‘A term coined in the late 1950’s to describe the advertising executives of Madison Avenue…They coined it’.
Ξεκίνησε κάποιες εβδομάδες τώρα να προβάλλεται και στην Ελλάδα μια από τις πιο αγαπημένες και βραβευμένες νέες αμερικάνικες σειρές- ε ας μην μείνει ασχολίαστο!
Φυσικά το πρώτο πράγμα που προσέχεις στο Mad Men είναι το στυλ – η απόλυτη αναπαράσταση της δεκαετίας του ’50. Ρούχα, αυτοκίνητα, έπιπλα αλλά και συμπεριφορές. Η Αμερική στο χτίσιμο της κατανάλωσης. Και μια εταιρεία στο χτίσιμο της εικόνας που έχουμε για τα περισσότερα προιόντα που ξέρουμε. Αυτοί οι advertisers κι οι ανταγωνιστές τους ‘εφτιαξαν’ τα Lucky strike, την Coca cola, την American airlines, τα εμπορικά πολυκαταστήματα του Μανχάτταν.
Το εντυπωσιακό – όχι ότι δεν το ξεραμε - είναι ότι βλέπεις πράγματα που τώρα εμπεδώνουμε στην Ελλάδα να είναι ήδη δεδομένα στην Αμερική της εποχής των γονιών μας. Η καταναλωτική μανία, οι πρώτοι private bank accounts, τα υπέρογκα bonus, η επαγγελματική πίεση, τα aircondition και οι επισκέψεις στον ψυχίατρο φυσικά. Μια ζωή σαν τη σημερινή με διαφορετικό περιτύλιγμα – μπριγιαντίνη για τους άντρες, κόκκινο κραγιόν και φουρώ για τις γυναίκες και σύννεφα καπνού για να προσθέτουν ατμόσφαιρα σε δωμάτια χωρίς no smoking signs.
Δεν είναι όμως μόνο το στυλ που σε κρατάει, και σίγουρα όχι η καταιγιστική πλοκή – τα επεισόδια εξελίσσονται μάλλον πιο αργά απ’ότι έχουμε συνηθήσει σε άλλες σειρές. Είναι το αργό χτίσιμο των χαρακτήρων των ηρώων και των ηθών μιας κοινωνίας απορροφημένης να ανακαλύπτει τον ίδιο της τον εαυτό. Για μένα οι άνθρωποι πίσω από τις καριέρες έχουν περισσότερο ενδιαφέρον έτσι κι αλλιώς. Και στο mad men κάποιους συμπαθείς και κάποιους όχι χωρίς να είναι τόσο ευδιάκριτος ο διαχωρισμός των καλών και των κακών - όλοι έχουν υπάρξει καλοί ή κακοί ανάλογα με τις συνθήκες. Η δίψα για ό, τι δεν έχουν κινεί τα πάντα.
Ξεκίνησε κάποιες εβδομάδες τώρα να προβάλλεται και στην Ελλάδα μια από τις πιο αγαπημένες και βραβευμένες νέες αμερικάνικες σειρές- ε ας μην μείνει ασχολίαστο!
Φυσικά το πρώτο πράγμα που προσέχεις στο Mad Men είναι το στυλ – η απόλυτη αναπαράσταση της δεκαετίας του ’50. Ρούχα, αυτοκίνητα, έπιπλα αλλά και συμπεριφορές. Η Αμερική στο χτίσιμο της κατανάλωσης. Και μια εταιρεία στο χτίσιμο της εικόνας που έχουμε για τα περισσότερα προιόντα που ξέρουμε. Αυτοί οι advertisers κι οι ανταγωνιστές τους ‘εφτιαξαν’ τα Lucky strike, την Coca cola, την American airlines, τα εμπορικά πολυκαταστήματα του Μανχάτταν.
Το εντυπωσιακό – όχι ότι δεν το ξεραμε - είναι ότι βλέπεις πράγματα που τώρα εμπεδώνουμε στην Ελλάδα να είναι ήδη δεδομένα στην Αμερική της εποχής των γονιών μας. Η καταναλωτική μανία, οι πρώτοι private bank accounts, τα υπέρογκα bonus, η επαγγελματική πίεση, τα aircondition και οι επισκέψεις στον ψυχίατρο φυσικά. Μια ζωή σαν τη σημερινή με διαφορετικό περιτύλιγμα – μπριγιαντίνη για τους άντρες, κόκκινο κραγιόν και φουρώ για τις γυναίκες και σύννεφα καπνού για να προσθέτουν ατμόσφαιρα σε δωμάτια χωρίς no smoking signs.
Δεν είναι όμως μόνο το στυλ που σε κρατάει, και σίγουρα όχι η καταιγιστική πλοκή – τα επεισόδια εξελίσσονται μάλλον πιο αργά απ’ότι έχουμε συνηθήσει σε άλλες σειρές. Είναι το αργό χτίσιμο των χαρακτήρων των ηρώων και των ηθών μιας κοινωνίας απορροφημένης να ανακαλύπτει τον ίδιο της τον εαυτό. Για μένα οι άνθρωποι πίσω από τις καριέρες έχουν περισσότερο ενδιαφέρον έτσι κι αλλιώς. Και στο mad men κάποιους συμπαθείς και κάποιους όχι χωρίς να είναι τόσο ευδιάκριτος ο διαχωρισμός των καλών και των κακών - όλοι έχουν υπάρξει καλοί ή κακοί ανάλογα με τις συνθήκες. Η δίψα για ό, τι δεν έχουν κινεί τα πάντα.
Όλα ωραία και γυαλιστερά σαν σελίδες περιοδικού, αλλά τόση φιλοδοξία χτισμένη πάνω σε προσωπικά δράματα μου επαναφέρει την εντύπωση που έχω καμιά φορά ότι αυτοί οι Αμερικάνοι έχουν άλλο κώδικα DNA από το υπόλοιπο ανθρώπινο είδος. Και δεν μπορώ να καταλάβω με τι τέχνη, τι επιστήμη ή τι μαγεία έχουν καταφέρει όλες τις χώρες του κόσμου να μετατρέπονται μια-μια σε κλώνους τους, αφού ό,τι έχει προυπάρξει εκεί δεν αργεί να εδραιωθεί στην υπόλοιπη δυση και όχι μόνο.
Σαν ταπεινή ‘μαντ γουμαν’ μιας άλλης καριέρας εδώ αναθεωρώ πολλά για την επαγγελματική καταξίωση τελευταία, τώρα που το κουστούμι της δουλειάς μου έχει αρχίσει να με ‘στενεύει’. Ειδικά σε μια χώρα που δεν ανταμοίβει την προσπάθεια ετσι κι αλλιώς. (Στο Mad Men μια γραμματέας το 1960 προβιβάζεται εν μια νυκτεί σε εκτελεστικό στέλεχος μόνο επειδή της αναγνωρίστηκε ταλέντο. Χαχα, καλό! Στην Ελλάδα του 2009 αυτό είναι ακόμα αδιανόητο – εγώ πάντως το έχω δεί να συμβαίνει μόνο κατόπιν γάμου της με προϊστάμενο).
Όποιος έχει τύχει να διαβάσει το κείμενο του Χαριτόπουλου ‘Μοντέρνες δουλειές’ (υπάρχει και στο βιβλίο ‘Ημών των ιδίων’) καταλαβαίνει τι εννοώ. Καταπληκτικός σχολιασμός ενός κόσμου φαινομενικά και μόνο ‘ίλουστρασιόν’.
(το Mad Men προβάλλεται στο Alter κάθε Τετάρτη στις 23.30)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου