Του mitrelino του αρέσουν οι ξένες σειρές. Εγώ δεν είχα ασχοληθεί και πολυ πέρα από το friends και το simpsons. Με κόλλησε ομως. Εγώ του δωσα family guy και αυτός ό-λ-ε-ς τις άλλες. Ε, κι όταν κόλλησα με το Californication του γραψα κάτι και αυτός μου εκανε invite να τα γράφω και στο blog του.Με μπλογκ και τα ρέστα λίγη σχεση. Μου αρέσει να τα διαβάζω. Το μόνο γράψιμο που έκανα στη ζωή μου σε μεγαλες δόσεις είναι εκθέσεις για το σχολείο, εκθεσεις για τη δουλειά , τη μανα μου οταν μου έλεγε να μη βλεπω ΜTV γιατι θα κοπώ στις πανελλήνιες και τα μηνύματα στο μινάρα που αγαπάω και είναι 220 χιλιομετρα μακριά μονίμως.
Τι προφιλ τώρα να φτιάξω - θα το κάνω ανφάς. Όλα στη φόρα. Ο mitrelino μου πε να βρω κανα nick της προκοπής, πιο rock n’roll ρε παιδί μου, όχι το ονομά μου που θα εβαζα. Εντάξει μου αρέσει το ‘blonde on blonde’ αλλά ουτε ξανθιά είμαι μόνο, ούτε μόνο με το Dylan τη βρίσκω.
Παπάρια. Я. Γιατι ειναι το όνομά μου R. Και ανάποδο γιατι είμαι πολύ ανάποδη μερικες φορες. Όπως σήμερα. Και μου αρέσουν και τα ρώσικα.
Προφιλ χρήστη λοιπόν: Έχει πολλή σημασία να γράψω τι μ’αρέσει αφού και απ’αυτά που μ’αρέσουν κάποια δεν μ’αρέσουν? Όλα αναιρούνται σε αυτή τη ζωη. Ναι, μου αρέσει πολύ η μουσική κι όταν μου αρέσει πολύ η μουσική μου αρέσει να πηγαίνω και σε καμια συναυλία. Δυστυχώς σε πάρα πολλές η μουσική που είναι και το ζητούμενο υποφέρει. Δεν πειράζει βλέπονται μεταξύ τους οι δημοσιογράφοι και οι μπλόγκερ κι έχουν και κάτι να γραψουν. Μου αρέσει η μουσική, αλλά συνήθως όχι οι μουσικοί, πολλοί μου φαίνονται τόσο μαλάκες που δε θα τους καλούσα ούτε στη μουσική εκπομπή μου αν είχα μία. Το λέει κι ο Costello που 'ναι ωραίος. Μη σας τα λέω εγώ. Επίσης δε θα ήμουν σε καμία ζωή σε μπάντα και μαλακίες (ή θα ήμουν ο ντραμερ – γαμώτο), το ξέρω, το πολύ να ήμουν παραγωγός ή κάτι τέτοιο.
Το στυλ γενικότερα είναι υπερεκτιμημένο νομίζω, απλά έχει πλάκα, π.χ. τα σκουλαρίκια είναι ωραία, τα τατουαζ τα περισσότερα είναι αρχιδιές και δεν καταλαβαίνω γιατί είσαι πιο ροκ ή τυπάς αν έχεις, υπάρχουν τρομεροί ροκάδες χωρίς τατουαζ. Καλή η μόδα εν γένει και τα ρούχα μου αρέσουν, θα θελα να μπορώ να φτιάχνω και μόνη μου, αλλά σιχαίνομαι τις υστερίες με τα louis vuitton κλπ – plus πιστεύω όλοι έχουμε κολλήματα είτε ειναι ο Γκουτσις είτε μόνο συναυλιακά μπλουζάκια, να μην πω για όλη αυτή τη μούφα του street fashion που ειναι ολα μάρκες κάργα και αναρωτιέμαι πού βρισκουν τα πιτσιρίκια λεφτά και τα αγοράζουν για να κανουν skate....Μ’αρέσει που η Lopi έχει διάθεση και κανει και τα Ζara σουπερ.
