Μουρ-Lego

Φοβάμαι θα παρεξηγηθώ αν γράψω καμιά κακία για τους «An Orange End».
Το πρώτο τους άλμπουμ κυκλοφόρησε, από την «Inner Ear», πριν από περίπου ένα μήνα,με τον τίτλο «Lego», που σημαίνει «ας παίξουμε» στα σουηδικά.
Και αυτό κάνουν τα παιδία από την Τρίπολη που σπουδάζουν στην Πάτρα.Παίζουν μουσική όπως μπορούν και αυτό μου αρκεί.
Τους είδα και την περασμένη εβδομάδα στο «Λιθογραφείον» μαζί με τους «Abbie Gale»και χαιρόμουν που χαιρόντουσαν οι ίδιοι.
Ο ήχος τους θυμίζει αυτόν των «Raining Pleasure» στο «flood» και στο «Forwards & backwards». Ίσως γιατί την παραγωγή την έχει κάνει ο Sak από τους Pleasure ή είναι το αγαπημένο τους συγκρότημα. Δεν εξηγείται αλλιώς.
Καθαρή βρετανική κιθαριστική pop της δεκαετίας του ’90.
Για εμένα δεν είναι κάτι καινούριο αλλά εξακολουθεί ακόμα και σήμερα αυτόςο ήχος να με συγκινεί αλλά και να με κουράζει καμια φορά.
Έχουν μερικά εξαιρετικά τραγούδια όπως το «Love Just is» με εξαιρετικά φωνητικά και ρυθμό. Το «Dance» με την τρομπετίτσα να παιανίζει όμορφα πάνω στο ρυθμό και το «Cassette» που πρέπει να είναι το πιο γλυκό τραγούδι του άλμπουμ και προσωπικό αγαπημένο.
Πολλές φορές ο ήχος ακούγεται ίδιος γιατί θέλουν να τον σφραγίσουν.
Να ακούσεις στο ραδιόφωνο και να καταλάβεις ότι αυτοί είναι οι «An Orange End» να συλλαμβάνεις τον ήχο της κιθάρας που είναι ηλεκτρικά μελαγχολικά αόριστος.
Άκουσα το «Lego» πολλές φορές και δεν με κούρασε.
Ξεχώρισα τις καλές στιγμές του και τις πρόσεχα πιο πολύ.
Το βασικό πρόβλημα με όλα βέβαια τα συγκρότηματα είναι ότι δεν έχουν πολλά live στα ποδιά τους για να μπορούν να δουλεύουν τα κομμάτια με την αντίδραση του κόσμου.
Και ο κόσμος δεν θέλει τσίτα τέρμα κιθάρες φορεμένες ωραία πάνω από τα τσίτα στενά παντελόνια. Καμιά φορά θέλει και πράγματα να τον υπνωτίζεις με γλυκές μελωδίες
και οι «An Orange end» μπορούν να το κάνουν αυτό.