Λόγια Φτερά

Κατά την διάρκεια της επιτυχημένης μου θητείας στην πολεμική αεροπορία, έπεσαν στα χέρια μου πολλά βιβλία. Τότε λοιπόν γνώρισα και τον Χρήστο Χωμενίδη.
Όχι προσωπικά, αλλά τα βιβλία του. Συγκεκριμένα με το "Το ύψος των περιστάσεων" και μετά το" Σοφό Παιδί" (που το προόριζαν και για ταινία με την Μπάρμπα και τον Μπαρκουλη).
Μετά ήρθε και "η Φωνή" και εκεί άρχισε λίγο να με κουράζει.
Μπορεί να γοητευόμουν με τον έξυπνα απλοϊκό τρόπο γραφής του, αλλά κουραζόμουν με το βασανιστικό άλλα ταυτόχρονα γοητευτικό ξεδίπλωμα της κάθε ιστορίας.
Το Λόγια Φτερά όμως με ξανακέρδισε και με έκανε να επανεκτιμήσω τα έργα του και το στυλ του.
Καταπιάνεται πάλι με τον καλλιτεχνικό χώρο, όπως και "Η Φωνή", άλλα με την διαφορά ότι βρισκόμαστε στην Αρχαία Ελλάδα του 8ου αιώνα π.Χ.
Μπορεί η ιστορία να είναι φανταστική, αλλα σίγουρα δεν υπάρχουν ιστορικές ανακρίβειες (έχει κάνει εξαιρετικο research)
Ο Τήνελλος μεγάλος αοιδός της εποχής, διηγείται στον εγγονό του τον Όμηρο, την ιστορία του, την τελευταία μέρα της ζωής του.
Και τι έκανε ένας τραγουδιστής εκείνη την εποχή?
έκανε περιοδείες , ερωτευόταν, έγραφε τραγούδια για αυτές που ερωτευόταν, μεταμορφωνόταν πότε σε ζητιάνο και πότε σε καβούκι χελώνας.
Και αυτό που του την έδινε, πραγματικά, ήταν τα νέα παιδιά που δεν ήξεραν να εκτιμήσουν καμία μορφή τέχνης.
Μπορεί τον Χωμενίδη να τον πήρε 3 χρόνια να το γράψει, εμένα μου πήρε ένα απόγευμα να το διαβάσω.
Και επειδή δεν γνώρισα ποτέ μου Παππού, ένιωσα μια συγκίνηση σαν μικρό παιδί που του αφηγούνται μια ιστορία, παρά ότι διαβάζω άλλο ένα βιβλίο.
Και όπως λέει και ο Pitsirikos, ο Χωμενίδης γεννήθηκε για να γράφει βιβλία και εγώ για να τα διαβάζω.