Τι άλλο, μμ, μ’αρέσει να πίνω καφέδες διαβάζοντας περιοδικά χωμένη σε μαλακούς καναπέδες, τα περιοδικά μπορεί να είναι οτιδήποτε εκτός από του Κωστόπουλου αρκεί να έχουν και καλές φωτογραφίες – μ’αρέσει τρελά η φωτογραφία και δεν έχω κάνει τίποτα για αυτό. Μου αρέσει επίσης η ζωγραφική, το πολύ σκόρδο στο φαί, το ‘κορίτσι στην πόλη’στη λάιφο – κι όχι μόνο, το σκούρο κόκκινο κρασί, τα σκούρα κόκκινα νύχια, και τα ψηλά τακούνια που τα φοράω όσο και τα αθλητικά μου.
Λατρεύω τη Νέα Υόρκη (δεν έχω πάει οπότε μπορεί να αλλαξω γνωμη), μισώ το L.A. – όχι δεν έχω δει όλες τις ταινίες του Woody Allen. Λατρεύω και την Αθήνα, αλλά μου φέρεται άσχημα. Δεν έχω κάνει πολλά ταξίδια, εντελώς βασικά πράγματα, αλλά έχω ζήσει λίγο Λονδίνο – καλά ήταν. Θελω πολύ να ζήσω Νέα Υόρκη αλλά μετά μαλλον θα καταλήξω σε κανα προάστιο να φυτεύω λουλούδια που μ’αρέσουν και να μαγειρεύω. Είμαι dog person, δεν συμπαθώ τις γάτες αλλα έχω 3 χωρίς όνομα που μου ξεμειναν, στο ζώδιο είμαι σκορπιός αν έχει πραγματικά καμία σημασία και το καλύτερο πράγμα που άκουσα τελευταία ήταν η φωνή της καρδιάς μου για έναν άντρα επικίνδυνης καταγωγής (πατρινός γαρ). Αυτή την εβδομάδα προσπαθώ να ακούσω το καινούργιο των U2 για χάρη του πρώτου μου μεγάλου μουσικού έρωτα, αλλά το πάθος έχει σβήσει φοβάμαι κι οι ξαναζεσταμένοι έρωτες δεν με ενδιαφέρουν.
Ή αυτοί έχασαν την ψυχή τους ή εγώ.
Σήμερα συγκεκριμένα μου έχουν κολλήσει όλη μέρα οι Clash ‘There aint no need for ya..Go straight to hell boys’ αλλά μάλλον είναι λόγω της Lily Allen στο war child.
Γενικά δεν έχω πολύ μεγάλη περιέργεια, αν είχα θα χα γίνει δημοσιογράφος. Ούτε πολυ καθίκι είμαι (προσέξατε το συνειρμό) αν και θα θελα μερικές φορές - με το ρίσκο όμως να είχα γίνει δικηγόρος. Ούτε και πολύ τυπάκι είμαι, you know, δεν έχω περίεργο χτένισμα, δε χρησιμοποιώ και πολύ πιασάρικες εκφράσεις ‘ντεκαβλέ’ κι έτσι (ξενερώνω απίστευτα όταν ολόκληροι μαντράχαλοι χαιρετιούνται μεταξύ τους ‘ρε πουτσούλα’) και δεν την πίνω - δεν καπνίζω καν - ούτε την ακούω εύκολα με οτιδήποτε εκτός από πραγματικά καλή παρέα και μουσική. Και κανά ποτάκι. Αν θα έπρεπε οπωσδήποτε να μου φορτωθεί μια κατάχρηση στη ζωή θα διάλεγα το ποτό.
Δουλεύω κάθε μέρα σε δουλειά κατά κόσμον βαρετή, αλλά εμένα μ’αρέσει, προσωπικά δε βαριέμαι τίποτα όσο την τηλεόραση - αφόρητα – το να πορωθώ τρελά με το Lost και το να θυμάμαι απ’εξω το όνομα του κάθε μαλάκα και τις πέντε κλάπες που έπαιζε πριν κάνει την τελευταία επιτυχία.
