( Californication)Καλιφορνικεσιον [ή αλλιώς ..Μia σειρά που τη βλέπεις μουνορούφι]

Αν η Carrie Bradshaw ήταν άντρας, μετακόμιζε από την Νέα Υόρκη στο Λος Αντζελες, έχανε τη συγγραφική της έμπνευση, τον Μπιγκ και το ύψος των Manholos της, αυτό που θα συνέβαινε είναι το Californication. Η τουλάχιστον αυτή είναι η υπερ-απλουστευμένη κι ‘εύπεπτη’ εισαγωγή που θα μπορούσε να έχει η πρόσφατη σειρά της Showtime σε ένα κοινό που έχει ήδη δοξάσει το Sex and the City.
Ο συγγραφέας – η πόλη – το σεξ.
Μόνο που εδώ τελειώνουν οι ομοιότητες και αρχίζει το ενδιαφέρον.

H ρομαντική ατμόσφαιρα της Νέας Υόρκης του S&C, το οποίο παρά τις ερωτικές σκηνές δεν παύει να αποτελεί μια σύγχρονη αναφορά στο Breakfast at Tiffany’s, δίνει τη θέση της σε μια πιο καρτ-ποσταλική εικόνα του Λος Άντζελες μιας πόλης σκληρής όσο και ‘ελαφριάς’, επιφανειακά λαμπερής και βαθύτερα σκοτεινής, ταυτισμένης με το εύκολο χρήμα και τις απολαύσεις που παρέχει ο κόσμος της show business.

Και ο Hank Moody, κεντρικός ήρωας και στυλοβάτης της σειράς – ο David Duchovny, επιτέλους απαλλαγμένος από την ακαμψία του agent Mulder - δεν είναι συγγραφέας τύπου Cosmopolitan αλλά συγγραφέας τύπου Charles Bukowski.
[Hank τυχαίνει (?) να είναι και το όνομα του Henry Charles "Hank" Chinaski του αλκοολικού, μισάνθρωπου αντι-ήρωα των ιστοριών του Bukowski και ουσιαστικά alter ego του]

Ένας συγγραφέας που έφτασε από τη Νέα Υόρκη στην Καλιφόρνια για να πιάσει την καλή και έχασε τα πάντα, γυναίκα και κόρη, έμπνευση και ταυτότητα.
Χαμένος στη ναρκισσιστική του απόγνωση πίνει μέχρι να στάξει το αλκοόλ από τα νύχια του και αναλώνεται σε καυγάδες με μπουνίδια και σε απανωτές, ανούσιες αλλά άκρως καυτές σεξουαλικές συναναστροφές.
Σαν περιλαπλανόμενος ήρωας των βιβλίων νουαρ πνιγμένος στο ποτό, το περιστασιακό σεξ, και τη νύχτα της πόλης – μόνο το όπλο λείπει για να σου θυμίσει ήρωες του Raymond Chandler, (αλλά που ξέρεις τι μπορεί να γίνει στο δέυτερο κύκλο..)
Το πρότυπο του ευαίσθητου καθικιού που επιβάλλεται με τις μπουνιές όπου το θεωρεί απαραίτητο αλλά γράφει σαν ποιητής, όταν αφήσει την έμπνευση να επιπλεύσει στο ουίσκι, λειτουργεί καλά – ίσως υπερβολικά καλά - για τις πολυοργασμικές συμπρωταγωνίστριές του.
Ενας άντρας με μυαλό, γερές γροθιές και porche που (φυσικά θα) ξέρει και πως να φέρεται σε μια γυναίκα – μόνο στο κρεβάτι. Το σεξ είναι άφθονο; BJs, threesomes, you name it, it’s all there. Και φυσικά ‘he is drowned in pussy’ προσπαθώντας να ξεπεράσει την απώλεια της μοναδικής γυναίκας που σήμαινε τα πάντα γι’αυτόν. Δεν είναι λίγο κλισέ όλα αυτά?
Εντελώς.
Η’ απλά ευφυιές αμερικανικο marketing που βασίζει όλη τη φιλοσοφία της σειράς σε μια φράση του ίδιου του Bukowski... “The only time a man needed a lot of women was when none of them were any good. A man could lose his identity fucking around too much.” Και στην αγωνία αν θα κερδίσει στο τέλος το καλό κορίτσι.
Στην πραγματικότητα ο Hank Moody είναι η απάντηση στο γιατί οι γυναίκες βαριούνται τους προβλεπόμενους κουστουμαρισμένους τύπους που παίζουν squash με τους συναδέλφους τους και φορούν ριγέ πιτζάμες στο κρεβάτι, αλλά και γιατί τελικά προτιμούν να παντρευτούν ακριβώς αυτούς, αντί να καταλήξουν να μαζεύουν τα συντρίμια των παθιασμένων και αυτοκαταστροφικών (αντι)ηρώων τους.
Καθώς παρακολουθείς δεν μπορεις να μην αναρωτηθείς αν πέφτεις θύμα εύκολου εντυπωσιασμού μιας σειράς έξυπνης και διασκεδαστικής γεμάτης όμως κλισέ που η μοναδική της - ουσιαστικά -πρωτοτυπία είναι να δείχνει άφθονο non-politically correct (τουλάχιστον για τα αμερικάνια δεδομένα) sex και η μοναδική της πνευματικότητα συμπυκνώνεται σε λίγες εύστοχες ατάκες του πρωταγωνιστή για μια πόλη– σύμβολο του αμερικάνικου ονείρου, η οποία παρακμάζει χωρίς προσανατολισμό και αυτοαναλώνεται με μηδαμινή άμυνα στον παραλογισμό της show business, εξαντλημένη από την ίδια την ματαιοδοξία της.

Ίσως όμως αυτή να είναι και η ευφυία του Californication.. Ο Hank αντανακλά την παρακμή αυτή ιδεών και ηθών και ξερνάει κυριολεκτικά την υποκουλτούρα της πόλης που αγαπάει να μισεί. Το background του ΛΑ λειτουργεί καταλητικά, δε θα μπορουσε διαφορετικό περιβάλλον να αποτελέσει καλύτερο έδαφος για τις συνθήκες που επικρατούν στη ζωή του και να μεταδώσει αυτή την αίσθηση της φιλήδονης παρακμής που σε παραλύει όσο παρακολουθείς.

Κι όσο παρακολουθείς, κολλάς.


by S.J.P.