On the Road, again.

Με αφορμή την επέτειο των 40 χρόνων από τον θάνατο του
Jack Kerouac που έγραψε ο MR.A.
Ξέθαψα μια παλιά φωτογραφία που τράβηξα στις 17 Αυγούστου του 2000 για να τελειώσει το φίλμ των διακοπών μας στην Ζάκυνθο.
Σε πήγα σπίτι σου και γύρισα στο πατρικό μου και είχε η γειτονιά μια τρομακτική ερημιά. Ακόμα την θυμάμαι. Μου ήρθαν οι παιδικές αναμνήσεις στο μυαλό.
Τότε που οι εξώπορτες ήταν ξεκλείδωτες, οι βεράντες είχαν τηλεοράσεις,οι γονείς μου έπαιζαν μπιρίμπα με τους γείτονες και εμείς παίζαμε κρυφτό.
Εκείνη την βραδιά οι δρόμοι ήταν άδειοι. Τίποτα δεν θύμιζε το μέρος που μεγάλωσα. Ούτε παιδιά, ούτε φωνές, ούτε καν κανένας στο μπαλκόνι.
Playstation, internet, chat rooms ρουφούσαν τα παιδικά μυαλά, διαφθείρωντας τα, απομονώνοντάς τα. Που θα παίζουν τα δικά μου παιδιά αναρωτήθηκα. Που θα μάθουν να πέφτουν, να χτυπάνε,να ματώνουν, να κάνουν ζαβολιές να λένε ψέματα, να σπρώχνει το ένα το άλλο?Θα φτιάξουν αποστειρωμένες γειτονιές όπως στο Lawn Dogs?
Χρειάζεται ολόκληρη προετοιμασία στην ζωή σου πριν βγεις στον Δρόμο.Να μπορείς να μιλήσεις με κάποιον που δεν έχεις ξαναδεί και δεν πρόκειται να ξαναδείς.
Εκείνη την περίοδο της ζωής μου ταξίδεψα με κάθε μέσο εκτός από οτοστόπ.
Έχω ταξιδέψει με τα άθλια τρένα της χώρας μας και τα γρηγορότερα της Ευρώπης.Έχω κάτσει πρώτη θέση σε αεροπλάνο αλλά πήρα και πτήση που στοίχιζε 10 ευρώ με την Ryanair.
Έκατσα δίπλα σε παπάδες, φαντάρους, γριές στο ΚΤΕΛ αλλά ποτέ σε μια σαν αυτήν την κοπέλα του Τζακ Κέρουακ.


Ξανά έπιασα λοιπόν από την αρχή το βιβλίο και βρήκα μέσα αναμνήσεις από εκείνη την εποχή. Και μια κάρτα από την Μαδρίτη που δεν σου έστειλα ποτέ.
Μαζί με το βιβλίο μου έρχεται στο μυαλό και αυτό το τραγούδι του Dwight Yoakam, με δυο ακόρντα και δυο στίχους τα λέει όλα.
όμως πόσο μακρυα μπορεις να εισαι απο το πουθενα?