Και πίνω μπύρες

"Μπι όπως μπύρα" είναι ο τίτλος από το τελευταίο παραμύθι του Τομ Ρόμπινς, που είναι ωραίος παραμυθάς. Είναι και εκπαιδευτικό, γιατί μαθαίνεις πολλά πράγματα για κάτι πολύ αγαπημένο και όχι μόνο. Δεν είναι και πολύ μεγάλο, 100 και κάτι σελίδες που κάθε σελίδα σου προκαλεί δίψα για μπύρα.

Δεν αποφεύγει τις φιλοσοφίες του και τους στοχασμούς για την ζωή γενικότερα

Την γενναιότητα των ανθρώπων απέναντι στα ξωτικά της ζάχαρης. Το μεγαλείο του να έχεις θάρρος ακόμα και αν το θάρρος αυτό είναι ψεύτικο. Καλύτερα το ψεύτικο απ το καθόλου.

Να μην φοβάσαι να αγαπήσεις, ούτε καν όταν υπάρχει περίπτωση να μη σου ανταποδώσουν την αγάπη σου. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την μπύρα?

Μα φυσικά όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα έχουν να κάνουν με την ζωή

Και η ζωή είναι είναι σαν ένα ποτήρι μπύρας. Ο αφρός μπορεί να είναι γαργαλιστικός αλλά επιφανειακός σαν τον περισσότερο κόσμο και η ουσία της μπύρας είναι αυτό το κίτρινο υγρό.

Είναι πικρό άλλα αφήνει μία ωραία γεύση.

Εκεί θέλω να καταλήξω.

Γκι όπως Γκίνες

Θυμάστε ποτέ ένα συγκεκριμένο ποτήρι μπύρας?

Μπορεί να θυμάστε μια βραδιά με πολλά ποτήρια ή μπουκάλια ή κουτάκια μπύρας αλλά ένα ποτήρι συγκεκριμένο? Λοιπόν εγώ το θυμάμαι, τον Αύγουστο του 2001 στο εργοστάσιο παρασκευής της Guiness στο Δουβλίνο, που 4 τότε φίλοι (τώρα τα έφερε αλλιώς η ζωή) έπιναν το μαύρο ζουμί της Ιρλανδίας με τον μπεζ αφρό που στέκεται πάνω από τα χείλη σου σαν μουστάκι και βλέπουν τα 7 ψηλά κτίρια των εργατικών κατοικιών του Δουβλίνου, που περιγράφουν και οι U2 στο Running to Stand Still.

I see seven towers but I only see one way out

Α όπως Αμστελ.. γιατί έτσι μας αρέσει.

Αμστελ ή αλλιώς μπύρα οικοδομική.

Και φυσικά θυμάμαι και την ημέρα που ήπια τις περισσότερες μπύρες στην ζωή μου.

15 Αυγούστου του 2003 στο Μιρασολ με τον φίλο μου τον Χρήστο χάσαμε το μέτρημα στις 35 μπύρες και οι 2 μαζί.

Το μόνο που θυμάμαι είναι το θάρρος που είχα να οδηγήσω την μηχανή μου περίπου 10 χλμ μέχρι το σπίτι μου, αλλά χρειάστηκε να σταματήσω 4 φορές για κατούρημα.

Από τα κακά της μπύρας.

Και όπως λένε και τα Παιδιά από την Πάτρα

Το τσιγάρο στο τασάκι μου το άφησες και την καρδία μου πήρες

Και πίνω μπύρες...

στην υγειά σας

Sunday Ride

Είναι λίγο άρρωστος ο καιρός. Δεν ξέρεις αν πρέπει να βάλεις το πάπλωμα ή την κουβερτούλα. Ξυπνάω κάθε πρωί με τον λαιμό μου κλεισμένο. Μετά από λίγο κάπως σάχνω. Πρέπει να κόψω και το κάπνισμα.
Ωραίος όμως καιρός για βόλτες με ανοιχτό το παράθυρο του αυτοκινήτου.
Άνοιξε επιτέλους το si-doux και είναι πολύ ωραίο. Και είναι και διαχωρισμένο καπνίζοντες και μη καπνίζοντες Το μόνο μαγαζί που το έκανε.
Μικρά live set ξεκινάνε στο ευ οι ευ αν, από παρασκευή 23 Οκτωβρίου, με Lolek.
Jonathan Richman στο Λιθογραφείο στις 27.
Κατεβάζω ταινίες, δίσκους τραγούδια, γεμίζει ο σκληρός και αδειάζει το μυαλό μου. Και πόσο θέλω να γράψω μία κασέτα ρε γαμώτο. Αλλά που να τις βρεις?
Πόσο το έχω ζήσει αυτό που γράφει το Back to Mono... κάτι ξέρει και η Ζωή
Δεν μπορώ να ακούσω τις εκπομπές που θέλω στο Pop Lie γιατί εκείνη την ώρα κάνω εγώ.
Είδα όμως το νέο βίντεο των RAMMSTEIN που "γαμάει".
Αν δεν μου πει κάποιος ότι είναι καλό το βιβλίο του Cave δεν θα κάτσω να το διαβάσω. Όλο κλάπες διαβάζω τελέυταία. Ξαναδιάβασα το Τώρα θα δεις του Δημήτρη Γκιώνη μετά από 15 χρόνια και θα ήθελα πολύ να κάτσω ένα απόγευμα με τον πατέρα μου και να του το διαβάσω.
Κανένας μα κανένας δεν δίνει προσοχή τι παίζει ο dj πλέον στα bar. Υπάρχει πάντα αυτή η βαβούρα. Και ο μαγαζάτορας χέστηκε τι μουσική παίζει ο dj. Με 30 ευρώ που παίρνουν τα πιτσιρίκια για 5 ώρες πρόγραμμα τσάμπα του έρχεται. Και το πιτσιρίκι δεν έχει χαλάσει ποτέ φράγκο για δίσκο. Ούτε το πικάπ δεν ξέρει τι είναι. Το 1997 έπαιρνα 25 με 30 χιλιάρικα (δραχμές) την βραδιά και τώρα είμαι ικανοποιημένος με 50 ευρώ. Άσε που αν ξανακούσω 90's rockάκια σε μαγαζί θα ξεράσω. Εδώ τα τραγούδια που παίζω αυτή την εποχή είτε σε μπαρ, είτε στο ραδιόφωνο.
YΓ1-Μήπως έχει κατεβάσει κανείς την καταπληκτική εφαρμογή με ακτίνες Χ για το κινητό του? για να δώ τι σκατά γίνεται μέσα μου.
ΥΓ2-Την ώρα που έγραφα αυτό το ποστ άκουγα Mumfor & Sons

August and everything after

...ο τίτλος είναι από το πρώτο άλμπουμ των Counting Crows, που έλιωνε την βελόνα του πικάπ μου πριν από 15 χρόνια. Τι άλλο έκανα τα καλοκαιριά προσπαθώ να θυμηθώ. Τα καλοκαιριά που ήμουν παιδί. Τότε που τίποτα δεν με κούραζε.
Που έπαιρνα το λεωφορείο για να πάω για μπάνιο. Και λεωφορείο που μισθωνόταν από τον δήμαρχο της περιοχής και πήγαινε όλη η γειτονιά.Δηλαδή γριές, γέροι και παιδιά.

Και οι τελευταίες οικογενειακές διακοπές στην Χαλκιδική το 87, αφού τα αδέρφια μου είχαν μεγαλώσει και έπρεπε να μεγαλώσω και εγώ.
Κρυφτώ στην γειτονιά, βόλτες με τα ποδήλατα, από την κάτω Αρόη μέχρι του Διάκου για να πιούμε νερό και πάλι πίσω και πάλι από την αρχή και να περάσουμε από το σπίτι του συμμαθητή μας και αν θα τον αφήσει η μανά του να έρθει μαζί μας.

Το παγωτό "Σικάγο"

Το χτυπητό αυγό της γιαγιάς, με τον καφέ για να μην μυρίζει αβγουλίλα.

Pac-man και τηγανιτές πατάτες στον Μαραλέτο.

Και μετά οι πρώτες εφηβικές βόλτες στο Ρίο για γκομενισματα.

το skate με τα walkman μαζί και την κασέτα των Peppers.

Οι πρώτες εκπομπές στον πειρατικό σταθμό radio quatro.

Και τώρα αυτό που με κάνει και καταλαβαίνω ότι είναι καλοκαίρι είναι οι κοπέλες που βγαίνουν στο μπαλκόνι φορώντας μια πετσέτα για να απλώσουν το μαγιό τους.
Οι ηλικιωμένος κυρίες με τις πλαστικές καρέκλες ή τα σκαμνάκια στο δρόμο που κάνουν chat.
Και το κορμί σου όταν είναι αλατισμένο.
Το άλλο που μου μένει στο μυαλό κάθε καλοκαίρι είναι οι δίσκοι που ακούω και ομολογώ ότι μέσα σε λίγες μέρες άκουσα μαζεμένα πολύ καλά πράγματα. Μερικά απο αυτά είναι:

• όπως τους Jj αν και δεν έχω και τα ιδία γούστα στα καινούρια με τον Κύριο Ιλό ,αυτό πραγματικά είναι από τα καλύτερα του καλοκαιριού.

• Δεν θα βαρεθώ να ακούω για πολύ καιρό τους Αρκτικ Μανκις και το νέο τους άλμπουμ που είναι τρελή stonerιά. πάρτετο

• Έπαθα πλάκα με τους Gliss εδώ και το άλμπουμ ολόκληρο Devotion Implosion. (βάλε τερμα το Morning Light)
  

• Crack the Style - Mastodon αν και δεν ακούω μεταλιες αυτό πραγματικά αξίζει.

• Συνεχίζω και ακούω από τον Ιούνιο μια φορά την εβδομάδα τουλάχιστον Pains of Being pure at heart.

• Mike Snow που είναι το ένα τραγούδι καλύτερο από το άλλο.

• Και φυσικά δεν πας διακοπές πουθενά χωρίς Wilco.
• Τελειώνουμε την Πίκρα του Νικ Χορνμπυ, λίγο αδιάφορο αλλα καλογραμμένο.
• Διαβάζουμε το Μαγαζάκι των αυτοκτονιών του Jean Teule

• Και πολλά περιοδικά...

Καλές διακοπες και καλή ξεκουραση

( Η φωτο είναι του R.S.P όπως και πολλές που βάζω κατα καιρούς)

Λόγια Φτερά

Κατά την διάρκεια της επιτυχημένης μου θητείας στην πολεμική αεροπορία, έπεσαν στα χέρια μου πολλά βιβλία. Τότε λοιπόν γνώρισα και τον Χρήστο Χωμενίδη.
Όχι προσωπικά, αλλά τα βιβλία του. Συγκεκριμένα με το "Το ύψος των περιστάσεων" και μετά το" Σοφό Παιδί" (που το προόριζαν και για ταινία με την Μπάρμπα και τον Μπαρκουλη).
Μετά ήρθε και "η Φωνή" και εκεί άρχισε λίγο να με κουράζει.
Μπορεί να γοητευόμουν με τον έξυπνα απλοϊκό τρόπο γραφής του, αλλά κουραζόμουν με το βασανιστικό άλλα ταυτόχρονα γοητευτικό ξεδίπλωμα της κάθε ιστορίας.
Το Λόγια Φτερά όμως με ξανακέρδισε και με έκανε να επανεκτιμήσω τα έργα του και το στυλ του.
Καταπιάνεται πάλι με τον καλλιτεχνικό χώρο, όπως και "Η Φωνή", άλλα με την διαφορά ότι βρισκόμαστε στην Αρχαία Ελλάδα του 8ου αιώνα π.Χ.
Μπορεί η ιστορία να είναι φανταστική, αλλα σίγουρα δεν υπάρχουν ιστορικές ανακρίβειες (έχει κάνει εξαιρετικο research)
Ο Τήνελλος μεγάλος αοιδός της εποχής, διηγείται στον εγγονό του τον Όμηρο, την ιστορία του, την τελευταία μέρα της ζωής του.
Και τι έκανε ένας τραγουδιστής εκείνη την εποχή?
έκανε περιοδείες , ερωτευόταν, έγραφε τραγούδια για αυτές που ερωτευόταν, μεταμορφωνόταν πότε σε ζητιάνο και πότε σε καβούκι χελώνας.
Και αυτό που του την έδινε, πραγματικά, ήταν τα νέα παιδιά που δεν ήξεραν να εκτιμήσουν καμία μορφή τέχνης.
Μπορεί τον Χωμενίδη να τον πήρε 3 χρόνια να το γράψει, εμένα μου πήρε ένα απόγευμα να το διαβάσω.
Και επειδή δεν γνώρισα ποτέ μου Παππού, ένιωσα μια συγκίνηση σαν μικρό παιδί που του αφηγούνται μια ιστορία, παρά ότι διαβάζω άλλο ένα βιβλίο.
Και όπως λέει και ο Pitsirikos, ο Χωμενίδης γεννήθηκε για να γράφει βιβλία και εγώ για να τα διαβάζω.

On the Road, again.

Με αφορμή την επέτειο των 40 χρόνων από τον θάνατο του
Jack Kerouac που έγραψε ο MR.A.
Ξέθαψα μια παλιά φωτογραφία που τράβηξα στις 17 Αυγούστου του 2000 για να τελειώσει το φίλμ των διακοπών μας στην Ζάκυνθο.
Σε πήγα σπίτι σου και γύρισα στο πατρικό μου και είχε η γειτονιά μια τρομακτική ερημιά. Ακόμα την θυμάμαι. Μου ήρθαν οι παιδικές αναμνήσεις στο μυαλό.
Τότε που οι εξώπορτες ήταν ξεκλείδωτες, οι βεράντες είχαν τηλεοράσεις,οι γονείς μου έπαιζαν μπιρίμπα με τους γείτονες και εμείς παίζαμε κρυφτό.
Εκείνη την βραδιά οι δρόμοι ήταν άδειοι. Τίποτα δεν θύμιζε το μέρος που μεγάλωσα. Ούτε παιδιά, ούτε φωνές, ούτε καν κανένας στο μπαλκόνι.
Playstation, internet, chat rooms ρουφούσαν τα παιδικά μυαλά, διαφθείρωντας τα, απομονώνοντάς τα. Που θα παίζουν τα δικά μου παιδιά αναρωτήθηκα. Που θα μάθουν να πέφτουν, να χτυπάνε,να ματώνουν, να κάνουν ζαβολιές να λένε ψέματα, να σπρώχνει το ένα το άλλο?Θα φτιάξουν αποστειρωμένες γειτονιές όπως στο Lawn Dogs?
Χρειάζεται ολόκληρη προετοιμασία στην ζωή σου πριν βγεις στον Δρόμο.Να μπορείς να μιλήσεις με κάποιον που δεν έχεις ξαναδεί και δεν πρόκειται να ξαναδείς.
Εκείνη την περίοδο της ζωής μου ταξίδεψα με κάθε μέσο εκτός από οτοστόπ.
Έχω ταξιδέψει με τα άθλια τρένα της χώρας μας και τα γρηγορότερα της Ευρώπης.Έχω κάτσει πρώτη θέση σε αεροπλάνο αλλά πήρα και πτήση που στοίχιζε 10 ευρώ με την Ryanair.
Έκατσα δίπλα σε παπάδες, φαντάρους, γριές στο ΚΤΕΛ αλλά ποτέ σε μια σαν αυτήν την κοπέλα του Τζακ Κέρουακ.


Ξανά έπιασα λοιπόν από την αρχή το βιβλίο και βρήκα μέσα αναμνήσεις από εκείνη την εποχή. Και μια κάρτα από την Μαδρίτη που δεν σου έστειλα ποτέ.
Μαζί με το βιβλίο μου έρχεται στο μυαλό και αυτό το τραγούδι του Dwight Yoakam, με δυο ακόρντα και δυο στίχους τα λέει όλα.
όμως πόσο μακρυα μπορεις να εισαι απο το πουθενα?

Love Sick

Ο έρως είναι που δημιουργεί στους ανθρώπους ειρήνη,
στα πελάγη γαληνη και απανεμιά.
Τους ανέμους κοιμίζει, στα θλιμένα χαρίζει,
ύπνο κορμιά
ΑΓΑΘΩΝ
Κάπου στο 400 τόσο Π.Χ.το συμπόσιο (περι έρωτος) του Πλάτωνα τα λέει όλα για τον έρωτα.Λέει ακόμα ότι όποιος είναι ερωτευμένος είναι τυχερός γιατι έχει την τύχη να νιώθει.Ακομα και αν ο έρωτας δεν ειναι αμοιβαίος
Και ο έρωτας ειναι η πιο σοβαρή αρώστια που μπορει να πάθει ο άνθρωπος,
γιατι κανένας γιατρός δεν θα σου δώσει την ίαση παρα μόνο αυτος που έχει τον έρωτα σου.Βέβαια την συμβουλή, του Σπύρου Σπυράκου, δεν την λέει οτι ο Ερωτας με έρωτα περνάει.
Και κυρίως αν υπάρχει καψούρα, δηλαδή η κάψα στα ούρα.(Πανούσης)
Εγώ τον Αγιο ΒΑλεντίνο,μεγάλη η χάρη του, τον έμαθα απο την τηλεοπτικη σειρα, βασισμενη σε κομικ ,που έβαζε ο ΑΝΤ1ς στις αρχές της δεκαετίας του 90 VALENTINA , με την Demetra Hampton (πάει χάθηκε αυτη?).
Ευχομαι λοιπον ο Αγιος Βαλεντίνος να βάλει το χέρι του και να αρωσήσετε όλοι απο έρωτα, αν και λίγο δύσκολο με τα τραγουδια αυτά να μην αρωστήσεις, τουλάχιστον θα σε κάνουν να λιωσεις.

Jenny Lewis with the Watson Twins – Melt your Heart
Paul Weller - You do something to me
Prince - If I was your Girlfriend
Dire Straits - Romeo & Juliet
Mojave 3 - Where is the Love
Van Morrison - I'll be your Lover, Too
Neil Young - Such a Woman
Geraint Watkins - Unto you
Tom Waits - Blue Valentine
Stargazer - Lovesong

(υπάρχει και μικρό δωράκι , ψάξε στα τραγούδια)

Τζουμ ταρατα τζουμ

Την Παρασκευή 14 Νοέμβριου ο Κωνσταντίνος Τζούμας βρέθηκε στην Πάτρα
για να παρουσιάσει το Βιβλίο του "Ως εκ θαύματος".
Απλός,ψηλός,κομψός,μας μίλησε για την τριλογία της αυτοβιογραφίας του.
Γιατί δεν παίζει στο θέατρο για τα αγαπημένα του βιβλία,
τον Woody Allen, την Glendora και για το πως πάει η επανάσταση.
Ακούστε την συνεντυξη στο player που βρίσκεται στα δεξιά σας.