα ασχοληθούν τόσο όσο με την Madonna;
Το σίγουρο είναι πως όσοι ήθελαν να πανε σε αυτή τη συναυλία βρήκαν τελικά εισιτήριο καθώς υπήρχαν διαθέσιμα μέχρι και τελευταία στιγμή και είναι δικαιολογία ότι ‘δεν βρήκα για αυτό δεν πήγα’. Αν θέλεις κάτι πραγματικά το βρίσκεις, αρκεί να μην βαριέσαι και να μην βασίζεσαι σε άλλους- η Madonna δεν βασίστηκε ποτέ σε κανέναν Κι έγινε αυτό που έγινε επειδή είχε πείσμα και πίστη στον εαυτό της.

Fantastico R.E.M.

Είναι περίεργο το πως και πότε συνειδητοποιείς μερικές φορές τα πράγματα που μας συμβαίνουν.

Το απόγευμα της Μαρτίου στην πτήση από Αθήνα για Μιλάνο, σκεφτόμουν πόσο τυχεροί είναι οι άνθρωποι που ζουν μέσα από αυτό που αγαπούν πιο πολύ.

Το να είσαι το συγκρότημα και να παίζεις μουσική που φτιάχνεις ή το να βρίσκεσαι κάτω από την σκηνή και να βλέπεις και να ακούς την δημιουργία κάποιων ανθρώπων. Δεν θα έγραφα ποτέ κάτι στο οποίο δεν πιστεύω και δεν εκτιμώ.

Ίσα ίσα πρόλαβα να φύγω από το αεροδρόμιο και να παω στο club Rolling Stone του Μιλάνου για να παρακολουθήσω τους R.E.M.να παρουσιάζουν για πρώτη φορά τα τραγούδια από το νέο τους άλμπουμ, Accelerate, ζωντανά.

Η συναυλία γίνεται για να μαγνητοσκοπηθεί από το MTV αλλά και για δημοσιογράφους από όλη την Ευρώπη μόνο με προσκλήσεις.

Λίγα λεπτά μετά τις 10 το βράδυ το συγκρότημα από την Αθήνα ( της Georgia για να μην γίνει καμία παρεξήγηση), βγήκαν στην μικρή σκηνή του Rolling stone μπροστά σε λιγότερα από 400 άτομα. Ήταν μια σχεδόν prive συναυλία.

Μπάντες τέτοιου βεληνεκούς δεν κάνουν συχνά τέτοιες εμφανίσεις, αλλά βλέπεις γνωρίζουν πολύ καλά στο εξωτερικό πως να προωθούν μια μεγάλη κυκλοφορία.

Η συναυλία κράτησε πάνω από μιάμιση ώρα, παίζοντας 9 από τα νέα τους τραγούδια και 12 παλιότερα τους, τα οποία τα βρίσκεις σε μια best of συλλογή τους.

Ήταν τα τραγούδια που θα ήθελαν να ακούσουν όλοι και τα τραγούδια που δεν είχαμε ακούσει το 1998, στην μοναδική εμφάνιση τους στην χώρα μας.

Για όσους το θυμούνται θα προσπαθούν απλά να ξεχάσουν τους Πυξ Λαξ που άνοιξαν τότε την συναυλία τους!

Παρά τα χρονάκια τους, αφού βρίσκονται στο μουσικό προσκήνιο από το 1981, ήταν τέλεια κουρδισμένοι , ακούραστοι χαμογελαστοί , αφού και αυτοί ζουν για να παίζουν μουσική. Μετά τα 5 πρώτα κομμάτια και αφού έχουν ζεσταθεί ο Michael Stipe λεει :We are REM and this is what we do.

To τι κάνουν τόσα χρόνια οι R.E.M είναι να φτιάχνουν πανέμορφα τραγούδια ,όπου ακόμα και τα πιο καταθλιπτικά τους σε κάνουν να σκάσεις ένα χαμογελάκι.

Ποτέ δεν γνώρισα στην ζωή μου κάποιον «τρελό» για τους R.E.M.

Ίσως γιατί ποτέ δεν έβγαλαν κάποιο τραγούδι να στέκεται σαν ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχεις ακούσει ποτέ. Που μπορεί το Losing my religion να το αλλάξεις αν το πετύχεις στο ραδιόφωνο δεν παύει όμως να έχει χάσει την άξια του.

Κανένα τραγούδι των R.E.M δεν έχασε την άξια του.

Ούτε και το συγκρότημα.

Προχώρησε με τόσο σταθερά και σωστά βήματα και έφτασε να παίζει σε τεραστία σταδία να έχει τεραστία συμβόλαια με την δισκογραφική του. Θυμάμαι ότι το 1996 υπέγραψαν ανανέωση συμβολαίου με την Warner music για 80 εκατομμύρια δολάρια!!!

Το 1982 όπου κυκλοφορήσαν το πρώτο τους άλμπουμ Murmur στην εταιρία I.R.S. ( αμερικανική εφορία) το περιοδικό Rolling Stone το τοποθέτησε σαν άλμπουμ της χρονιάς και το συγκρότημα που θα σώσει την μουσική σκηνή της Αμερικής.

Πόσο ωραίες είναι αυτές οι προφητικές δηλώσεις από ανθρώπους που πιστεύουν στην μουσική και πόσο όμορφα όταν δε κάνουν λάθος.

Το 1987 κυκλοφορούν το Document που περιέχει δυο μεγάλες τους επιτυχίες το it’s the end of the world as we know it and I feel fine και το The one I Love.

Αυτά τα τραγούδια , o παράξενος ήχος της κιθάρα του Peter Buck τα θολά φωνητικά του Michael Stipe και η δυναμική του συγκροτήματος στα κολεγιακά ραδιόφωνα αλλά και στον φιλοσοφημένο πυρήνα που είχαν δημιουργήσει.

Έκαναν την Warner music να τους προσέξει.

Το 1988 κυκλοφορούν το Green , την εποχή που αρχίζει μια ροκ ανεξάρτητη επανάσταση και τα τραγούδια τους έχουν οικολογική και πολιτική συνείδηση.

Should we talk about the weather, should we talk about the government τραγουδάει ο stipe στο Pop song 89.

To 1991 και το 1992 θα κυκλοφορήσουν τα πιο εμπορικά τους άλμπουμ το Out of Time Και το Automatic for the People που κάνει τον ήχο τους κλασσικό για όλα τα αυτιά όλου του κόσμου.

Δεν υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη να μην αναγνωρίζει την φωνή και τον ήχο τους.

Η δεν θα έχει αυτιά η δεν θα έχει ακούσει ποτέ στην ζωή του μουσική.

Μπορεί τα επόμενα άλμπουμ τους να μην είχαν την εμπορική επιτυχία των προηγούμενων και να είναι πολύ πιο προσεγμένα στην παραγωγή τους αλλά συνεχίζουν και κυκλοφορούν εξαίρετες δουλείες όπως το New Adventure in Hi-fi , το παρεξηγημένο Up , το διαφορετικό Around the Sun και μεμονωμένα τραγούδια για soundtracks και συλλογές όπως το The Great Beyond και το Bad day.

Στις αρχές του Απρίλη το I – tunes και αλλά site Που πουλούσαν μουσική έκαναν ρεκόρ στις πωλήσεις του νέου τους άλμπουμ Accelerate.

Η νέα τους δουλεία έχει περισσότερο τον μετά πανκ ήχο που είχαν στις αρχές του 80 παρά τα αργά και βαριές μελωδίες των προηγούμενων άλμπουμ.

Η πολιτική τους στάση έχει γίνει πιο επιθετική και συνδυάζεται τέλεια με τις γρήγορες κιθάρες τους.

Πόλοι θα ξαφνιαστούν με τον νέο-παλιό ήχο τους και θα αναρωτηθούν αν μέχρι τώρα βρισκόντουσαν σε νάρκη.

Δεν προσπαθούν, καταφέρνουν να ξυπνήσουν την συνείδηση όλων μας τόσο για την πολιτική και την οικολογία αλλά να μας που ότι Living well is the best revenge.