The curious case of Animal Collective

Πόσες φορές σου έχει κάνει εντύπωση ένα τρεηλερ μιας ταινίας και πόσα έχεις διαβάσει για αυτήν πριν την δεις.
Για ένα δίσκο που περιμένεις να κυκλοφορήσει και ακούς από παντού ότι είναι το αριστούργημα της δεκαετίας.
Και έρχεται η στιγμή που βλέπεις την ταινία και ακούς τον δίσκο και λες , τώρα τι ήταν αυτό? Μας ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ?
Αυτό συνέβη με την ταινία του David Fincher The curious case of Benjamin Button και το άλμπουμ των Animal Collective “ Meriweather Post Pavilion”.
Άλλος θα διαφωνήσει και άλλος θα συμφωνήσει και πάντα οι αντιπαραθέσεις στην μουσική και στον κινηματογράφο καταλήγουν σε αμέτρητες ώρες συζήτησης.

Στην περίπτωση του Benjamin Button , έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που θέλοντας και μη θα την συγκρίνουμε με το Forrest Gumb.
Όχι μόνο επειδή και τις δυο ταινίες τις υπογράφει ο Eric Roth, αλλά και ότι η ιστορία είναι ίδια.
Στην μια περίπτωση έχουμε έναν νοητικά καθυστερημένο και στην άλλη έναν που έχει γεννηθεί αντίστροφα δηλαδή γέρος και όσο περνά ο χρόνος γίνεται νέος.
Και ο δυο ταινίες διαδραματίζονται σχεδόν την ίδια εποχή και βλέπουμε την Αμερική να αλλάζει μέσα στον χρόνο.
Και οι δυο έχουν μια μητέρα που τους υπεραγαπάει , τους προστατεύει και τους αφήνει να γυρίσουν τον κόσμο για να τον γνωρίσουν. Έχουν φίλους ναυτικούς και ζουν σε βάρκα αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι συναντούν τον ερωτά όταν είναι σε μικρή ηλικία και όσο μεγαλώνουν ή μικραίνουν ψάχνουν συνεχώς να τον κρατήσουν, μα φεύγει συνέχεια. Ο Forrest Gumb Μπορεί να είναι για πολλούς μια χαζή ταινία αλλά αναμφίβολα σε διασκεδάζει και συγκινεί αβίαστα.
Αντίθετα με τον Benjamin Button που σε κάνει να βαριέσαι μέχρι θανάτου από την φλυαρία του, χωρίς να λεει τίποτα το σημαντικό. Το χειρότερο είναι ότι παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό της σαν μεγάλη ταινία και γελοιοποιείται μέσα σε κλισέ αμερικάνικες σαχλαμάρες. Το πρώτο μισό της ταινίας είναι βαρετό και το δεύτερο μισό όπου ο Μπραντ ( και όχι Μπραν )Πιτ γίνεται νέος , γίνεται και γλυκανάλατος, χάνοντας εντελώς την καταπληκτική ιδέα της ταινίας. Αναλώνοντας τον εαυτό της στο Love Story που είναι ότι πιο συνηθισμένο για μια τόσο ασυνήθιστη ιδέα.
Όχι απλά δεν αξίζει τις υποψηφιότητες για τα Όσκαρ αλλά θα είναι και αδικία για τις υπόλοιπες ταινίες να ΄χάσουν από αυτή την κλάπα.

Τώρα για τους Animal Collective επικρατεί μια σχετική υστερία στα μουσικά blogs και στα περιοδικά. Επειδή το pitchfork media του έβαλε 9.6/10 και ο αρχισυντάκτης του uncut έγραψε πως είναι ένα από τα καλλίτερα άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ στην ιστορία της μουσικής.
Λογικά υπήρχε ένα υπερβολικό hype προτού κυκλοφορήσει το άλμπουμ.
Και κριτικοί μπορεί επηρεασμένοι και διψασμένοι να ακούσουν κάτι καινούριο το εξύμνησαν παντού.
Η αλήθεια όμως κρύβεται κάπου ανάμεσα, οι Animal Collective έφτιαξαν ένα δικό τους προσωπικό ήχο που παρόμοιος δεν έχει ξαναγινεί. Είναι κάτι ανάμεσα σε ηλεκτρονικό dub σε συνδυασμό με τα φωνητικά των Beach Boys.
Την πρώτη φορά που το ακούς σου κινεί το ενδιαφέρον αλλά την δεύτερη και την τρίτη είναι ένας βαρετός δίσκος που χάνει την γοητεία του αφού δεν έχει νεύρο και δυναμικότητα. Εξαιρετικό το κομμάτι My Girls που χρησιμοποιεί τον ήχο του You got the Love της Candi Stanton, αλλά μέχρι εκεί…