Δεν τα θυμάμαι κι εύκολα τα ονόματα. Οπότε δεν μπορώ να σας πω και πολλά για νέα πράγματα πριν τα εμπεδώσω ή να κάνω λίστες για παλιά. Μπορώ σίγουρα να σας πω ότι όταν ακούω κάτι που μου αρέσει κρατάω ασυναίσθητα την αναπνοή μου. Αν μου αρεσει πολύ ανατριχιάζω. Αν μιλάμε για ταινια κλαίω κιόλας με αναφηλητά ενίοτε (με τη μουσική απλά βουρκώνω εκτός αν παίζει τραγική ανάμνηση στη μέση). Αλλά οι καλύτερες μου ταινίες ειναι οι παρεάτες. Αυτές που τις βλέπω όχι-μόνη μου. Γαμάτες. Όλων των ειδών, όχι πολλές ευρωπαικές πάντως – δεν είμαι και τρομερά ψαγμένη. Το παω αργά.
Και βιβλία γουστάρω πολύ και πολλά, τι να σας πω τώρα, αλλά έχω παρατήσει πολλά αδιάβαστα τελευταία.
(Ε, πόσο άλλο προφιλ – καλό δεν είναι τόσο, να το αφήσω?)
Χαζεύω με τα blog. Δεν τα παρακολουθώ με φανατικό πνεύμα, αλλά είμαι τακτική επισκέπτρια. Υπάρχουν πολυ ωραίοι άνθρωποι που είναι ευτύχημα να μοιράζονται πραγματα που έχουν πέσει στην αντίληψή τους. Κι ας μην είναι μόνο απόψεις ή γνώσεις, ας είναι feeling. Μάλλον προτιμώ πιο αραιά και ουσιαστικά post. Αλλά δυστυχώς έχω συχνά την αίσθηση της υπερβολής. Μπουκώνω. Μπορεί να φταίω εγώ προφανώς αλλά εκλαμβάνω περίσσευμα πληροφορίας και πολύ κοίταγμα στον καθρέφτη από κάποιους μερικές φορές. Αυτό το opinions are like assholes everybody’s got one όλοι το ξερουν και λίγοι το θυμούνται. Η υπερβολή για μερικούς είναι το αλατοπίπερο της ζωής έμενα όμως μου χαλάει την ουσία. Και με τόσα που υπάρχουν να παρακολουθήσεις το άλλο που φοβάμαι είναι μη κολλήσω κιόλας και παρακολουθώ τη ζωή on line. Κι έτσι εκνευρίζομαι κι άμα εκνευρίζομαι, εκνευρίζω κι άλλους, όπως τώρα που θα πω τι μου τη σπαει στα μπλογκ – κι ας μ’αρέσουν, το πα και στο ανφας μου.
Κατ’αρχάς – να, το διαβάζω κιόλας το παράδειγμα ‘Εργάσιμη εβδομάδα τριών ημερών προτείνουν οι Financial Times στους εργαζομένους τους..’ - οι δημοσιογράφοι περισσεύουν παιδιααά (‘μα γιατί δεν φτιάχνουν κι αυτοί ενα blog?’). Στην Ελλάδα ειδικά που όποια πέτρα κι αν σηκώσεις ‘δημοσιογράφο’ θα βρείς, με τόσες απόψεις δεν υπάρχει αρκετό έντυπο εκεί έξω για να χωρέσουν όλοι, δεν παράγεται καν τόσο μελάνι στον κόσμο! Επ, σιγά σιγά παιδιά μη σπρώχνεστε όλοι για το δίκτυο! Αμα γεμίσει το δίκτυο μαλάκες θα πρέπει να ψάχνουμε σωτηρία ξανά στα περίπτερα - άντε πάλι από την αρχή.
Ότι υπάρχουν τρελά προβλήματα στον κόσμο, αλλά η ευαισθητοποίηση του μέσου μπλογκερ τελειώνει στη δολοφονία του Αλέξη. Την οποία έτσι κι αλλιώς αντιμετωπίζει σαν τσιράκι της Παπαρήγα. Τα περισότερα που έχω διαβάσει μέχρι τώρα - εξαιρέσεις φυσικά υπάρχουν πάντα - μου θυμίζουν είτε αριστερή προκήρυξη είτε δακρύβρεχτο λογοτεχνικό πόνημα. Εξάλλου αν μόνο εκεί είδες πρόβλημα πρέπει να είσαι ο πιο ευτυχισμένος πολίτης σε ενα κράτος που δεν υπάρχει. Άστο, γράψε καλύτερα για το cd της εβδομάδας.
