Finger lickin' good - Flakes

Σε μια στοίβα που έχω από ντέμο στο ράφι μου είναι και κανά δύο των
Flakes, περίπου τέσσερα χρόνια από το «Τhe best day of my life» (το
πρώτο που απέκτησα).
Δεν είναι και λίγα τα χρόνια που προσπαθούν να βγάλουν δίσκο.
Και όντως δεν το καταλαβαίνω ότι ένα συγκρότημα με το που γράφει πέντε
τραγούδια, πάει και για συμβόλαιο.
Όλοι οι τραγουδιστές, κιθαρίστες, ντράμερ πρέπει να «λιώσουν»
για μια κυκλοφορία.Απλά τώρα φαίνεται εύκολο στους περισσότερους.
Τουλάχιστον οι Flakes προσπαθούν με αργά αλλά σταθερά βήματα,
γράφοντας κομμάτια, παίζοντας σε συναυλίες, κάνοντας συνεργασίες και
τόσα χρόνια ψήνονται. Και ίσα που έχουν ροδίσει.
Τουλάχιστον στο στούντιο γιατί η τελευταία
φορά που τους είδα live –πριν από ένα χρόνο ακριβώς– ήταν μεγάλη
απογοήτευση.
Μου κέντρισαν το ενδιαφέρον όμως, όταν έμαθα ότι τους χρησιμοποίησε ο
Dousk για τον τελευταίο του δίσκο «A kind of Human» κάνοντας
εξαιρετική δουλειά και σίγουρα τους άνοιξε τα αυτιά και τα μυαλά.
Και έρχεται η πρώτη επίσημη κυκλοφορία με το
«Lick your Fingers if you like it» από την Inner Ear.
Να πω ότι ξετρελάθηκα με το πρώτο άκουσμα, θα πω ψέματα.
Μου φαινόταν ότι άκουγα να επαναλαμβάνεται το ίδιο τραγούδι over & over.
Μετά από μια εβδομάδα τους δίνω άλλη μια ευκαιρία και ακούω το πρώτο
μισό του δίσκου και ομολογώ ότι βρήκα δύο τραγούδια να μου αρέσουν!
Το «Wish» και «Secret life of Errol Brown»(ο τραγουδιστής των Hot Chocolate)
Μετά από δύο μέρες ακούω και το άλλο μισό και παθαίνω πλάκα με τα
«Κ.2.Χ», «North», «45''». Και τώρα δεν ξέρω τι φταίει.
Ότι τα εφέ της κιθάρας είναι μονότονα, ότι δεν καταλαβαίνω τους
στίχους ή ότι απλά έχουν μπει σε λάθος σειρά τα τραγούδια για να
κάνουν το άλμπουμ πιο ευχάριστο στην ακρόαση.
Μπορεί όλα αυτά, μπορεί και τίποτα από αυτά.
Αυτό που κατάλαβα είναι ότι καμιά φορά ακούς κάτι,στην αρχή
ενθουσιάζεσαι και το ξεχνάς, αλλά με αυτό το δίσκο του δίνεις μια
δεύτερη ευκαιρία και σε κερδίζει.
Γιατί είναι διαφορετικός, είναι κάτι καινούριο και γιατί επιμένουν
σε αυτό που τους αρέσει.Και με έκαναν να αλλάξω γνώμη.
Δεν ξέρω αν θα βγάλουν κάποιο τραγούδι και θα γίνει επιτυχία ή απλά
κάθε καλλιτέχνης προσπαθεί να καλύψει τη ματαιοδοξία του λέγοντας ότι
παίζει σε μια μπάντα που έβγαλε δίσκο.Απλά χαίρομαι να ακούω και
να ξανακούω αυτό το δίσκο και να μου αρέσει όλο και πιο πολύ.
Και κυρίως γιατί δεν τα παράτησαν οι ίδιοι.