September Issues

Ήταν πραγματικά ένα Cruel Summer.

Και τα September Issues μου μεγάλα.

Κι αυτά που κρέμονται στα περίπτερα μεγαλύτερα – παχουλά, γυαλιστερά όλο φρεσκαδούρα.

Μ’αρέσει πολύ να χαζεύω περιοδικά πάσης φύσης το Σεπτέμβρη, όπως και τον Ιανουάριο λες και πραγματικά θα μου αποκαλύψουν το μυστικό των νέων καιρών που (τάχα) έρχονται.
Μπούρδες. Συνήθως τα ίδια αναμασημένα με άλλο περιτύλιγμα.

Χαζεύω και φέτος κολλημένη για τέταρτα μπροστά στα περίπτερα σα κεραυνοβολημένο να παρελαύνουν όλες οι Τζένιφερ, Κέητ, Άγκνες, Νατάλιες και Σαρλίζες, όλα τα αγαπημένα πρόσωπα του κοινού, τα hip συγκροτήματα ή οι κλασικές αξίες, τα καλύτερα ντεκορασιόν, όλοι προσπαθώντας να κερδίσουν τη μάχη των εξωφύλλων.

Δεν θυμάμαι όμως να με εντυπωσίασε κανένα. Ούτε εξώφυλλο ούτε περιεχόμενο. (Εκτός ίσως από ένα τελευταίο του Newsweek με τον ισχυρισμό ότι οι γυναίκες μπορούν να σώσουν τον πλανήτη από την οικονομική κρίση! -χμ)

Μ’αρεσε όμως αυτό το λίγο περασμένο.

Γαμάει η Cameron θυμίζοντας Madonna.

Πάνω που είχα αρχίσει να τη βαριέμαι.

Και την Cameron και τη Madonna.

Κάθε Σεπτέμβρη

Κάθε Σεπτέμβρη που θα γυρνάς απτό χωριό σου
Και μόνο τ άσπρα μέρη κάτω απτό μαγιό.
Θα αναγνωρίζω στο κορμάκι το δικό σου
Που το χειμώνα το κοιτάζω μόνο εγώ...


Αυτή είναι η μαγεία όταν ο στίχος τραγουδιού μεταμορφώνεται σε εικόνα.
Ο Φοίβος Δεληβοριάς έχει αυτή την ικανότητα στους στίχους του.
Και κάθε Σεπτέμβρη μου έρχεται αυτή η εικόνα στο μυαλό.
Όταν περπατώ στους δρόμου της πόλης και βλέπω τα μαυρισμένα κορίτσια με τα σορτσάκια τους, με τις σακουλές από το zara στο χέρι ή με το μπλοκάκι να σημειώνουν τηλεφωνά και διευθύνσεις από τα τοιχοκολλημένα ENOIKIAZETAI στους δρόμους. Μαζί με τους γονείς τους τις περισσότερες φορές, που τους λένε να πιάσουν ένα διαμέρισμα κοντά στο πανεπιστήμιο η στα ΤΕΙ για να είναι κοντά.
Και τον δεύτερο χρόνο αλλάζουν σπίτι γιατί τους βολεύει όταν ξενυχτάνε να μην περνούν ταξί για να γυρίσουν.
Μου αρέσουν τα πρώτα ξενύχτια του Σεπτέμβρη είναι η πόλη πάλι ζωντανή. Καθημερινές και κόσμος στις 3 το πρωί ψάχνει κάπου να πάει για να πιει ένα ποτό. Άνοιξε και το ΛΟΥΛΟΥΔΙ πάλι απέναντι από το Ωδείο, αλλά αυτή την φορά εκεί που ήταν το Abya Yala.
Το Orient Express στα ψηλά Αλώνια έβαλε και 3 πιάτα σουσι, αλλά ο καπνιστός Σολωμός και η καπνιστή πέστροφα τυλιγμένα σε ρύζι και φύκι δεν είναι σουσι.
Δεν είναι έτοιμη η πόλη για ένα τέτοιο βήμα στις διατροφικές συνήθειες.Θα πάνε στην αρχή όλοι και με το που θα φανέ θα πουν πάμε να φάμε και 2 πίτόγυρα να χορτάσουμε.(για το αστείο της υπόθεσης).
Καθόλου αστείο δεν είναι να τρως μπιφτέκια με σάλτσα ροκφόρ στις 11 το βραδύ και μετά ένα σουφλέ σοκολάτας με παγωτό. Με κάτι τέτοια πάντως στα 40 σου αρχίζουν τα προβλήματα υγείας.
Αν ενδιαφέρετε πάντως κανείς για να ανοίξει σουσαδικο πρέπει να ξέρει έναν καλό ψαρά και να πάει στην ιαπωνική πρεσβεία για να σου φέρουν μάγειρα.
Δεν μπορείς να βάλεις στο μαγαζί ταμπέλα ζητείται τυλιχτής φύκι για σουσι.
Κάθε Σεπτέμβρη βλέπεις καινούρια πράγματα η απλά την ιδία πόλη με καινούρια ρούχα. Γεμίζουν οι βιτρίνες και μ αρέσει να τις χαζεύω αργά την νύχτα περπατώντας στο δρόμο.
Είναι ακόμα safe οι δρόμοι μας σε σχέση με την Αθήνα.
Που το μονό που έχουμε να ζηλέψουμε είναι οι νύχτες πρεμιέρας του περιοδικού σινεμά που ξεκινούν στις 16 Σεπτεμβρίου. Ελπίζω να παίξει το 500 Days of summer του Marc Webb. Συναυλία δεν έχουμε να ζηλέψουμε και πολλά. Οι Archive ήρθαν στην Πάτρα (sold out), έρχεται ο Parov Stellar με την μπάντα του στις 20/9 με νέο άλμπουμ με τίτλο COCO που περιέχει και το κομμάτι the mojo radio gang που γράφτηκε για τον Mojo radio.
Amadou & Mariam στο κηποθέατρο Παπάγου στις 18 Σεπτεμβρίου.
Και οι Veils 25/9 στο Gagarin.
Ζήτω και η καινούρια μας ταμπέλα που μας έφτιαξε ο φίλος Γιώργος Μαραζιώτης.
Στο i-pod μου έχει κολλήσει η μπάρα στο Two Dancers το νέο άλμπουμ των Wild Beasts. Είναι από αυτά που τα ακούς και το παραγγέλλεις με την μια γιατί θέλεις να το έχεις αυθεντικό.
Η μπάρα αν θα ξεκολλήσει θα πάει λίγο πιο κάτω στους XX.
XXX και από μένα.