Και πίνω μπύρες

"Μπι όπως μπύρα" είναι ο τίτλος από το τελευταίο παραμύθι του Τομ Ρόμπινς, που είναι ωραίος παραμυθάς. Είναι και εκπαιδευτικό, γιατί μαθαίνεις πολλά πράγματα για κάτι πολύ αγαπημένο και όχι μόνο. Δεν είναι και πολύ μεγάλο, 100 και κάτι σελίδες που κάθε σελίδα σου προκαλεί δίψα για μπύρα.

Δεν αποφεύγει τις φιλοσοφίες του και τους στοχασμούς για την ζωή γενικότερα

Την γενναιότητα των ανθρώπων απέναντι στα ξωτικά της ζάχαρης. Το μεγαλείο του να έχεις θάρρος ακόμα και αν το θάρρος αυτό είναι ψεύτικο. Καλύτερα το ψεύτικο απ το καθόλου.

Να μην φοβάσαι να αγαπήσεις, ούτε καν όταν υπάρχει περίπτωση να μη σου ανταποδώσουν την αγάπη σου. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την μπύρα?

Μα φυσικά όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα έχουν να κάνουν με την ζωή

Και η ζωή είναι είναι σαν ένα ποτήρι μπύρας. Ο αφρός μπορεί να είναι γαργαλιστικός αλλά επιφανειακός σαν τον περισσότερο κόσμο και η ουσία της μπύρας είναι αυτό το κίτρινο υγρό.

Είναι πικρό άλλα αφήνει μία ωραία γεύση.

Εκεί θέλω να καταλήξω.

Γκι όπως Γκίνες

Θυμάστε ποτέ ένα συγκεκριμένο ποτήρι μπύρας?

Μπορεί να θυμάστε μια βραδιά με πολλά ποτήρια ή μπουκάλια ή κουτάκια μπύρας αλλά ένα ποτήρι συγκεκριμένο? Λοιπόν εγώ το θυμάμαι, τον Αύγουστο του 2001 στο εργοστάσιο παρασκευής της Guiness στο Δουβλίνο, που 4 τότε φίλοι (τώρα τα έφερε αλλιώς η ζωή) έπιναν το μαύρο ζουμί της Ιρλανδίας με τον μπεζ αφρό που στέκεται πάνω από τα χείλη σου σαν μουστάκι και βλέπουν τα 7 ψηλά κτίρια των εργατικών κατοικιών του Δουβλίνου, που περιγράφουν και οι U2 στο Running to Stand Still.

I see seven towers but I only see one way out

Α όπως Αμστελ.. γιατί έτσι μας αρέσει.

Αμστελ ή αλλιώς μπύρα οικοδομική.

Και φυσικά θυμάμαι και την ημέρα που ήπια τις περισσότερες μπύρες στην ζωή μου.

15 Αυγούστου του 2003 στο Μιρασολ με τον φίλο μου τον Χρήστο χάσαμε το μέτρημα στις 35 μπύρες και οι 2 μαζί.

Το μόνο που θυμάμαι είναι το θάρρος που είχα να οδηγήσω την μηχανή μου περίπου 10 χλμ μέχρι το σπίτι μου, αλλά χρειάστηκε να σταματήσω 4 φορές για κατούρημα.

Από τα κακά της μπύρας.

Και όπως λένε και τα Παιδιά από την Πάτρα

Το τσιγάρο στο τασάκι μου το άφησες και την καρδία μου πήρες

Και πίνω μπύρες...

στην υγειά σας

σου-σουρεάλ

• Τα καλύτερα Σου, υπάρχουν στον Μπαλάσκα στον Άγιο βασίλειο στο Ρίο./Γενικά όλα τα μικρά γλυκά κοκ , εκλερακια παγωτίνια είναι unpectable./Τα υπόλοιπα είναι εντελώς μέτρια. Αλλά και το μέτριο ζαχαροπλαστείο της Πάτρας είναι το καλύτερο της Αθήνας. Γενικά πάσχει η πρωτεύουσα από ζαχαροπλαστεία.

