Είχα χρόνια να ασχοληθώ σοβαρά με τον Brett Anderson των Suede σχεδόν από τους πρώτους δίσκους τους και είχα μια υποψία επερχόμενης απογοήτευσης πριν τη συναυλία του την περασμένη Πέμπτη.
Τελικά χάρηκα πολύ που ήμουν εκεί. Τραγουδούσε σαν να μην είχε τίποτα να αποδείξει, τίποτα να χάσει ή να κερδίσει από μας και έδωσε την πιο ωραία, απλή, καθαρή μουσική που μπορούσε να δώσει - πιο ερωτικός από ποτέ μέσα στο σκούρο κουστούμι του, περισσότερο από τότε που κουνούσε ‘ξεδιάντροπα’ το ανδρόγυνο κορμί του. Με τόσο Dog Man Star όσο ήθελα να ακούσω. Με καλή νέα δουλειά.
Κι ένιωσα κάτι σαν σεβασμό για αυτόν που μένει πιστός στην έμπνευσή του, την έκφρασή του, τη δική του αλήθεια όσο απήχηση ή εμπορικότητα ή οτιδήποτε κι αν έχει αυτή. Που απλά έκανε καλά αυτό που διάλεξε να κάνει. Που είναι μουσικός κι όχι απλά icon των media.
Περίεργο να τον βλέπεις και να συνειδητοποιείς ότι μεγαλώσατε και οι δύο παράλληλα και κανένας δεν είναι αυτό που ήταν. Και ωραίο ότι αυτό που θυμόσουν άλλαξε, αλλά δεν ξέφτυσε στα μάτια σου. Ότι καταφέρνει να σου δημιουργήσει ξανά την ίδια αίσθηση, σε βοηθάει να βρεις ένα παλιό κομματάκι από τα πολλά που σε αποτελούν.
Σε άλλους εκείνο το βράδυ μπορεί να μην άρεσε ή να είχαν αγαπήσει κάτι διαφορετικό από εμένα το οποίο δεν βρήκαν πια εκεί. Δεν έχει σημασία.
Δεν ήταν ποτέ είδωλό μου ο Brett Anderson – απλά κάποια εποχή αγάπησα αρκετά κάποια τραγούδια του. Με έκανε όπως να θυμηθώ αυτή ακριβώς την εποχή. Τότε που τα cd μου – λιγοστά , αγορασμένα με περιορισμένο χαρτζηλίκι – σήμαιναν τον κόσμο για μένα. Κυριολεκτικά. Ήταν τα δικά μου παράθυρα στον κόσμο που φανταζόμουν ότι με περίμενε να τελειώσω το σχολείο να τον ανακαλύψω (κι ευτυχώς είχα τέτοια παρακίνηση που ένα μέρος του κόσμου αυτού κατάφερα να το δω, τουλάχιστον να το πλησιάσω - έζησα στο Λονδίνο του Brett, είδα το ποιητικό Δουβλίνο του Bono...ακόμα περιμένω σαν δεκαπεντάχρονο να δω την Αμερική του Bruce).
Τότε αφιέρωνα χρόνο να ακούσω ξανά και ξανά ένα δίσκο και όταν κάτι μου άρεσε
πρόσεχα την κάθε νότα και την κάθε λέξη . Τα βιβλιαράκια με τους στίχους τα άνοιγα με προσεκτικές κινήσεις και γρήγορα κατέληγαν τσαλακωμένα, με μουτζούρες και μαρμελάδες...
Έμαθα περισσότερα αγγλικά έτσι παρά από το φροντιστήριο.
Σκεφτόμουν κιόλας με παιδική αφέλεια ότι κάποτε που θα είμαι μεγαλύτερη και ανεξάρτητη, θα έχω φυσικά μια καλή δουλειά και θα μπορώ να αγοράζω όσα cd θέλω.
Έφτασα να έχω την καλή δουλειά – κάτι σαν κι αυτό που ονειρευόμουν τότε, που δεν ήξερα πολλά.
Όμως сd δεν έχω αγοράσει για χρόνια, στίχους δεν θυμάμαι εύκολα απ’έξω και όλο και σπανιότερα τραγουδάω δυνατά στις συναυλίες.
Τα cd μου - όλα αντεγραμμένα - τα κρατάω σε στίβες χωρίς εξώφυλλα, χωρίς στίχους, χωρίς καν τίτλους. Τα τραγούδια έχουν γίνει νούμερα στο μυαλό μου - ‘καλό το 5, το άκουσες το 7?’
Εντάξει μπορεί να μην είναι για όλους έτσι, να είναι για μενα. Και τι σημασία ίσως έχει αν η μουσική είναι καλή...Και κάποιες φορές είναι καλή, αλλά και σε αυτήν την περίπτωση δεν της δίνω το χρόνο που της αξίζει. Διαρκεί μέχρι το επόμενο cd που θα μπει στο player γιατί και αυτό ‘ε, δε γίνεται να μην το έχεις ακούσει’.
Όλα αλλάζουν κι όλα τρέχουν. Για να φτάσουν πού και να γίνουν τι...
Και σκέφτομαι ότι είναι παρήγορο όταν καποιος καταφέρνει να διατηρήσει το δικό του ρυθμό μέσα σε όλο αυτό το κυνηγητό. Όπως ο Brett.
Εξάλλου αν καταλήγουν στο τέλος να μετράνε τα ίδια πράγματα που είχαν σημασία από την αρχή, τότε ποιό είναι το νόημα;
Το ίδιο το ταξίδι είναι ο προορισμός μάλλον.
Αλλά εγώ χρειάζομαι μια στάση.
By S.J.P.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου