(Αφίσσα της πρώτης συναυλίας στην Πάτρα το 1993) Αισθάνομαι πολύ τυχερός. Όπως αισθάνεται κάποιος που έζησε το Μάη του 68 Όπως αυτός που έζησε την 17η Νοεμβρίου. Η σαν αυτούς που έβαζαν λακ και κολάν στην δεκαετία του 80. Εγώ έζησα του Στέρεο Νόβα από την αρχή της δημιουργίας τους , μέχρι σήμερα την επανένωση τους. Για μένα προσωπικά δεν Διαλύθηκαν ποτέ. Ποτέ δεν συνέδεσα τις προσωπικές τους δουλειές με αυτή των Στέρεο Νόβα Οι σν δεν ήταν απλά μια μουσική , ήταν μια επανάσταση. Μου γνώρισαν την ηλεκτρονική μουσική , τα πάρτι, την ευκολία να διακρίνω την ποίηση των Underworld ανάμεσα στα μπιτ και τα μπλιμπλικια. Με έμαθαν να χορεύω χαμένος σε πόλεις σε κλαμπ στην παρακμή μιας ηλικίας που δεν γυρνάει. Μου έμαθαν το 01 , του Τσαγκαρουσιανου πριν βγάλει την Lifo. Τον Δημήτρη Παπαιωναου πριν σκηνοθετήσει του Ολυμπιακούς αγώνες και το 2. Με έμαθαν να παρατηρώ και να αγαπάω την Πόλη μου. Να σέβομαι τους συνάνθρωπους μου. Με έμαθαν να βλέπω ρομαντικά και να σκαρφίζομαι ιστορίες για τρένα, φάλαινες , φραουλένιες πεδιάδες και γραμμικές κοιλάδες. Θυμάμαι να γράφω παντού στίχους τους σε βιβλία, σε θρανία, σε τοίχους, στις καρδιές των ανθρώπων. Θυμάμαι την πρώτη συναυλία στο Κάστρο της Πάτρας το 1993 με 20 άτομα κοινό να διασκευάζουν το Like a Prayer της Madonna.. Να ταξιδεύω στην Ναύπακτο , στο Αγρίνιο , στα Γιάννενα στην Αθήνα να τους δω. Τους έχω δει ακόμα και σε «Φούρνο» Να μαζεύω τις αφίσες των συναυλιών τους. Τους δίσκους και τα Maxi single. Να τους βλέπω να δίνουν συνέντευξη στο Mtv. Βλέπω εικόνες της ζωής μου σε κάθε τους τραγούδι. Οι Στέρεο Νόβα εμφανίζονται για μια συναυλία παρασκευή 5 Δεκεμβρίου, στις παλιές εγκαταστάσεις μπήτρου, Πέτρου Ράλλη 38. δίπλα στο εργοστάσιο των μπισκότων Παπαδόπουλου . για το πάρτι της LIFO αλλά και την κυκλοφορία ενός διπλού best of με τίτλο Βικτωρια.( περιέχει και DVD) Νιώθω αισιόδοξος ότι θα κάνουν και άλλες συναυλίες, γιατί υπάρχει κόσμος σαν και εμένα και σαν και εσένα που τους άλλαξε η ζωή ακούγοντας τα τραγούδια τους. Ζούμε καθημερινά στην πίεση της πόλης και μας έχει λείψει η Αστική Ποίηση Να βάλει στο γκρίζο , στα νταμάρια και τα σκουπίδια, λίγο χρώμα και άρωμα.
Μετα απο 20 χρονια το αφεντικο επιστρεφει στην Αθηνα. Τιποτα δεν ειναι σιγουρο αλλα δυσκολο να αλλαξουν αυτες οι ημερομηνιες και δεν τις εβγαλα απο το μυαλο μου. Οι 2 συναυλίες ειναι λίγο περίεργες
More news soon...
07 Feb - Barcelona (Spain) - Palau Saint Jordi 08 Feb - Barcelona (Spain) - Palau Saint Jordi 10 Feb - Lisbon (Portugal) - CCB 11 Feb - Lisbon (Portugal) - CCB 13 Feb - Dublin (Ireland) - The Point 14 Feb - Dublin (Ireland) - The Point 17 Feb - Rome (Italy) - PalaLottomatica 18 Feb - Rome (Italy) - PalaLottomatica 21 Feb - Athens (Greece) - Athens Arena 22 Feb - Athens (Greece) - Athens Arena 27 Feb - Paris (France) - Omni Palace Bercy 28 Feb - Paris (France) - Omni Palace Bercy 03 Mar - London (U.K.) - O2 Arena 04 Mar - London (U.K.) - O2 Arena 07 Mar - Arnhem (Netherlands) - Gelredome 08 Mar - Arnhem (Netherlands) - Gelredome 10 Mar - Cologne (Germany) - Kolnarena 11 Mar - Cologne (Germany) - Kolnarena 15 Mar - Stockholm (Sweden) - Globe Arena 16 Mar - Stockholm (Sweden) - Globe Arena
Άκουσα τυχαία μια ωραία πρωία το Wonder και μου κόλλησε ο στίχος All summer up in your Loft Mtv with the sound off
Διάβασα στο blog του Πετρίδη για την διασκευή που έκανε στο Hypnotize του Notorious. Είδα και το βιντεακι στο τραγούδι του Yours. Λέω μήπως έχουμε να κάνουμε με απενοχοποιημένη ωραία pop.
Είχα χρόνια να ασχοληθώ σοβαρά με τον Brett Anderson των Suede σχεδόν από τους πρώτους δίσκους τους και είχα μια υποψία επερχόμενης απογοήτευσης πριν τη συναυλία του την περασμένη Πέμπτη. Τελικά χάρηκα πολύ που ήμουν εκεί. Τραγουδούσε σαν να μην είχε τίποτα να αποδείξει, τίποτα να χάσει ή να κερδίσει από μας και έδωσε την πιο ωραία, απλή, καθαρή μουσική που μπορούσε να δώσει - πιο ερωτικός από ποτέ μέσα στο σκούρο κουστούμι του, περισσότερο από τότε που κουνούσε ‘ξεδιάντροπα’ το ανδρόγυνο κορμί του. Με τόσο Dog Man Star όσο ήθελα να ακούσω. Με καλή νέα δουλειά. Κι ένιωσα κάτι σαν σεβασμό για αυτόν που μένει πιστός στην έμπνευσή του, την έκφρασή του, τη δική του αλήθεια όσο απήχηση ή εμπορικότητα ή οτιδήποτε κι αν έχει αυτή. Που απλά έκανε καλά αυτό που διάλεξε να κάνει. Που είναι μουσικός κι όχι απλά icon των media. Περίεργο να τον βλέπεις και να συνειδητοποιείς ότι μεγαλώσατε και οι δύο παράλληλα και κανένας δεν είναι αυτό που ήταν. Και ωραίο ότι αυτό που θυμόσουν άλλαξε, αλλά δεν ξέφτυσε στα μάτια σου. Ότι καταφέρνει να σου δημιουργήσει ξανά την ίδια αίσθηση, σε βοηθάει να βρεις ένα παλιό κομματάκι από τα πολλά που σε αποτελούν. Σε άλλους εκείνο το βράδυ μπορεί να μην άρεσε ή να είχαν αγαπήσει κάτι διαφορετικό από εμένα το οποίο δεν βρήκαν πια εκεί. Δεν έχει σημασία. Δεν ήταν ποτέ είδωλό μου ο Brett Anderson – απλά κάποια εποχή αγάπησα αρκετά κάποια τραγούδια του. Με έκανε όπως να θυμηθώ αυτή ακριβώς την εποχή. Τότε που τα cd μου – λιγοστά , αγορασμένα με περιορισμένο χαρτζηλίκι – σήμαιναν τον κόσμο για μένα. Κυριολεκτικά. Ήταν τα δικά μου παράθυρα στον κόσμο που φανταζόμουν ότι με περίμενε να τελειώσω το σχολείο να τον ανακαλύψω (κι ευτυχώς είχα τέτοια παρακίνηση που ένα μέρος του κόσμου αυτού κατάφερα να το δω, τουλάχιστον να το πλησιάσω - έζησα στο Λονδίνο του Brett, είδα το ποιητικό Δουβλίνο του Bono...ακόμα περιμένω σαν δεκαπεντάχρονο να δω την Αμερική του Bruce). Τότε αφιέρωνα χρόνο να ακούσω ξανά και ξανά ένα δίσκο και όταν κάτι μου άρεσε πρόσεχα την κάθε νότα και την κάθε λέξη . Τα βιβλιαράκια με τους στίχους τα άνοιγα με προσεκτικές κινήσεις και γρήγορα κατέληγαν τσαλακωμένα, με μουτζούρες και μαρμελάδες... Έμαθα περισσότερα αγγλικά έτσι παρά από το φροντιστήριο. Σκεφτόμουν κιόλας με παιδική αφέλεια ότι κάποτε που θα είμαι μεγαλύτερη και ανεξάρτητη, θα έχω φυσικά μια καλή δουλειά και θα μπορώ να αγοράζω όσα cd θέλω. Έφτασα να έχω την καλή δουλειά – κάτι σαν κι αυτό που ονειρευόμουν τότε, που δεν ήξερα πολλά. Όμως сd δεν έχω αγοράσει για χρόνια, στίχους δεν θυμάμαι εύκολα απ’έξω και όλο και σπανιότερα τραγουδάω δυνατά στις συναυλίες. Τα cd μου - όλα αντεγραμμένα - τα κρατάω σε στίβες χωρίς εξώφυλλα, χωρίς στίχους, χωρίς καν τίτλους. Τα τραγούδια έχουν γίνει νούμερα στο μυαλό μου - ‘καλό το 5, το άκουσες το 7?’ Εντάξει μπορεί να μην είναι για όλους έτσι, να είναι για μενα. Και τι σημασία ίσως έχει αν η μουσική είναι καλή...Και κάποιες φορές είναι καλή, αλλά και σε αυτήν την περίπτωση δεν της δίνω το χρόνο που της αξίζει. Διαρκεί μέχρι το επόμενο cd που θα μπει στο player γιατί και αυτό ‘ε, δε γίνεται να μην το έχεις ακούσει’. Όλα αλλάζουν κι όλα τρέχουν. Για να φτάσουν πού και να γίνουν τι... Και σκέφτομαι ότι είναι παρήγορο όταν καποιος καταφέρνει να διατηρήσει το δικό του ρυθμό μέσα σε όλο αυτό το κυνηγητό. Όπως ο Brett. Εξάλλου αν καταλήγουν στο τέλος να μετράνε τα ίδια πράγματα που είχαν σημασία από την αρχή, τότε ποιό είναι το νόημα; Το ίδιο το ταξίδι είναι ο προορισμός μάλλον. Αλλά εγώ χρειάζομαι μια στάση.
The Gaslight Anthem - The 59 Sound Άλλο ένα συγκρότημα από το New jersey. Όχι δεν τους ξέραμε από το πρώτο τους άλμπουμ που κυκλοφορήσαν το 2007 Και ούτε θα τους μάθει ο περισσότερος κόσμος από το The 59 sound. Σίγουρα δεν είναι ο δίσκος όπου θα πάθεις την πλάκα της ζωής σου. Αν δεν σου αρέσει ο ήχος του Springsteen και των Killers Δεν θα μπορέσεις να το ανεχτείς. Οι στίχοι είναι σπρινγκστηνικοι και η φωνή του τραγουδιστή είναι ίδια με αυτή του Brandon Flowers. Η μουσική είναι καθαρή αμερικάνικη Punk-rock, Κιθάρες που πιάνουν τα 100 km/h, τα ντραμς δεν ρετάρουν και το μπάσο ρολάρει σε κάθε σχεδόν τραγούδι. Ένας δίσκος που φτιάχτηκε αποκλειστικά να ακούς στο αυτοκίνητο σου. Σίγουρα είναι όμως ένας από τους πιο ρομαντικούς δίσκους της χρονιάς.
Στο τραγούδι "High Lonesome"εχει αναφορές στο I’m on fire του Μπρους Στο round here των Counting Crows και στο Southern Accents του tom Petty. To "Meet Me by the River's Edge" είναι μια συρραφή τραγουδιών του Springsteen Και το Old White Lincoln είναι το τραγούδι που θα βάζεις στο repeat.
Την Παρασκευή 14 Νοέμβριου ο Κωνσταντίνος Τζούμας βρέθηκε στην Πάτρα για να παρουσιάσει το Βιβλίο του "Ως εκ θαύματος". Απλός,ψηλός,κομψός,μας μίλησε για την τριλογία της αυτοβιογραφίας του. Γιατί δεν παίζει στο θέατρο για τα αγαπημένα του βιβλία, τον Woody Allen, την Glendora και για το πως πάει η επανάσταση. Ακούστε την συνεντυξη στο player που βρίσκεται στα δεξιά σας.
Για τις 27 Ιανουαριου είναι προγραμματισμένο να κυκλοφορήσει το 24ο αλμπουμ του ο Bruce Springsteen. O τίτλος του θα είναι Working on a dream καί θα περιέχει 12 νέα τραγούδια συν 2 bonus
Working on a Dream' Song Titles:
1. Outlaw Pete 2. My Lucky Day 3. Working On a Dream 4. Queen of the Supermarket 5. What Love Can Do 6. This Life 7. Good Eye 8. Tomorrow Never Knows 9. Life Itself 10. Kingdom of Days 11. Surprise, Surprise 12. The Last Carnival
Bonus tracks: The Wrestler A Night with the Jersey Devil
Ο Springsteen ηχογράφησε τα τραγούδια στο διάλειμα της περσυνής του περιοδείας με την E street Band και παραγωγό για 4η φορά τον Brendan O' Brien.
5 ημέρες μετα την κυκλοφορία του άλμπουμ ο Bruce Springsteen και η E street Band θα παίξουν ζωντανά στην Tampa στο ημίχρονο του Superbowl. Ακούστε το εδώ
Full Moon tonight ! Here's 10 songs about that big Cheese up in the Sky. Try some wine with that Cheese...
1. I’ll Shoot the Moon – Tom Waits 2. Kiko and The Lavender Moon – Los Lobos 3. The Moon – Cat Power 4. It’s only a paper Moon – Rosemary Clooney 5. Under this Big Moon – Polarkreis 18 6. Wolf Like Me – TV on the Radio 7. Full Moon Dirty Hearts – INXS with Chrissie Hynde 8. Moonlight Sonata – Ludwig Van Beethoven 9. Dancing in the Moonlight - David Kitt 10. Howlin at the Moon – The Ramones
Σε μια στοίβα που έχω από ντέμο στο ράφι μου είναι και κανά δύο των Flakes, περίπου τέσσερα χρόνια από το «Τhe best day of my life» (το πρώτο που απέκτησα). Δεν είναι και λίγα τα χρόνια που προσπαθούν να βγάλουν δίσκο. Και όντως δεν το καταλαβαίνω ότι ένα συγκρότημα με το που γράφει πέντε τραγούδια, πάει και για συμβόλαιο. Όλοι οι τραγουδιστές, κιθαρίστες, ντράμερ πρέπει να «λιώσουν» για μια κυκλοφορία.Απλά τώρα φαίνεται εύκολο στους περισσότερους. Τουλάχιστον οι Flakes προσπαθούν με αργά αλλά σταθερά βήματα, γράφοντας κομμάτια, παίζοντας σε συναυλίες, κάνοντας συνεργασίες και τόσα χρόνια ψήνονται. Και ίσα που έχουν ροδίσει. Τουλάχιστον στο στούντιο γιατί η τελευταία φορά που τους είδα live –πριν από ένα χρόνο ακριβώς– ήταν μεγάλη απογοήτευση. Μου κέντρισαν το ενδιαφέρον όμως, όταν έμαθα ότι τους χρησιμοποίησε ο Dousk για τον τελευταίο του δίσκο «A kind of Human» κάνοντας εξαιρετική δουλειά και σίγουρα τους άνοιξε τα αυτιά και τα μυαλά. Και έρχεται η πρώτη επίσημη κυκλοφορία με το «Lick your Fingers if you like it» από την Inner Ear. Να πω ότι ξετρελάθηκα με το πρώτο άκουσμα, θα πω ψέματα. Μου φαινόταν ότι άκουγα να επαναλαμβάνεται το ίδιο τραγούδι over & over. Μετά από μια εβδομάδα τους δίνω άλλη μια ευκαιρία και ακούω το πρώτο μισό του δίσκου και ομολογώ ότι βρήκα δύο τραγούδια να μου αρέσουν! Το «Wish» και «Secret life of Errol Brown»(ο τραγουδιστής των Hot Chocolate) Μετά από δύο μέρες ακούω και το άλλο μισό και παθαίνω πλάκα με τα «Κ.2.Χ», «North», «45''». Και τώρα δεν ξέρω τι φταίει. Ότι τα εφέ της κιθάρας είναι μονότονα, ότι δεν καταλαβαίνω τους στίχους ή ότι απλά έχουν μπει σε λάθος σειρά τα τραγούδια για να κάνουν το άλμπουμ πιο ευχάριστο στην ακρόαση. Μπορεί όλα αυτά, μπορεί και τίποτα από αυτά. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι καμιά φορά ακούς κάτι,στην αρχή ενθουσιάζεσαι και το ξεχνάς, αλλά με αυτό το δίσκο του δίνεις μια δεύτερη ευκαιρία και σε κερδίζει. Γιατί είναι διαφορετικός, είναι κάτι καινούριο και γιατί επιμένουν σε αυτό που τους αρέσει.Και με έκαναν να αλλάξω γνώμη. Δεν ξέρω αν θα βγάλουν κάποιο τραγούδι και θα γίνει επιτυχία ή απλά κάθε καλλιτέχνης προσπαθεί να καλύψει τη ματαιοδοξία του λέγοντας ότι παίζει σε μια μπάντα που έβγαλε δίσκο.Απλά χαίρομαι να ακούω και να ξανακούω αυτό το δίσκο και να μου αρέσει όλο και πιο πολύ. Και κυρίως γιατί δεν τα παράτησαν οι ίδιοι.
‘..Come senators, congressmen Please heed the call Dont stand in the doorway Dont block up the hall For he that gets hurt Will be he who has stalled Theres a battle outside And it is ragin. It'll soon shake your windows And rattle your walls For the times they are a-changin…’
Βγήκα από την αίθουσα στο δρόμο και φοβόμουνα ότι κάποιος θα έρθει να με καθαρίσει Ούτε ζω στην Νάπολη και ούτε ανήκω σε συμμορία ή μαφία. Η ταινία δεν έχει ούτε αρχή , μέση ή τέλος γιατί έτσι είναι και η ζωή σε μία κοινωνία. Είναι η πιο ρεαλιστική ταινία που γυρίστηκε ποτέ για την μαφία. Δεν υπάρχει καλός ή κακός Ακόμα και ο κακός δεν αισθάνεται κακία αφού ο διπλανός του ειναι χειρότερος από αυτόν Με τίποτα δεν σε ενθουσιάζει και ούτε έχει"δυνατές ερμηνείες" ή σκηνές που σου κόβουν την ανάσα. Απλά όλα αυτά συμβαίνουν στην Ιταλία και στην Νάπολη Και σκέφτεσαι ότι είναι ψιλικατζήδες μαφιόζοι αλλά υπάρχουν και αυτοί που έχουν να κάνουν με πολλά δισεκατομμύρια ευρό κάνοντας κουμάντο σε μια ολόκληρη χώρα.
I remember doing nothing on the night Sinatra died and the night Jeff Buckley died And the night Kurt Cobain died And the night John Lennon died I remember I stayed up to watch the news with everyone And that was a lot of nights And that was a lot of lives Who lost the tickets to what they need
Αυτοί είναι οι στίχοι από το τραγούδι του Badly drawn boy στο τραγούδι You were right Σχεδόν όλοι μας δεν κάναμε τίποτα όταν ακούσαμε ότι πέθανε κάποιος. Όταν κυκλοφόρησε αυτό το τραγούδι ο Elliot Smith δεν είχε πεθάνει. Είμαι σίγουρος ότι θα τον είχε αναφέρει. Τον Elliot Smith μας τον γνώρισε ο Gus Van Sand στην ταινία Good Will Hunting όπου προτάθηκε για Oscar για το τραγούδι του Miss Misery. Φυσικά το έχασε από την Celine Dion και από το My Heart Will Go On. Στο soundtrack αυτής της ταινίας ακουγόταν και ένα τραγούδι που θα το ζήλευε οποιοσδήποτε τραγουδοποιός , το Between the Bars. Βασικό του στοιχείο ήταν η ακουστική κιθάρα που συνόδευε την φωνή του μέσα από στίχους αισιόδοξους και ρομαντικούς για την ζωή. Την ζωή που θα ήθελε να έχει ζήσει ο ίδιος αλλά το αλκοόλ και τα ναρκωτικά τον τραβούσαν κάτω και ακούγαμε την φωνή του πληγωμένη μαζί με τα δάχτυλα του να ματώνουν πάνω στις χορδές. Ο Elliot Smith κυκλοφόρησε 5 δίσκους εν ζωή , μέσα σε αυτούς το αριστουργηματικό Either/or και 2 μεταθανάτιων , μέσα σε αυτούς ο δίσκος που μόλις είχε τελειώσει πριν αυτοκτονήσει , το From a basement to a hill. Ένα τροβαδουριστικο punk album που δυστυχώς δεν κατάφερε να ζήσει ο ίδιος ένα άλμπουμ που θα τον έκανε το ροκ σταρ που κάθε καλλιτέχνης ονειρεύεται.. Κοιμόταν κάτω από μια γέφυρα στο Portland σκεπασμένος από χαρτοκιβώτια σαν άστεγος και έγραφε τα τραγούδια του. Στις 21 Οκτωβρίου του 2003 μετά από ένα τσακωμό με την τότε φίλη του , αυτομαχαιρωθηκε εισχωρώντας ένα κουζινομάχαιρο στο στήθος του. Σε ένα κίτρινο post it άφησε το τελευταίο του μήνυμα γράφοντας “I’m sorry Elliot” Ήταν 34 χρονών Στην ταινία του Wes Anderson«The royal Tennenbaum» υπάρχει μια σκηνή όπου ο Luke Wilson κάνει απόπειρα αυτοκτονίας και ακούγεται το τραγούδι του Smith “ Needle in the Hay” και σκέφτομαι καμία φορά ότι Life imitates Art…
Αν η Carrie Bradshaw ήταν άντρας, μετακόμιζε από την Νέα Υόρκη στο Λος Αντζελες, έχανε τη συγγραφική της έμπνευση, τον Μπιγκ και το ύψος των Manholos της, αυτό που θα συνέβαινε είναι το Californication. Η τουλάχιστον αυτή είναι η υπερ-απλουστευμένη κι ‘εύπεπτη’ εισαγωγή που θα μπορούσε να έχει η πρόσφατη σειρά της Showtime σε ένα κοινό που έχει ήδη δοξάσει το Sex and the City. Ο συγγραφέας – η πόλη – το σεξ. Μόνο που εδώ τελειώνουν οι ομοιότητες και αρχίζει το ενδιαφέρον.
H ρομαντική ατμόσφαιρα της Νέας Υόρκης του S&C, το οποίο παρά τις ερωτικές σκηνές δεν παύει να αποτελεί μια σύγχρονη αναφορά στο Breakfast at Tiffany’s, δίνει τη θέση της σε μια πιο καρτ-ποσταλική εικόνα του Λος Άντζελες μιας πόλης σκληρής όσο και ‘ελαφριάς’, επιφανειακά λαμπερής και βαθύτερα σκοτεινής, ταυτισμένης με το εύκολο χρήμα και τις απολαύσεις που παρέχει ο κόσμος της show business.
Και ο Hank Moody, κεντρικός ήρωας και στυλοβάτης της σειράς – ο David Duchovny, επιτέλους απαλλαγμένος από την ακαμψία του agent Mulder - δεν είναι συγγραφέας τύπου Cosmopolitan αλλά συγγραφέας τύπου Charles Bukowski. [Hank τυχαίνει (?) να είναι και το όνομα του Henry Charles "Hank" Chinaski του αλκοολικού, μισάνθρωπου αντι-ήρωα των ιστοριών του Bukowski και ουσιαστικά alter ego του]
Ένας συγγραφέας που έφτασε από τη Νέα Υόρκη στην Καλιφόρνια για να πιάσει την καλή και έχασε τα πάντα, γυναίκα και κόρη, έμπνευση και ταυτότητα. Χαμένος στη ναρκισσιστική του απόγνωση πίνει μέχρι να στάξει το αλκοόλ από τα νύχια του και αναλώνεται σε καυγάδες με μπουνίδια και σε απανωτές, ανούσιες αλλά άκρως καυτές σεξουαλικές συναναστροφές. Σαν περιλαπλανόμενος ήρωας των βιβλίων νουαρ πνιγμένος στο ποτό, το περιστασιακό σεξ, και τη νύχτα της πόλης – μόνο το όπλο λείπει για να σου θυμίσει ήρωες του Raymond Chandler, (αλλά που ξέρεις τι μπορεί να γίνει στο δέυτερο κύκλο..) Το πρότυπο του ευαίσθητου καθικιού που επιβάλλεται με τις μπουνιές όπου το θεωρεί απαραίτητο αλλά γράφει σαν ποιητής, όταν αφήσει την έμπνευση να επιπλεύσει στο ουίσκι, λειτουργεί καλά – ίσως υπερβολικά καλά - για τις πολυοργασμικές συμπρωταγωνίστριές του. Ενας άντρας με μυαλό, γερές γροθιές και porche που (φυσικά θα) ξέρει και πως να φέρεται σε μια γυναίκα – μόνο στο κρεβάτι. Το σεξ είναι άφθονο; BJs, threesomes, you name it, it’s all there. Και φυσικά ‘he is drowned in pussy’ προσπαθώντας να ξεπεράσει την απώλεια της μοναδικής γυναίκας που σήμαινε τα πάντα γι’αυτόν. Δεν είναι λίγο κλισέ όλα αυτά? Εντελώς. Η’ απλά ευφυιές αμερικανικο marketing που βασίζει όλη τη φιλοσοφία της σειράς σε μια φράση του ίδιου του Bukowski... “The only time a man needed a lot of women was when none of them were any good. A man could lose his identity fucking around too much.” Και στην αγωνία αν θα κερδίσει στο τέλος το καλό κορίτσι. Στην πραγματικότητα ο Hank Moody είναι η απάντηση στο γιατί οι γυναίκες βαριούνται τους προβλεπόμενους κουστουμαρισμένους τύπους που παίζουν squash με τους συναδέλφους τους και φορούν ριγέ πιτζάμες στο κρεβάτι, αλλά και γιατί τελικά προτιμούν να παντρευτούν ακριβώς αυτούς, αντί να καταλήξουν να μαζεύουν τα συντρίμια των παθιασμένων και αυτοκαταστροφικών (αντι)ηρώων τους. Καθώς παρακολουθείς δεν μπορεις να μην αναρωτηθείς αν πέφτεις θύμα εύκολου εντυπωσιασμού μιας σειράς έξυπνης και διασκεδαστικής γεμάτης όμως κλισέ που η μοναδική της - ουσιαστικά -πρωτοτυπία είναι να δείχνει άφθονο non-politically correct (τουλάχιστον για τα αμερικάνια δεδομένα) sex και η μοναδική της πνευματικότητα συμπυκνώνεται σε λίγες εύστοχες ατάκες του πρωταγωνιστή για μια πόλη– σύμβολο του αμερικάνικου ονείρου, η οποία παρακμάζει χωρίς προσανατολισμό και αυτοαναλώνεται με μηδαμινή άμυνα στον παραλογισμό της show business, εξαντλημένη από την ίδια την ματαιοδοξία της.
Ίσως όμως αυτή να είναι και η ευφυία του Californication.. Ο Hank αντανακλά την παρακμή αυτή ιδεών και ηθών και ξερνάει κυριολεκτικά την υποκουλτούρα της πόλης που αγαπάει να μισεί. Το background του ΛΑ λειτουργεί καταλητικά, δε θα μπορουσε διαφορετικό περιβάλλον να αποτελέσει καλύτερο έδαφος για τις συνθήκες που επικρατούν στη ζωή του και να μεταδώσει αυτή την αίσθηση της φιλήδονης παρακμής που σε παραλύει όσο παρακολουθείς.
Όσοι ασχολούνται με στην μουσική στην χώρα μας , είτε ακούν ελληνικά , είτε «ξένα» Αποκλείεται να μην έχουν ακούσει το όνομα Μόνικα τα τελευταία 2 χρόνια. Απασχόλησε όλους όσους άκουσαν το ντεμο της που κυκλοφορούσε απ χέρι σε χέρι με τα πιο κολακεύτηκα λόγια για την φωνή τους στίχους της και την μουσική της. Ένιωθαν όλοι τυχεροί που είχαν κάπου ανάμεσα στα cd τους και αυτό το ντεμο. Προσωπικά αισθάνομαι πιο τυχερός που γνώριζα την Μόνικα από τότε που σπούδαζε στο μαθηματικό της Πάτρας , τους Serpentine τους Relevant Box , την αναγνώριζα απ το μόνιμο χαμόγελο της, και το γούστο της στην μουσική και όταν πριν από 2 χρόνια έλαβα έναν φάκελο στον mojo radio με το cd και ένα γράμμα που με ρώταγε αν μου αρέσουν τα τραγούδια της. Όταν πρωτο ακουσα τα τραγούδια άρχισα να σκέφτομαι μικρές λεπτομέρειες που θα μπορούσε να προσθέσει ή να αφαιρέσει. Στο δεύτερο άκουσμα συνειδητοποίησα ότι άκουγα τελικά ντεμο που είχε ηχογραφήσει στο δωμάτιο της. Σκέφτηκα πως είναι αδιανόητο να κάνω εγώ παρατηρήσεις για κάτι που μου φαινόταν σχεδόν τέλειο. Άρχισα να βάζω τους φίλους μου να το ακούν σαν πειραματόζωα και όλοι να με ρωτούν αν έχει κυκλοφορήσει σε δισκάδικα. Πριν από ένα χρόνο την είδα σε συναυλία μαζί με τους My wet Calvin και Mary & the Boy με άκρως επαγγελματική παρουσία, δύσκολη για τα δεδομένα της άρπα κόλα της χώρας μας. Μετά από πολλές προτάσεις συζητήσεις με δισκογραφικές , βρέθηκε η Archangel να κυκλοφορήσει τελικά το cd αυτό, που όλες οι υπόλοιπες εταιρείες που την απέρριψαν αυτή την στιγμή χτυπούν το κεφάλι τους στο τοίχο. Όχι μόνο επειδή θα είχαν στον κατάλογο τους έναν απo τούς καλλίτερους δίσκους που κυκλοφορήσαν ποτέ στην χώρα μας αλλά και δωρεάν προώθηση στα ΜΜΕ κυρίως εφημερίδες , περιοδικά, ιντερνετ και ραδιόφωνα μόνο και μόνο επειδή είναι φανταστικός δίσκος και δεν χρειάζεται να πείσει κάποιος κάποιον για να γράψει για αυτό. Με κάτι τέτοιο βέβαια κάποιοι θα πουν ότι η Μόνικα έχει γίνει ήδη Mainstream αλλά έχει γίνει μόνο για αυτούς που δεν είναι πια δικιά τους ανακάλυψη ή θα πουν ότι καλός είναι αλλά είναι λίγο φορτωμένος στην παραγωγή. Είναι οι ίδιοι οι οποίο θα πουν καλό το Neon Bible των Arcade Fire αλλά δεν είναι σαν το Funeral. Είναι αυτοί που ακούν συγκροτήματα που δεν υπάρχουν μόνο και μόνο για να είναι ειδικοί και να πουν την εξυπνάδα τους. Ε λοιπόν το Avatar δεν είναι για ειδικούς , είναι ένα άλμπουμ με τραγούδια γεμάτα συναίσθημα και μαγικές μελωδίες που αγγίζουν το κλασσικό. Ο ήχος με τι μοιάζει ? με ένα κορίτσι 21 χρονών να παίζει μουσική , να τραγουδάει για την φίλια ,για τον ερωτά και την απώλεια του. Ο στίχος του “Over the Hill” why ? Tell me why, you don’t call me anymore τα λέει όλα από την αρχή για αυτό ήταν και το πρώτο single. Έκανε μια από τις αγαπημένες μου εκφράσεις “Misery loves company” ένα αριστουργηματικό τραγούδι. O τρόπος που τραγουδά αβίαστα το “I’m not young in my youth”. Το παιχνιδιάρικο Babe και το Are you coming with us δίνουν μια αίσθηση σαν ένας δίσκος παλιός που έχεις περάσει πολλές στιγμές ακούγοντας τον και σε έχει κερδίσει. Μπορώ να συνεχίσω να γράφω δεκάδες σελίδες για την Μόνικα , το Avatar , τα τραγούδια , το ταλέντο της , την σκοτεινή και ζεστή φωνή της αλλά είναι κάτι που μπορείτε να ακούσετε και όλα τα παραπάνω να μην έχουν καμία σημασία.
Την βραδιά της 27ης Σεπτεμβρίου είναι σίγουρο ότι θα την θυμούνται πολλοί Έλληνες. Η βραδιά που η Madonna ξεσήκωσε τα πλήθη. Εδώ μπορεί διαφωνήσω, μάλλον τα υπνώτισε. Σημασία έχει άλλο όμως. H Madonna είναι μια καλλιτέχνης ή μια snowwoman όπως θες το λες. Είδαμε μια ώρα και 50 λεπτά ενός show και όχι συναυλίας. Η γυναίκα αυτή ξέρει να κάνει αυτό που κάνει καλλίτερα από οποιονδήποτε άλλο στον κόσμο. Περνώντας όλα τα μηνύματα που θέλει να περάσει τα πολιτικά και κυρίως την προώθηση του νέου της δίσκου δεν είχε χρόνο για καλλιτεχνικές ανησυχίες αν εξαιρέσεις λίγο τους τσιγγάνους στην μέση του show που για μένα ήταν και το πιο αδύνατο. Και πάλι προσωπική άποψη - το hard candy συγκαταλέγεται σε ένα από τους χειρότερούς της δίσκους, όμως μέσα στο show μου άρεσαν τα τραγούδια ενώ στις εκτελέσεις του δίσκου δεν ακούγονται. Νιώθω υποχρέωσή μου να παίξω τον ρόλο του δικηγόρου του διάβολου, μια δουλειά που θα ήθελα να είχα αν πλήρωνε καλά και πραγματικά ο μόνος ρόλος δικηγόρου που αξίζει. Πρώτα από όλα το κοινό ήταν απαράδεκτο και δεν συμμετείχε ούτε όταν η ίδια η Μαντόνα μας παρότρυνε να φωνάξουμε "ουα ουα" μαζί της και δεν ακουγόταν ούτε το μισό γήπεδο. Ακόμα και όταν έδειχνε τους στίχους στην οθόνη ελάχιστοι τραγουδούσαν το Into the Groove και το Give it to Me, ενώ δεν υπήρχε συμμετοχή ούτε στο Express yourself, ένα από τα πιο γνωστά της τραγούδια που ακόμα κι εγώ που είχα να το ακούσω 10 χρόνια θυμόμουν πάνω κάτω τους στίχους. Όλοι πήγαν να δούνε την Μαντόνα το φαινόμενο χωρίς να ξέρουν βασικά τραγούδια της. Δίπλα μου κάποιοι αναρωτήθηκαν κιόλας όταν βγήκε για support Η Robyn (που ήταν εξαίσια) γιατί δεν έβαλε τον Νίκο Βερτη ή την Καλομοίρα...?....Έλα ντε και εγώ απορώ. Λίγη σημασία έχει βέβαια γιατί δεν έκανε encore που ποτέ δεν κάνει αφού το show είναι προγραμματισμένο μέχρι κλάσματος δευτερόλεπτου. Επίσης τα ανανεωμένα παλιά της τραγούδια με σύγχρονους ρυθμούς δεν με ενθουσίασαν αλλά τα δικαιολογώ στο ότι πρόκειται για τη Μαντόνα που αντανακλά την εποχή που ζούμε. Θα έλεγα ψέματα αν πω ότι δεν με ενθουσίασαν οι ροκ εκτελέσεις του Borderline , Ray of Light και Hung Up όσο τα σκηνικά και τα χορευτικά (όταν οι περισσότεροι έλληνες καλλιτέχνες νομίζουν ότι με έναν Φωκά Ευαγγελινο και δυο αλλαξιές τουαλέτας κάνουν show). Με ένα σορτσάκι γυμναστικής και ένα φορεματάκι την έβγαλε σε όλη την συναυλία και πάλι ήταν όπως λενε και οι φίλες μου ΘΕΑ γιατί απλά είναι η Madonna. Ούτε με νοιάζει πού έφαγε ή πού κοιμήθηκε και αν η σκηνή σφουγγαρίστηκε με ευλογημένο νερό της Καμπάλα από τον Γκουρού της. Απλά η χώρα μας έζησε αυτή την εμπειρία και δυστυχώς θα τη συζητάμε για χρόνια αντί να βλέπουμε συχνά τέτοια show εδώ. Άραγε του χρόνου τον Σεπτέμβρη όταν θα έρθουν οι U2 θα τρέξουν να όλοι να βρουν εισιτήριο όπως έγινε τώρα και τα κανάλια θα ασχοληθούν τόσο όσο με την Madonna; Το σίγουρο είναι πως όσοι ήθελαν να πανε σε αυτή τη συναυλία βρήκαν τελικά εισιτήριο καθώς υπήρχαν διαθέσιμα μέχρι και τελευταία στιγμή και είναι δικαιολογία ότι ‘δεν βρήκα για αυτό δεν πήγα’. Αν θέλεις κάτι πραγματικά το βρίσκεις, αρκεί να μην βαριέσαι και να μην βασίζεσαι σε άλλους- η Madonna δεν βασίστηκε ποτέ σε κανέναν Κι έγινε αυτό που έγινε επειδή είχε πείσμα και πίστη στον εαυτό της.
Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια εκπομπή στην τηλεόραση που την έλεγαν «Μουσικοραμα» την βλέπαμε σε ένα κανάλι που το έλεγαν ΕΡΤ 1 κάθε Παρασκευή στις 20,00 πριν από τις ειδήσεις των 21,00. Τότε οι ειδήσεις διαρκούσαν μισή ώρα γιατί δεν είχαν παράθυρα , αναλύσεις και showbizρεπορτάζ.
Η εκπομπή αυτή το Μουσικοραμα έδειχνε βίντεο κλιπ ξένων καλλιτεχνών. Είχε μεγάλη επιτυχία και για αυτό έφτιαξαν και μια άλλη εκπομπή στο άλλο μοναδικό κανάλι την ΕΡΤ2 , το μουσικό καλειδοσκόπιο.
Υπήρχε και η συσκευή βίντεο τότε και μπορούσες να γράψεις σε μια κασέτα ότι έδειχνε η τηλεόραση και γράφαμε τις εκπομπές και τις ξαναβλέπαμε.
Τότε είδαμε και πως ήταν η Madonna, oMichaelJacksonοι Wham , οι DuranDuranκ.α.
Είχαμε μάθει ότι στην Αμερική υπήρχε ένα κανάλι που λεγόταν MTVκαι έπαιζε όλη μέρα βίντεο κλιπ με μουσική.
Στις αρχές τις δεκαετίας του 90 δημιουργήθηκε και το Αγγλικό Mtvκαι μετά το Ευρωπαϊκό και με κάτι δορυφορικές κεραίες μπορούσαμε να τα βλέπουμε.
Στην Πάτρα από το 1992 έπαιζε καθημερινά το Mtvμεσώ ενός αλλού καναλιού του ΤΗΛΕ-ΚΩΝ.
Ήταν μια εποχή που βλέπαμε και ακούγαμε μουσικές που μας συγκινούν ακόμα και σήμερα. Βλέπαμε ζωντανές μεταδόσεις από φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο, unpluggedshows ειδικά για το κανάλι αυτό.
Συνεντεύξεις, ειδήσεις με τον SteveBlame.Εκπομπές όπως το GreatestHitsκάθε μεσημέρι
ΔευτέραβράδυRock Block , ΤρίτηPost Modern
ΠέμπτηParty Zone , παρασκευή chill out Zone
Και τα σαββατοκύριακα αφιερώματα σε μεγάλους καλλιτέχνες. Ένα καρναβάλι το Mtvεις έρθει και στην Πάτρα μάλιστα.
Ήταν ο παράδεισος κάθε μουσικοφιλου και κάθε έφηβου που ανακάλυπτε την μουσική.
Το 1997 το κανάλι έπαψε να λειτουργεί στην χώρα μας ελεύθερο και χάσαμε την επαφή.
Ο απόηχος όμως άφησε μια γενιά που αγάπησε την μουσική και οι τότε συναυλίες που γινόντουσαν στην χώρα μας είχαν τα πιο φρέσκα ονόματα και γέμιζαν τους χώρους ασφυκτικά από κόσμο.
Τότε γεννήθηκε ένα ελληνικό μουσικό κανάλι που το λενε MADαλλά δυστυχώς μαζί με τα ξένα έπαιζε και ελληνικά.
Βίντεο κλιπ της πλάκας από λαϊκό ποπ σκυλαδες εκπομπές με ψεύτικη ατμόσφαιρα , ξένα βιντεοκλίπ που τα ξέχναγες σε ένα μήνα και γενικά πολύ κακή ποιότητα μουσικής.
Η νέα γενιά βλέποντας μόνο αυτό το κανάλι άρχισε να άκουει ελληνική μουσική κακής αισθητικής.
Οι ποιητικοί καλλιτέχνες δεν έκαναν βίντεο κλιπ ή δεν τους έδινε η εταιρεία τους λεφτά να κάνουν και παραγκωνίσθηκαν από το κανάλι.
Υπήρχαν βέβαια και αξιόλογες εκπομπές αλλά ήταν όλες αργά την νύχτα.
Το Mtvσυνέχισε να λειτουργεί στην χώρα μας δυστυχώς συνδρομητικα μεσώ της NOVA.
Αλλά από τις αρχές του Σεπτέμβρη του 2008 το MTVΕίναι ξανά εδώ και αυτή την φορά είναι και ελληνικό!
Την Κυριακή που μας πέρασε έγιναν τα εγκαίνια του καναλιού στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο.
60.000 κόσμος μαζεύτηκα εκεί παρακολούθησε ζωντανά του KaiserChiefsκαι τους R.E.M. εντελώς δωρεάν.
Σκέψου μόνο την δυναμική αυτού του κολοσσού να φέρνει ΔΩΡΕΑΝένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα όλων των εποχών!
Μπορεί να άργησε να έρθει , μπορεί όλοι πλέον να βλέπουμε τα βιντεοκλίπ στο you tubeαλλά είμαι σίγουρος πως θα ανεβάσει την ποιότητα στα αυτιά και στα μάτια της νέας γενιάς. Γιατί δεν θα παίζει ούτε Νατάσσα Θεωδοριδου , ούτε Πλούταρχο , ούτε Βασίλη Καρά .
Είναι περίεργο το πως και πότε συνειδητοποιείς μερικές φορές τα πράγματα που μας συμβαίνουν.
Το απόγευμα της Μαρτίου στην πτήση από Αθήνα για Μιλάνο, σκεφτόμουν πόσο τυχεροί είναι οι άνθρωποι που ζουν μέσα από αυτό που αγαπούν πιο πολύ.
Το να είσαι το συγκρότημα και να παίζεις μουσική που φτιάχνεις ή το να βρίσκεσαι κάτω από την σκηνή και να βλέπεις και να ακούς την δημιουργία κάποιων ανθρώπων. Δεν θα έγραφα ποτέ κάτι στο οποίο δεν πιστεύω και δεν εκτιμώ.
Ίσα ίσα πρόλαβα να φύγω από το αεροδρόμιο και να παω στο clubRollingStoneτου Μιλάνου για να παρακολουθήσω τους R.E.M.να παρουσιάζουν για πρώτη φορά τα τραγούδια από το νέο τους άλμπουμ, Accelerate, ζωντανά.
Η συναυλία γίνεται για να μαγνητοσκοπηθεί απότο MTVαλλά και για δημοσιογράφους από όλη την Ευρώπη μόνο με προσκλήσεις.
Λίγα λεπτά μετά τις 10 το βράδυ το συγκρότημα από την Αθήνα ( της Georgiaγια να μην γίνει καμία παρεξήγηση), βγήκαν στην μικρή σκηνή του Rollingstoneμπροστά σε λιγότερα από 400 άτομα. Ήταν μια σχεδόν priveσυναυλία.
Μπάντες τέτοιου βεληνεκούς δεν κάνουν συχνά τέτοιες εμφανίσεις, αλλά βλέπεις γνωρίζουν πολύ καλά στο εξωτερικό πως να προωθούν μια μεγάλη κυκλοφορία.
Η συναυλία κράτησε πάνω από μιάμιση ώρα, παίζοντας 9 από τα νέα τους τραγούδια και 12 παλιότερα τους, τα οποία τα βρίσκεις σε μια bestofσυλλογή τους.
Ήταν τα τραγούδια που θα ήθελαν να ακούσουν όλοι και τα τραγούδια που δεν είχαμε ακούσει το 1998, στην μοναδική εμφάνιση τους στην χώρα μας.
Για όσους το θυμούνται θα προσπαθούν απλά να ξεχάσουν τους Πυξ Λαξ που άνοιξαν τότε την συναυλία τους!
Παρά τα χρονάκια τους, αφού βρίσκονται στο μουσικό προσκήνιο από το 1981, ήταν τέλεια κουρδισμένοι , ακούραστοι χαμογελαστοί , αφού και αυτοί ζουν για να παίζουν μουσική. Μετά τα 5 πρώτα κομμάτια και αφού έχουν ζεσταθεί ο MichaelStipeλεει :WeareREMandthisiswhatwedo.
Toτι κάνουν τόσα χρόνια οι R.E.Mείναι να φτιάχνουν πανέμορφα τραγούδια ,όπου ακόμα και τα πιο καταθλιπτικά τους σε κάνουν να σκάσεις ένα χαμογελάκι.
Ποτέ δεν γνώρισα στην ζωή μου κάποιον «τρελό» για τους R.E.M.
Ίσως γιατί ποτέ δεν έβγαλαν κάποιο τραγούδι να στέκεται σαν ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχεις ακούσει ποτέ. Που μπορεί το Losingmyreligionνα το αλλάξεις αν το πετύχεις στο ραδιόφωνο δεν παύει όμως να έχει χάσει την άξια του.
Κανένα τραγούδι των R.E.Mδεν έχασε την άξια του.
Ούτε και το συγκρότημα.
Προχώρησε με τόσο σταθερά και σωστά βήματα και έφτασε να παίζει σε τεραστία σταδία να έχει τεραστία συμβόλαια με την δισκογραφική του. Θυμάμαι ότι το 1996 υπέγραψαν ανανέωση συμβολαίου με την Warnermusicγια 80 εκατομμύρια δολάρια!!!
Το 1982 όπου κυκλοφορήσαν το πρώτο τους άλμπουμ Murmurστην εταιρία I.R.S. ( αμερικανική εφορία) το περιοδικό RollingStoneτο τοποθέτησε σαν άλμπουμ της χρονιάς και το συγκρότημα που θα σώσει την μουσική σκηνή της Αμερικής.
Πόσο ωραίες είναι αυτές οι προφητικές δηλώσεις από ανθρώπους που πιστεύουν στην μουσική και πόσο όμορφα όταν δε κάνουν λάθος.
Το 1987 κυκλοφορούντοDocumentπουπεριέχειδυομεγάλεςτουςεπιτυχίεςτοit’stheendoftheworldasweknowitandIfeelfineκαιτοThe one I Love.
Αυτά τα τραγούδια , o παράξενος ήχος της κιθάρα του PeterBuckτα θολά φωνητικά του MichaelStipeκαι η δυναμική του συγκροτήματος στα κολεγιακά ραδιόφωνα αλλά και στον φιλοσοφημένο πυρήνα που είχαν δημιουργήσει.
Έκαναν την Warnermusicνα τους προσέξει.
Το 1988 κυκλοφορούν το Green , την εποχή που αρχίζει μια ροκ ανεξάρτητη επανάσταση και τα τραγούδια τους έχουν οικολογική και πολιτική συνείδηση.
Should we talk about the weather, should we talk about the governmentτραγουδάειοstipe στοPop song 89.
To 1991 και το 1992 θα κυκλοφορήσουν τα πιο εμπορικά τους άλμπουμ το OutofTimeΚαι το AutomaticforthePeopleπου κάνει τον ήχο τους κλασσικό για όλα τα αυτιά όλου του κόσμου.
Δεν υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη να μην αναγνωρίζει την φωνή και τον ήχο τους.
Η δεν θα έχει αυτιά η δεν θα έχει ακούσει ποτέ στην ζωή του μουσική.
Μπορεί τα επόμενα άλμπουμ τους να μην είχαν την εμπορική επιτυχία των προηγούμενων και να είναι πολύ πιο προσεγμένα στην παραγωγή τους αλλά συνεχίζουν και κυκλοφορούν εξαίρετες δουλείες όπως το NewAdventureinHi-fi, το παρεξηγημένο Up , το διαφορετικό AroundtheSunκαι μεμονωμένα τραγούδια για soundtracksκαι συλλογές όπως το TheGreatBeyondκαι το Badday.
Στις αρχές του Απρίλη το I – tunesκαι αλλά siteΠου πουλούσαν μουσική έκαναν ρεκόρ στις πωλήσεις του νέου τους άλμπουμ Accelerate.
Η νέα τους δουλεία έχει περισσότερο τον μετά πανκ ήχο που είχαν στις αρχές του 80 παρά τα αργά και βαριές μελωδίες των προηγούμενων άλμπουμ.
Η πολιτική τους στάση έχει γίνει πιο επιθετική και συνδυάζεται τέλεια με τις γρήγορες κιθάρες τους.
Πόλοι θα ξαφνιαστούν με τον νέο-παλιό ήχο τους και θα αναρωτηθούν αν μέχρι τώρα βρισκόντουσαν σε νάρκη.
Δεν προσπαθούν, καταφέρνουν να ξυπνήσουν την συνείδηση όλων μας τόσο για την πολιτική και την οικολογία αλλά να μας που ότι Livingwellisthebestrevenge.
Ποτέ δεν μιλώ για μουσική , τουλάχιστον όταν ακουω καλή μουσική.Έαν κανείς ακούει κακή μουσική, χρέος του είναι να την πνίγει στην συζήτηση. Oscar Wilde
.jpg)