• Σήμερα το πρωί ένας έγχρωμος πλανόδιος πωλητής της 7^ης τέχνης προσπαθούσε να πουλήσει ένα ντοκιμαντέρ για το 2012 και την συντέλεια του κόσμου. /Ταυτόχρονα διέσχιζε τον δρόμο αυτοκίνητο με μεγάφωνα και διαφήμιζε την επιθεώρηση Ξανά….ΠΑΣΟΚόλητο με Ψάλτη, Τόνυ Άντονι, Ευριπιωτη, Τσιβιλίκα./Ο Τσιβιλίκας χαραμίζεται πραγματικά ενώ θα μπορούσε α έχει ρόλους σε TV και κιν/φο.
• Willard Grant Conspiracy την Παρασκευή στο Rodeo αλλά τους χάνω, γιατί το Pop Babylon πλέον αναλαμβάνει μικρά Live στην Πάτρα, με ανερχόμενους μουσικούς που κυρίως θέλουν χώρο να εκφραστούν.

Ξεκίνημα με τον Lolek την Παρασκευή 23/10 στο Ευοί Ευάν


s

• Το pop baby και στο εξώφυλλο του Q μαζί με τους Prodigy

• Χάλια η λίστα του uncut με τα καλύτερα της δεκαετίας./Είπαμε άλλα όχι και 2 άλμπουμ του Dylan και το Smile του Brian Wilson./Αδικείται και το Heartbreaker του RyanAdams, άλμπουμ που αξίζει να είναι στην πεντάδα.

• Η καλή η δισκοθήκη είναι αλφαβητικά και χρονολογικά αν και θα μου άρεσε και autobiographical όπως στο High Fidelity./Πρώτο τι βάζεις τους ABBA ή τους Α flock ofseagulls. Τελευταίο όμως δεν υπάρχει απορία είναι ZZ TOP που επειδή είμαι βλάχοαμερικάνος θα πάω να τους δω./Τα πρώτα 5 άλμπουμ τους είναι φανταστικά, τα 80’s τα βαριέμαι πολύ.Θα ήθελα πολύ να παίξουν το Just got back from baby's.

Sunday Ride

Είναι λίγο άρρωστος ο καιρός. Δεν ξέρεις αν πρέπει να βάλεις το πάπλωμα ή την κουβερτούλα. Ξυπνάω κάθε πρωί με τον λαιμό μου κλεισμένο. Μετά από λίγο κάπως σάχνω. Πρέπει να κόψω και το κάπνισμα.
Ωραίος όμως καιρός για βόλτες με ανοιχτό το παράθυρο του αυτοκινήτου.
Άνοιξε επιτέλους το si-doux και είναι πολύ ωραίο. Και είναι και διαχωρισμένο καπνίζοντες και μη καπνίζοντες Το μόνο μαγαζί που το έκανε.
Μικρά live set ξεκινάνε στο ευ οι ευ αν, από παρασκευή 23 Οκτωβρίου, με Lolek.
Jonathan Richman στο Λιθογραφείο στις 27.
Κατεβάζω ταινίες, δίσκους τραγούδια, γεμίζει ο σκληρός και αδειάζει το μυαλό μου. Και πόσο θέλω να γράψω μία κασέτα ρε γαμώτο. Αλλά που να τις βρεις?
Πόσο το έχω ζήσει αυτό που γράφει το Back to Mono... κάτι ξέρει και η Ζωή
Δεν μπορώ να ακούσω τις εκπομπές που θέλω στο Pop Lie γιατί εκείνη την ώρα κάνω εγώ.
Είδα όμως το νέο βίντεο των RAMMSTEIN που "γαμάει".
Αν δεν μου πει κάποιος ότι είναι καλό το βιβλίο του Cave δεν θα κάτσω να το διαβάσω. Όλο κλάπες διαβάζω τελέυταία. Ξαναδιάβασα το Τώρα θα δεις του Δημήτρη Γκιώνη μετά από 15 χρόνια και θα ήθελα πολύ να κάτσω ένα απόγευμα με τον πατέρα μου και να του το διαβάσω.
Κανένας μα κανένας δεν δίνει προσοχή τι παίζει ο dj πλέον στα bar. Υπάρχει πάντα αυτή η βαβούρα. Και ο μαγαζάτορας χέστηκε τι μουσική παίζει ο dj. Με 30 ευρώ που παίρνουν τα πιτσιρίκια για 5 ώρες πρόγραμμα τσάμπα του έρχεται. Και το πιτσιρίκι δεν έχει χαλάσει ποτέ φράγκο για δίσκο. Ούτε το πικάπ δεν ξέρει τι είναι. Το 1997 έπαιρνα 25 με 30 χιλιάρικα (δραχμές) την βραδιά και τώρα είμαι ικανοποιημένος με 50 ευρώ. Άσε που αν ξανακούσω 90's rockάκια σε μαγαζί θα ξεράσω. Εδώ τα τραγούδια που παίζω αυτή την εποχή είτε σε μπαρ, είτε στο ραδιόφωνο.
YΓ1-Μήπως έχει κατεβάσει κανείς την καταπληκτική εφαρμογή με ακτίνες Χ για το κινητό του? για να δώ τι σκατά γίνεται μέσα μου.
ΥΓ2-Την ώρα που έγραφα αυτό το ποστ άκουγα Mumfor & Sons

Σ'αγαπάω να της λες

Καταλαβαίνω τι έχει η Αθήνα και δεν έχει η Πάτρα.

Φατσούλες! Αυτές τις ωραίες που βλέπεις στα μπαράκια τα βράδια, με τα ωραία χτενίσματα, τα κουλ ρούχα και τον τρόπο που κραταν τα ποτήρια.

Οι φατσουλες, που βλέπεις στις νύχτες πρεμιέρας, γιατί πλέον όποια ταινία θες την κατεβάζεις και την βλέπεις. Δεν είναι όπως παλιά που πήγαινες για τις ταινίες.

Πας για να δεις και να σε δουν. Να δώσεις το παρόν στην εναλλακτική κοινωνία.

Φέτος δεν έχει και πολλές καινούριες ταινίες, τουλάχιστον που δεν θα παιχτούν στις αίθουσες.

Anyway, η Αθήνα έχει και ωραίο σουσι στο Dosirak (Βουλής 32)

Κατά τα άλλα η Αθήνα είναι ένα μπουρδέλο.

Είναι η πιο βρώμικη πόλη. Ακόμα και η Σόφια που αρχιτεκτονικά είναι χάλια είναι πιο καθαρή. Τα κτίρια της Αθήνα είναι βρώμικα από το καυσαέριο και στα ανύπαρκτα πεζοδρόμια της προσπαθείς να μην πατήσεις σκατά.

Στο κέντρο προσπαθείς να μην βλέπεις τον κόσμο που περπατά γύρω σου.

Οι περισσότεροι κακόμοιροι γυμνοσάλιαγκες, που αντί να περπατάνε νομίζεις ότι σέρνονται. Έτσι είναι θα μου πεις οι μεγαλουπόλεις ρε βλάχο (εγώ είμαι ο βλάχος)

Δηλαδή το όνειρο της πλειοψηφίας των ανθρώπων που ήρθαν από τα χωριά τους η τις πόλεις τους στην Αθήνα είναι να έχουν μια σκατοδουλεια και να ζουν σε ένα βρώμικο διαμέρισμα που βλέπεις τα απλωμένα ρούχα του απέναντι από το παράθυρο σου στην καλύτερη περίπτωση, αν δεν βλέπεις πάλι έναν βρώμικο τοίχο. Έρχονται γιατί είναι και το σεξ πιο εύκολο για τον οποιονδήποτε.

Το πιο καθαρό μέρος στην Αθηνά είναι το μετρό. Και πλέον το μέρος του φλερτ, τα κοιτάγματα δίνουν και παίρνουν. Έχει κάτι ερωτικό το μετρό.

Μια φίλη μου έβγαινε με έναν οδηγό του μετρό και την περίμενε τα βράδια για να κάνουν μαζί την τελευταία βόλτα στους άδειους σταθμούς. Και μια φορά έκαναν και έρωτα στην διάρκεια της βόλτας όταν είχαν κλείσει όλοι οι σταθμοί.

Ωραία φαντασίωση. Ο καθένας με ότι μπορεί!

Στο σταθμό του Συντάγματος εγκλωβίστηκα την παρασκευή με τον κατακλυσμό.

Οι πλανόδιοι πακιστανοί είχαν δει τον καιρό και περίμεναν να πουλήσουν τις ομπρέλες τους, που μόνο γυναίκες αγόραζαν ή ήταν οι μόνες που έβγαιναν στην βροχή. Καμιά φορά τις θεωρώ πολύ θαρραλέες σε κάτι τέτοια και άλλοι θα τις θεωρούν χαζές.

Που πας μωρή μέσα στην βροχή? αλλά ποιος δεν θέλει να βλέπει μια γυναίκα βρεγμένη από την κορυφή μέχρι τα νύχια που να κολλάνε τα ρούχα πάνω στο σώμα της. Η βροχή βεβαία με σταμάτησε να κάνω αυτό που ήθελα και πήγα νωρίτερα στο ραντεβού που είχα με έναν φίλο μου στο Γκάζι, που καθυστέρησε να έρθει γιατί έχει αυτοκίνητο και η Πειραιώς είχε μετατραπεί σε ποτάμι.

Μου άρεσε μια δήλωση του Αλέξανδρου Βούλγαρη που λέει πως έχει βαρεθεί να ακούει για παράδειγμα ότι ο Κολωνός είναι ωραία περιοχή. Η Χαβάη είναι ωραία περιοχή. Δεν έχει η Αθήνα καμία ωραία περιοχή απλά μικρές λάμψεις που τις φτιάχνουν οι άνθρωποι με το μυαλό τους.

Το άλλο περίεργο είναι ότι στην Πάτρα από την υγρασία πρέπει να κάνεις ντους κάθε μέρα και πάλι νιώθεις βρώμικος. Στην Αθηνά δεν νιώθει τόσο βρώμικος αλλά στο ντους απορείς που βγαίνει τόση μαυρίλα. Ο Thod προσπαθεί να μείνει sober και εγώ προσπαθώ να μεθύσω αλλά δεν μπορώ σκέφτομαι πάντα ότι πρέπει να οδηγήσω. Ποτέ ότι πρέπει να ξυπνήσω πρωί.

September Issues

Ήταν πραγματικά ένα Cruel Summer.

Και τα September Issues μου μεγάλα.

Κι αυτά που κρέμονται στα περίπτερα μεγαλύτερα – παχουλά, γυαλιστερά όλο φρεσκαδούρα.

Μ’αρέσει πολύ να χαζεύω περιοδικά πάσης φύσης το Σεπτέμβρη, όπως και τον Ιανουάριο λες και πραγματικά θα μου αποκαλύψουν το μυστικό των νέων καιρών που (τάχα) έρχονται.
Μπούρδες. Συνήθως τα ίδια αναμασημένα με άλλο περιτύλιγμα.

Χαζεύω και φέτος κολλημένη για τέταρτα μπροστά στα περίπτερα σα κεραυνοβολημένο να παρελαύνουν όλες οι Τζένιφερ, Κέητ, Άγκνες, Νατάλιες και Σαρλίζες, όλα τα αγαπημένα πρόσωπα του κοινού, τα hip συγκροτήματα ή οι κλασικές αξίες, τα καλύτερα ντεκορασιόν, όλοι προσπαθώντας να κερδίσουν τη μάχη των εξωφύλλων.

Δεν θυμάμαι όμως να με εντυπωσίασε κανένα. Ούτε εξώφυλλο ούτε περιεχόμενο. (Εκτός ίσως από ένα τελευταίο του Newsweek με τον ισχυρισμό ότι οι γυναίκες μπορούν να σώσουν τον πλανήτη από την οικονομική κρίση! -χμ)

Μ’αρεσε όμως αυτό το λίγο περασμένο.

Γαμάει η Cameron θυμίζοντας Madonna.

Πάνω που είχα αρχίσει να τη βαριέμαι.

Και την Cameron και τη Madonna.

It's night time

...in my small neighbourhood και βγάζω τα σκουπίδια...
Δεν έχω και πολλά, συνήθως είναι σάπια φρούτα, λαχανικά και ληγμένα γάλατα.
Παντού μεζονέτες με ιδιωτικά πάρκινγκ, τα περισσότερα σπίτια κακόγουστα.
Σε αυτή την χώρα δεν υπάρχει αρχιτεκτονική επιτροπή, αλλιώς θα υπήρχαν όμορφες γειτονιές σε όλη την Ελλάδα.