Κι αυτό που με κάνει κι απορώ: Ό,τι γράψεις στο blog δείχνει φοβερά ενδιαφέρον κατά περίεργο τρόπο - ακόμα και αν είναι ΄βαριέμαι σήμερα, δεν λέω πολλά γιατί οι κυριακές με καταθλίβουν’ είσαι πολύ Morissey ενώ αν το πεις live σε άνθρωπο δηλαδή, θα ακούσεις κανα ‘ρε φίλε πάρε τη βαρεμάρα σου και πήγαινε σπίτι εμεις λέμε να πάμε κανα σινεμά’.
Λέω σε δικό μου άνθρωπο πράγματα που με απασχολούν και κοιτάει αλλού, άμα του ποστάρω άποψη για το CD που μου δωσε, καύλωσε.
(Ή το άλλο το αψυχολόγητο που τυχαίνει με το ζόρι να μιλάς σε κάποιον αν τον πετύχεις στο δρόμο - για ποιο λόγο δεν ξέρω - ενώ το blog του το παρακολουθείς τακτικότατα. Εγώ πάντως έχω πιάσει τον εαυτό μου να κάθομαι να διαβάζω τι γράφει κάποιος που τον υποψιάζομαι και για ψιλομαλάκα. Δεν ξερω τώρα τι ειναι αυτό – περιέργεια, δημοκρατία, ανικανότητα να ξεκολλήσω από το ιντερνετ όταν έχω λιγο χρόνο να μου περισσεύει).
Κι αν προτιμάς να περιγράφεις στο blog την παραμικρή λεπτομέρεια της καθημερινότητάς σου εμένα δε με χαλάει , μια χαρά, ανακαλύπτω ότι κάποιες μικρές μαλακίες που κάνω εγώ τις κάνουν κι άλλοι...Πολύ συντροφικό. Luv 2 share.
Είναι και θέμα πρακτικότητας. Δεν προλαβαίνω να πω σε όλους τους κολλητούς μου την κάθε μαλακία που μου περνάει από το μυαλό – για τη γάτα μου μέχρι για το μανό μου - οπότε τα γράφω και τα βλέπουν ταυτόχρονα καμιά 30ρια άτομα. Πως προλαβαίνω όμως να κάθομαι και να διαβάζω ό,τι κλάπα γράφουν άλλη καμιά 30αρια ανθρωποι. Νά, εγώ δεν προλαβαίνω να γράψω mail στον μποϋφρέντυ σήμερα αλλά έχω γράψει ένα post νά, με το συμπάθιο. Α, καλή ιδέα, θα ποστάρω τα mail στο εξής, θα ναι μια πολυ ενδιαφέρουσα inner ματιά και θα γλιτώνω και διπλό γράψιμο!
Συγγνώμη κιόλας, έτσι όπως τα διαβάζω τα πράγματα εσείς μπορεί να είστε πολύ γαμάτοι τύποι, να προλαβαίνετε να δείτε καθημερινά τους καμια 30ρια υπερ-ενδιαφεροντες κολλητούς σας σε κάποιο από τα πολυαναμενόμενα events της πόλης, όπου τους ανοιγετε την καρδιά σας, φιλοσοφείτε, λετε και τα καφριλίκια σας και ρίχνετε και μια αγκαλιά στο τελος για το καλό της εβδομαδας, μετά στο σπίτι για λίγο χαλάρωμα πριν τον απαραιτήτως 8ωρο ύπνο ακούτε κανα 5αρι καινούργια cd στη σειρά - για να έχετε και άποψη – κατεβάζετε άλλα 5 για την επομένη, βλέπετε 2 ταινίες, μέτα διαβάζετε ενα βιβλίο, ξεκοκαλίζετε ενα Mojo ή Uncut ή Q ή Vogue ή Σονικ ή Ποπ και ροκ ή whatever, αποστηθίζετε μια δισκογραφία με χρονολογική σειρά (οι καλλιτέχνες είναι επιλεγμένοι με αλφαβητική) και ενδεχομένως προσεύχεστε στον Kurt Cobain το Μεγαλόχαρο να βρείτε εισιτήριο για το sold out που δε γίνεται να χάσετε. Ρίχνετε και έναν – δύο στο γκομενάκι να μην νιώσει παραμελημένο. Και μέχρι την αλλη μερα που θα ξαναδείτε τους φίλους σας και θα πείτε φυσικά άλλα, νέα και ενδιαφέροντα πραγματα γράφετε και στο μπλογκάκι σας όλα οσα κάνατε ‘αγαπητό ημερολόγιο εγώ σήμερα....’ για να μη χάσουν και αυτοί τη συνέχεια..
Το δικό σας τότε δεν ειναι 24ωρο ειναι ο κώλος της Βίσση μετά το μπουκάλι.
Ή εγώ έχω ξεμείνει σε αναλογικούς ρυθμούς την εποχή του ντίτζιταλ. Έχω πολλές σκοτούρες και δεν προλαβαίνω φαίνεται, έχω ακούσει μόνο 2 album ολόκληρα του 2009 (White Lies και M.Ward, α και κάτι συλλογές), έχω δεί μόνο το Milk και το Revolutionary Road (εργάρες όμως both), ε και μια σειρά, άσε που προτιμάω να φάω μισή ώρα και παραπάνω στο δρόμο να πάω να δω έναν άνθρωπο από κοντά και να πιούμε εναν καφέ (σιγά τη δραστηριότητα δηλαδή).
Μου αρέσουν οι άνθρωποι όμως τι να κανω. Προσπαθώ μάλλον να μου το υπενθυμίζω ότι μου αρέσουν – έχουν δυσκολέψει τα πραγματα. Και θέλω να μου αρέσουν περισσότερο από τα cd και τις ταινίες. Δεν ξέρω, μάλλον θέλω περισσότερο χρόνο, περισσότερη συζήτηση και λιγότερο ιντερνετ, λιγότερη αλλά συγκλονιστικότερη μουσική. Πως το έγραψε κάπου η Killah? Ναι και περισσότερες εκδηλώσεις τρυφερότητας.
Δεν κάνω πόλεμο με κάποιον συγκεκριμένα απλά αναρωτιέμαι που σταματάει η χαρά της ενημέρωσης όταν φτάνει να με βιάζει για αυτά που αγαπώ.
Σκέφτομαι βασικά για κάποιο μεγάλο διάστημα να μην ακούσω τίποτα καινούργιο και δεν πάνε να γαμηθούν και τα blog. Να ακούω παλιά πράγματα, ωραία είναι κι αυτά. Όλα αυτά που έχασα γιατί έτρεχα, γιατί διάβαζα, δούλευα, γιατί δεν είχα λεφτά μικρή να τα αγοράσω, γιατί περνούσα χρόνο με ανθρώπους.
Υ.Γ. Edit προφιλ χρηστη: delete τα προηγούμενα, με λένε Α. μου αρέσει να σας διαβάζω αλλά δεν τα προλαβαίνω όλα και ενδέχεται να μην είμαι και κανά σούπερ φοβερό άτομο. Ο mitrelino σήμερα πάντως θα σιχτιρίζει τη στιγμή που μου έκανε invite (μην ανησυχεις my friend, δεν ξαναγράφω).
Με το μπαρδόν, είχα πολύ κακή μέρα σήμερα. Αν έχει σημασία για κανέναν.
