The curious case of Animal Collective

Πόσες φορές σου έχει κάνει εντύπωση ένα τρεηλερ μιας ταινίας και πόσα έχεις διαβάσει για αυτήν πριν την δεις.
Για ένα δίσκο που περιμένεις να κυκλοφορήσει και ακούς από παντού ότι είναι το αριστούργημα της δεκαετίας.
Και έρχεται η στιγμή που βλέπεις την ταινία και ακούς τον δίσκο και λες , τώρα τι ήταν αυτό? Μας ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ?
Αυτό συνέβη με την ταινία του David Fincher The curious case of Benjamin Button και το άλμπουμ των Animal Collective “ Meriweather Post Pavilion”.
Άλλος θα διαφωνήσει και άλλος θα συμφωνήσει και πάντα οι αντιπαραθέσεις στην μουσική και στον κινηματογράφο καταλήγουν σε αμέτρητες ώρες συζήτησης.

Στην περίπτωση του Benjamin Button , έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που θέλοντας και μη θα την συγκρίνουμε με το Forrest Gumb.
Όχι μόνο επειδή και τις δυο ταινίες τις υπογράφει ο Eric Roth, αλλά και ότι η ιστορία είναι ίδια.
Στην μια περίπτωση έχουμε έναν νοητικά καθυστερημένο και στην άλλη έναν που έχει γεννηθεί αντίστροφα δηλαδή γέρος και όσο περνά ο χρόνος γίνεται νέος.
Και ο δυο ταινίες διαδραματίζονται σχεδόν την ίδια εποχή και βλέπουμε την Αμερική να αλλάζει μέσα στον χρόνο.
Και οι δυο έχουν μια μητέρα που τους υπεραγαπάει , τους προστατεύει και τους αφήνει να γυρίσουν τον κόσμο για να τον γνωρίσουν. Έχουν φίλους ναυτικούς και ζουν σε βάρκα αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι συναντούν τον ερωτά όταν είναι σε μικρή ηλικία και όσο μεγαλώνουν ή μικραίνουν ψάχνουν συνεχώς να τον κρατήσουν, μα φεύγει συνέχεια. Ο Forrest Gumb Μπορεί να είναι για πολλούς μια χαζή ταινία αλλά αναμφίβολα σε διασκεδάζει και συγκινεί αβίαστα.
Αντίθετα με τον Benjamin Button που σε κάνει να βαριέσαι μέχρι θανάτου από την φλυαρία του, χωρίς να λεει τίποτα το σημαντικό. Το χειρότερο είναι ότι παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό της σαν μεγάλη ταινία και γελοιοποιείται μέσα σε κλισέ αμερικάνικες σαχλαμάρες. Το πρώτο μισό της ταινίας είναι βαρετό και το δεύτερο μισό όπου ο Μπραντ ( και όχι Μπραν )Πιτ γίνεται νέος , γίνεται και γλυκανάλατος, χάνοντας εντελώς την καταπληκτική ιδέα της ταινίας. Αναλώνοντας τον εαυτό της στο Love Story που είναι ότι πιο συνηθισμένο για μια τόσο ασυνήθιστη ιδέα.
Όχι απλά δεν αξίζει τις υποψηφιότητες για τα Όσκαρ αλλά θα είναι και αδικία για τις υπόλοιπες ταινίες να ΄χάσουν από αυτή την κλάπα.

Τώρα για τους Animal Collective επικρατεί μια σχετική υστερία στα μουσικά blogs και στα περιοδικά. Επειδή το pitchfork media του έβαλε 9.6/10 και ο αρχισυντάκτης του uncut έγραψε πως είναι ένα από τα καλλίτερα άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ στην ιστορία της μουσικής.
Λογικά υπήρχε ένα υπερβολικό hype προτού κυκλοφορήσει το άλμπουμ.
Και κριτικοί μπορεί επηρεασμένοι και διψασμένοι να ακούσουν κάτι καινούριο το εξύμνησαν παντού.
Η αλήθεια όμως κρύβεται κάπου ανάμεσα, οι Animal Collective έφτιαξαν ένα δικό τους προσωπικό ήχο που παρόμοιος δεν έχει ξαναγινεί. Είναι κάτι ανάμεσα σε ηλεκτρονικό dub σε συνδυασμό με τα φωνητικά των Beach Boys.
Την πρώτη φορά που το ακούς σου κινεί το ενδιαφέρον αλλά την δεύτερη και την τρίτη είναι ένας βαρετός δίσκος που χάνει την γοητεία του αφού δεν έχει νεύρο και δυναμικότητα. Εξαιρετικό το κομμάτι My Girls που χρησιμοποιεί τον ήχο του You got the Love της Candi Stanton, αλλά μέχρι εκεί…