It's night time in the small city

Καμία ιστορία δεν θα είχε διαφορετική εξέλιξη, Βρέξει-χιονίσει, κυριακή βράδυ και συγκεκριμένα στην Πάτρα.
Όταν διάβαζα το Με τις ευλογίες του Θεού του Νικολό Αμανιτι ,
γύριζα βιάστηκα στο σπίτι να συνεχίσω την ιστορία.
Τώρα τίποτα δεν με κάνει να γυρίσω σπίτι, ούτε βιβλίο, ούτε ταινία.
Είδα το Milk και το Reader, από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς και δεν έχω όρεξη να δω τίποτα.
Τελείωσα και το Flight of the Concords, περιμένω να ολοκληρωθούν και οι κύκλοι του Lost, του Office, του Californication και του How I met your Mother
Για να μπορέσω να περάσω ήρεμα τα βράδια μου.
Πάρκαρα το αυτοκίνητο στο κέντρο της Πάτρας και βγήκα να περπατήσω μόνος μου.
Δεν ήθελα να παω πουθενά ,ούτε να πιω , ούτε να μιλήσω με κάποιον.
Μου άρεσαν οι βρεγμένοι δρόμοι,τα πολύχρωμα Φώτα του καρναβαλιού.
Και η ησυχία στους δρόμους.
Τις ώρες που περπατάω συνήθως έχει τόση φασαρία που χάνω πολλά πράγματα. Ωραία κτίρια , άσχημα κτίρια , βιτρίνες με ρούχα , είδη για το σπίτι και που τίποτα από όλα αυτά δεν θέλω να αγοράσω.
Από την τρίτη έχω βάλει στο I-pod το no line on the Horizon των U2 και δεν έχω όρεξη να το ακούσω.
Άκουσα το νέο άλμπουμ των Bat for Lashes και με έκανε να ξανακούσω το πρώτο τους. Καμία σχέση, πολύ ανώτερο το Fur and Gold.
O υπόλοιπος κόσμος που κυκλοφορούσε αυτό το παγωμένο βράδυ ήταν ζευγάρια που έψαχναν κάποιο μέρος να έχει κόσμο να μπουν.
Ακόμα και αν είσαι ζευγάρι ψάχνεις να βρεις κάπου να μην είσαι μόνος σου. Περίεργο, ε?
Τα απορριμματοφόρα έτρεχαν να αδειάσουν τους γεμάτους κάδους σκουπιδιών που θα ξαναγεμίσουν την επόμενη μέρα.
Ξαναμπήκα στο αυτοκίνητο, το θερμόμετρο έδειχνε 4 βαθμούς , ο λεβιές των ταχυτήτων είναι πολύ παγωμένος, μόλις μπήκαμε στην επόμενη μέρα, δεν νυστάζω και το πρωί έχω δουλειά.
Φοβάμαι να κοιμηθώ γιατί θα με κυνηγάνε οι τύψεις στα όνειρα μου για αυτά που θέλω να κάνω και τα αναβάλω.