Συγγνώμη κιόλας, έτσι όπως τα διαβάζω τα πράγματα εσείς μπορεί να είστε πολύ γαμάτοι τύποι, να προλαβαίνετε να δείτε καθημερινά τους καμια 30ρια υπερ-ενδιαφεροντες κολλητούς σας σε κάποιο από τα πολυαναμενόμενα events της πόλης, όπου τους ανοιγετε την καρδιά σας, φιλοσοφείτε, λετε και τα καφριλίκια σας και ρίχνετε και μια αγκαλιά στο τελος για το καλό της εβδομαδας, μετά στο σπίτι για λίγο χαλάρωμα πριν τον απαραιτήτως 8ωρο ύπνο ακούτε κανα 5αρι καινούργια cd στη σειρά - για να έχετε και άποψη – κατεβάζετε άλλα 5 για την επομένη, βλέπετε 2 ταινίες, μέτα διαβάζετε ενα βιβλίο, ξεκοκαλίζετε ενα Mojo ή Uncut ή Q ή Vogue ή Σονικ ή Ποπ και ροκ ή whatever, αποστηθίζετε μια δισκογραφία με χρονολογική σειρά (οι καλλιτέχνες είναι επιλεγμένοι με αλφαβητική) και ενδεχομένως προσεύχεστε στον Kurt Cobain το Μεγαλόχαρο να βρείτε εισιτήριο για το sold out που δε γίνεται να χάσετε. Ρίχνετε και έναν – δύο στο γκομενάκι να μην νιώσει παραμελημένο. Και μέχρι την αλλη μερα που θα ξαναδείτε τους φίλους σας και θα πείτε φυσικά άλλα, νέα και ενδιαφέροντα πραγματα γράφετε και στο μπλογκάκι σας όλα οσα κάνατε ‘αγαπητό ημερολόγιο εγώ σήμερα....’ για να μη χάσουν και αυτοί τη συνέχεια..
Το δικό σας τότε δεν ειναι 24ωρο ειναι ο κώλος της Βίσση μετά το μπουκάλι.
Ή εγώ έχω ξεμείνει σε αναλογικούς ρυθμούς την εποχή του ντίτζιταλ. Έχω πολλές σκοτούρες και δεν προλαβαίνω φαίνεται, έχω ακούσει μόνο 2 album ολόκληρα του 2009 (White Lies και M.Ward, α και κάτι συλλογές), έχω δεί μόνο το Milk και το Revolutionary Road (εργάρες όμως both), ε και μια σειρά, άσε που προτιμάω να φάω μισή ώρα και παραπάνω στο δρόμο να πάω να δω έναν άνθρωπο από κοντά και να πιούμε εναν καφέ (σιγά τη δραστηριότητα δηλαδή).
Μου αρέσουν οι άνθρωποι όμως τι να κανω. Προσπαθώ μάλλον να μου το υπενθυμίζω ότι μου αρέσουν – έχουν δυσκολέψει τα πραγματα. Και θέλω να μου αρέσουν περισσότερο από τα cd και τις ταινίες. Δεν ξέρω, μάλλον θέλω περισσότερο χρόνο, περισσότερη συζήτηση και λιγότερο ιντερνετ, λιγότερη αλλά συγκλονιστικότερη μουσική. Πως το έγραψε κάπου η Killah? Ναι και περισσότερες εκδηλώσεις τρυφερότητας.
Δεν κάνω πόλεμο με κάποιον συγκεκριμένα απλά αναρωτιέμαι που σταματάει η χαρά της ενημέρωσης όταν φτάνει να με βιάζει για αυτά που αγαπώ.
Σκέφτομαι βασικά για κάποιο μεγάλο διάστημα να μην ακούσω τίποτα καινούργιο και δεν πάνε να γαμηθούν και τα blog. Να ακούω παλιά πράγματα, ωραία είναι κι αυτά. Όλα αυτά που έχασα γιατί έτρεχα, γιατί διάβαζα, δούλευα, γιατί δεν είχα λεφτά μικρή να τα αγοράσω, γιατί περνούσα χρόνο με ανθρώπους.
Υ.Γ. Edit προφιλ χρηστη: delete τα προηγούμενα, με λένε Α. μου αρέσει να σας διαβάζω αλλά δεν τα προλαβαίνω όλα και ενδέχεται να μην είμαι και κανά σούπερ φοβερό άτομο. Ο mitrelino σήμερα πάντως θα σιχτιρίζει τη στιγμή που μου έκανε invite (μην ανησυχεις my friend, δεν ξαναγράφω).
Με το μπαρδόν, είχα πολύ κακή μέρα σήμερα. Αν έχει σημασία για κανέναν.