-Χθες έκλεισα 7 χρόνια σε αυτό το σπίτι και παρά την υγρασία, μου αρέσει που ζω μόνος μου, αν και ώρες ώρες με τρομάζει ότι δεν θα μπορέσω να ζήσω με κάποιον άλλον άνθρωπο.
Τουλάχιστον από το σπίτι βλέπω το καλοκαίρι τα αστέρια φωτεινά στον ουρανό, χωρίς να τα κρύβουν τα Φώτα της πόλης.
-Δεν βλέπω φωτεινά πρόσωπα όμως και με στενοχωρεί.
Ψωνίζονται οι άνθρωποι τόσο με τον εαυτό τους που νομίζουν πως όλοι οι άλλοι δεν τους καταλαβαίνουν και σιχαίνονται το ανθρώπινο είδος. Είναι δύσκολο αν δεν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου.
-Περάσαμε την εποχή των καφέδων, τώρα ζούμε στην εποχή των καφενέδων.
Γίνεται όνειρο να ανοίξεις cafe. Βλέπεις ζω στην Πάτρα την πόλη με τα περισσότερα cafe στην Ελλάδα. Και δύσκολα σου προσφέρουν κάτι το ξεχωριστό. (το λέω γιατί κλείνει το sidoux για 2 μήνες για ανακαίνιση)
-όπως και τα εστιατόρια. Θες να φας κάτι και όλα σερβίρονται με κρεμά γάλακτος, με ροκφόρ, με μουστάρδα, με χυσαμόλη. Αν έχεις πρόβλημα με το στομάχι πρέπει να υποφέρεις δηλαδή το υπόλοιπο βράδυ. (το λέω γιατί έχω πρόβλημα με το στομάχι μου)
-Γκρέμισαν και τον Ερμή το τελευταίο τσοντάδικο σινεμά της Πάτρας που λειτουργούσε μέχρι πρόσφατα. Δεν κατάφερα ποτέ να πάω.
-Μου φαίνεται γερνάω, της προάλλες ο πατέρας μου είπε ότι κοντεύω 40 χρόνων και είμαι ακόμα 31.

Είδα ξανά και τα φτηνά τσιγάρα και θυμήθηκα τα καρτοτηλέφωνα και την εποχή χωρίς κινητά.
Πως να μην αισθάνεσαι γέρος όταν σε πιάνει νοσταλγία.
-Μου έχουν λείψει και τα παλιά ασανσέρ, κάνουν βλέπεις και ανακαίνιση σε όλα με την φωνή της πόπης να σου λέει "2ος όροφος". Και ποτέ δεν προσέχω τι λέει, κατεβαίνω σε λάθος ορόφους.
Όταν μπαίνω σε παλιά ασανσέρ, χαζεύω τις παλιές ταμπέλες που γράφουν μην ανοίγεται την θύρα αν ο θάλαμος δεν βρίσκεται στην θέση του ή κάτι τέτοιο και πιέσατε άπαξ.
Σε πιάνει κανονικά κλειστοφοβία γιατί χωράνε μόνο 3 άτομα και μυρίζεις τον ιδρώτα του διπλανού σου.

Γράφω όλα αυτά για να ξεχάσω αυτά που σκέφτομαι...

O σωστός ο φαν...

του Σταμάτη Γοννίδη έτσι φτιάχνει το αυτοκίνητο του.
έτσι...γιατι περίεργα την είδε!

Μεγάλο το δίλημα!

Η διάσημη μετεωρολόγος μπροστά από μία ποικιλία

Ο Ζάχος cartoon

O Ζάχος Χατζηφωτίου o νέος ήρωας της Pixar στην ταινία UP.

Η χρήση της Πάολα

Σήμερα το πρωί γέμισε η παλιά Ε.Ο. Πατρών- Κορίνθου
με αφίσσες της Παολα. Μέχρι το απόγευμα δεν έγραφε
που και πότε εμφανίζεται. Ειχα και ένα αγχος μην πέφτει
την ίδια μέρα με τους Horrors.
Σε μία αφίσσα κόλησαν και το κηδειόχαρτο που βλέπεις την άκρη.
Έτσι όπως σκέφτηκε αυτός να το κολήσει πάνω στην Πάολα,
έτσι σκέφτηκα και εγώ να το κολήσω στο μπλογκ.
Στα Άσχετα...

in rainbows

Μια τεράστια χρωματιστή γέφυρα συνέδεσε για μερικά λεπτά
την Στερεά Ελλάδα και την Πελοπόννησο.
Στην Πάτρα βλέπουμε συχνά Ουρανία τόξα και κάθε φορά που βλέπω ένα,
θυμάμαι πάντα ένα επεισόδιο από τα στρουμφάκια που έβλεπα μικρός
Κάποιος από τους μπλε ήρωες είχε βρει την άκρη του ουράνιο τόξου,
που ήταν κοντά στο στρουμφοχωριό. Αν θυμάμαι καλά έβαζε μέσα έναν καθρέφτη
και έβλεπες τον εαυτό σου πολύ όμορφο ή έβλεπες όλο τον κόσμο όμορφο μέσα από κάτι γυαλιά που τα είχες βουτήξει στο ουράνιο τόξο.
Είναι περίεργο το τι διαλέγει η μνήμη για να κρατήσει.
Έψαξα να βρω το επεισόδιο και μάλλον λέγεται How to Smurf a Rainbow.
Αλλά βρήκα και μια ωραία ανάλυση για την σεξουαλική ζωή των στρουμφακίων.