Μια βραδιά με τους Calexico ή τους Γκαλέξικο?

Αισθάνομαι πολύ τυχερός που η ζωή τα έφερε έτσι ώστε η αγάπη μου για τη μουσική να με ανταμείβει σχεδόν πάντα.Δεν θυμάμαι να είχα βρεθεί ποτέ τόσο κοντά στην προετοιμασία μιας συναυλίας.Και κυρίως κοντά σε ένα συγκρότημα παγκοσμίου φήμης που θαυμάζω.Τυχαίνει πάντα αυτούς που θαυμάζω και εκτιμώ να μην είναι ψωνισμένα κωλόπαιδα, που νομίζουν ότι επειδή έχουν βγάλει δίσκο, μπορούν να συμπεριφερθούν και αλαζονικά και υπεροπτικά στους γύρω τους.Το να κάθεσαι με τον Joey Burns των Calexico στον εξωτερικό χώρο της «Πολιτείας» και να παίζει με την κιθάρα του, κομμάτια που θα τον ενδιέφεραν να παίξει στην τελευταία συναυλία της περιοδείας τους και να σου εξηγεί πώς τα έγραψε, τι έγινε στην ηχογράφηση, να σου λέει ιστορίες για τον Sam Bean των Iron & Wine και αν θα προτιμούσα κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι να ακούσω… είναι πέρα από κάθε όνειρο.
Βλέπεις στη σκηνή να κάνουν soundcheck επτά άτομα, που το μόνο το οποίο μπορείς να πεις είναι ότι είναι μουσικοί με όλη τη σημασία της λέξης.
Τους νοιάζει να παίζουν μουσική, είναι αυτό που τους κάνει ευτυχισμένους.
Και η ευτυχία πολλαπλασιάζεται όταν ο κόσμος έχει τη σωστή ανταπόκριση.
Το όνειρο όμως διαλύθηκε όταν προσγειώθηκα βλέποντας την προσέλευση του κόσμου. Κυρίες με τις γούνες τους να ψάχνουν να κάτσουν σε καρέκλες.
Άλλοι κύριοι να ρωτάνε αν έπρεπε να έχουν κλείσει τραπέζι. Κόσμος της Πάτρας που μαζεύτηκε για τον απλό λόγο ότι θα ήταν όλοι εκεί και έπρεπε να παραβρίσκονται και αυτοί.Μόνο που η «Πολιτεία» δεν είναι ΟΑΚΑ και οι Calexico δεν είναι Madonna.
Τo μισό ακροατήριο δεν νοιάστηκε καν ότι κάποιος Depedro ανέβηκε στη σκηνή να παίξει τα τραγούδια του μαζί με τους Calexico. Σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας το πατρινό κοινό μιλούσε ασταμάτητα με τους ανθρώπους που βλέπει καθημερινά, έβγαζε φωτογραφίες τον εαυτό του για να τις δημοσιεύσει στο facebook, να δούμε όλοι οι φίλοι του ότι έδωσε το «παρών» και σε αυτή την κοινωνική εκδήλωση.
Μόνο που κοινωνική εκδήλωση δεν είναι η συναυλία. Πας απλά για να ακούσεις μουσική και να διασκεδάσεις και ακόμα χειρότερο είναι ότι ενοχλείς τους γύρω σου.
Στην τάξη του σχολείου η καθηγήτρια αν μίλαγες σε έβγαζε έξω χωρίς απουσία επειδή ενοχλούσες αυτούς που ήθελαν να παρακολουθήσουν το μάθημα.Δεν σε υποχρέωσε κανένας να έρθεις σε κάτι που δεν σου αρέσει και δεν γνωρίζεις.
Αλλά ο Πατρινός ό,τι δεν γνωρίζει, το μειώνει αντί να το θαυμάζει, είναι η καλύτερη άμυνα γιατί του θυμίζει τη δική του μετριότητα.Μπορεί τα εισιτήρια να είχαν προπωληθεί μια εβδομάδα πριν…Αυτό κάνει μια συναυλία πετυχημένη? Ο χώρος της «Πολιτείας» δεν ενδείκνυται για συναυλίες αφού δεν έχει μελετηθεί η ακουστική του και η βαβούρα του κόσμου αντηχούσε πάνω στη σκηνή με αποτέλεσμα να μην μπορούν να παίξουν τα πιο αργά τους κομμάτια οι Γκαλεξικο (σύμφωνα με τους Πατρινούς) και να μειώσουν τον αριθμό των τραγουδιών.Βλέπεις η Πάτρα εδώ και πολλά χρόνια πάσχει από συναυλιακούς χώρους και δεν φταίει κανένας επιχειρηματίας.Η«Υψικάμινος» έκλεισε, το «ευ ζην» έκλεισε, το «rec» έκλεισε και έγινε κάτι άλλο και το τσοντο-σινεμά «Ερμής» στην Άγια Σοφίας παραμένει ανοικτό.Η δυνατότητα να έρθουν μεγάλα συγκροτήματα και καλλιτέχνες στην Πάτρα υπάρχει αλλά δεν υπάρχουν χώροι πλέον και δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης στο πώς να πας σε μια συναυλία.
Αν έχεις μεγαλώσει πηγαίνοντας μόνο σε καφετερίες και στα μπουζούκια λογικό είναι.