Working on a Dream - Bruce Springsteen

Αισθάνομαι ότι είναι πολύ σημαντικό για τους καλλιτέχνες να αφουγκράζονται την εποχή που ζούνε. Να μπορούν να δουν με καθαρή ματιά τον κόσμο γύρω μας και μέσα από μουσικές και λέξεις να διακρίνουμε το νόημα και να μιλάει κατευθείαν στην ψυχή μας.
Τι και αν ζούμε στην Ελλάδα , τι στην Αμερική όλοι μας κυνηγάμε ένα όνειρο.
Άλλοι το περιμένουμε να έρθει και άλλοι δουλεύουν σκληρά να το αποκτήσουν.
Στην περίπτωση του Bruce Springsteen τα πράγματα ήρθαν εύκολα.
Αφού είχε μπει στην πρώτη γραμμή ενάντια στον Bush προσπαθώντας να επαγρυπνήσει τον Αμερικανικό λαό με δίσκους όπως το Rising ή το We shall Overcome αλλά και την μεγάλη επιστροφή στο κλασσικό του ροκ ήχο με το Magic πριν από ένα χρόνο, κάθε άλλο παρά δυσαρεστημένος δεν είναι .
Αφού τελείωσε την πιο πετυχημένη τουρνέ του 2008 , στήριξε υπερβολικά τον Barrack Obama που κέρδισε τις εκλογές , και κέρδισε και ο ίδιος μια χρυσή σφαίρα για το τραγούδι The Wrestler.
Κυκλοφόρησε ένα καινούριο άλμπουμ με τον τίτλο Working on A Dream.
Πραγματικά δεν περίμενα ποτέ ότι όχι θα έγραφα αλλά θα πίστευα ότι ο Bruce Springsteen κυκλοφόρησε τον χειρότερο δίσκο της καριέρας του.
Κάποιοι λένε ότι πρέπει να είσαι και σκληρός με αυτούς που αγαπάς και παρά τις προσπάθειες μου να βρω ένα λόγο να μου αρέσει αυτό το άλμπουμ, δεν βρήκα.
Είναι ένα πραγματικά χαρούμενο άλμπουμ αλλά τα τραγούδια τα βρίσκω αρκετά χαζά.
Δεν έχουν νεύρο , δεν είναι καλά ενορχηστρωμένα ή ίσως είναι πάρα γυαλισμένο.
Για παράδειγμα το τραγούδι που ανοίγει το άλμπουμ το Outlaw Pete , οι στίχοι μοιάζουν του Cave και η μουσική με Kiss. Πολλά από τα τραγούδια έχουν γραφτεί για προηγούμενους δίσκους και για κάποιον λόγο δεν μπήκαν.
Ενα άλμπουμ , μετο ομώνυμο τραγούδι για μια νέα σελίδα της Αμερικής αλλά και την τελευταία της γερασμένης θρυλικής E street Band.
Στο σύνολο του έχει μια αίσθηση αισιοδοξίας , ευτυχίας και ικανοποίησης για το πως έχουν έρθει τα πράγματα και προσπαθεί να το μεταδώσει στον υπόλοιπο κόσμο
Το αν το καταφέρνει , πρέπει πρώτα να το ακούσετε.
Key Track: Let me show you what Love can do

Life in Techinicolour II

Το τραγούδι είναι για σεμινάριο.
Η παραγωγή του Brian Eno το απογειώνει.
Να βάλεις την εισαγωγή του τραγουδιού , ή το τέλος με τα sing along φωνητικά
Άσε τους U2 να χάνονται στο να γράψουν κάτι διαφορετικό
και οι Coldplay να γράφουν κατι απλό.
Το βρίσκω δύσκολο ακόμα και αν δεν σου αρέσουν οι Coldplay,
να μην σου κολλήσει και να το τραγουδάς
Επίσης το βίντεο κλιπ απλά τα σπάει...

girl that speak

I was walking down the street minding my own on buisiness
όταν ξαφνικά άκουσα την συζήτηση 2 κοριτσιών...
έλεγε λοιπόν η μία στην άλλη
" σου λέω είναι φοβερός! Έχει βίλα στον Αγ. Βασίλη και τρία αυτοκίνητα.
Ενα alfa Romeo , ένα audi και ένα BMW ΤΖΙΠ!!
Καλά άσε μην σου πω τι αυτοκίνητα έχει ο πατέρας του".
Ανταριάστηκα, σκέφτηκα κοίτα να δεις πως σκέφτεται μια γυναίκα.
Σκέφτηκα καλλίτερα... λέω τις γυναίκες τις έχει πιάσει η οικονομική κρίση
περισσότερο από τους άνδρες
Αλλά και οι άνδρες το έκαναν αυτό και πριν την κρίση...
Κάτι ήξερε ο Βέγγος.

White Lies - To Lose my life(Album of 2009)

Έτσι ξαφνικά...
Νομίζω ότι άκουσα το άλμπουμ της χρονιάς.
όταν κάτι μου κάνει το πρώτο άκουσμα μου μένει.
Δύσκολο να ξεχωρίσω κομμάτι.
Και ο στίχος Let's grow old together and die the same time
κάτι σου κάνει

Sales!!!

Αρχίνισαν και οι εκπτώσεις την περασμένη Πέμπτη.
α) Παιδιά έκαναν κοπάνα από το σχολείο για να τρέξουν στα μαγαζιά.
Η κρίση δεν αγγίζει τα παιδιά, γιατί οι γονείς δεν θέλουν να τους στερήσουν τίποτα.
Ο πιτσιρικάς είναι ο καλλίτερος καταναλωτής.
Βλέπε στον κινηματογράφο με Twilight, βλέπε με μουσική είτε είναι Χατζηγιάννης,η Evanescence ή Linkin Park. Είτε είναι Starbucks και Wesco μπλουζάκια
Αν είσαι πάνω από 18 χρονών και κάνεις τα παραπάνω. Πετάς τα λεφτά σου
Β) στην Ελλάδα οι εκπτώσεις ισχύουν σχεδόν μόνο για ρούχα και παπούτσια.
Όλα τα site που πουλάνε cd έχουν εκπτώσεις , για παράδειγμα μπορείς να αγοράσεις από το play.com το άλμπουμ της Santogold της Lykke Li και το Carried to Dust των Calexico με 6,90 euros. Από το bangcd.com το Α&Ε των Spiritualized μόνο με 5,49 euros. Έτσι και αλλιώς τα κατεβάζουμε που τα κατεβάζουμε όλοι πλέον.
Αν κάποιο άλμπουμ αξίζει να το έχεις το κάνε λίγους μήνες υπομονή και θα το πάρεις και δεν θα κλαις τα λεφτάς σου.
Γ) Κάποτε αγόραζα έναν δίσκο ή ένα cd και τον έλιωνα , μέχρι να αγοράσω τον επόμενο και τώρα έχω τα πάντα πριν κυκλοφορήσουν από αγαπημένους καλλιτέχνες και δεν τους δίνω καν σημασία. Μπορεί και τότε να ΄πέταγα τα λεφτά μου αγοράζοντας ένα δίσκο που δεν τον ξανάκουσα αλλά είτε θα ήμουν πιο παρορμητικός να τον αγοράσω και θα το αγαπούσα πιο πολύ.
Μπορείς να αγαπήσεις το MP3?

Little Honey - Lucinda Williams

Αν δεν έπαιρνα το uncut, το όνομα αυτό θα μου ήταν ακόμα άγνωστο.
Οταν άκουσα το Essence απορούσα πως μπορούν κάποιοι να ακούν Sheryl Crow και Shania Twain.
Την παραδέχτηκα με το West και την έβαλα μέσα στις αγαπημένες μου τραγουδίστριες,
όχι όμως για όλες τις ώρες.
Η σπασμένη - μεθυσμένη φωνή της μου προκαλεί πόνο πολλές φορές και μέχρι σήμερα απέφευγα να ακούσω το Little Honey.
Όπως οδηγούσα απο την Αθήνα στην Πάτρα, πάτησα κατα λάθος στο I-pod το όνομα της και επαιξε το τελευταίο της άλμπουμ.
Κανένα τραγούδι δεν με έκανε να το προχωρήσω και οταν τελείωσε μετά απο 11 τραγούδια και λίγο μετά το Αίγιο, άφησα μόνο τον θόρυβο του αυτοκινήτου να μου κάνει παρέα.
Τίποτα δεν μπορούσε να μου πάρει το μυαλό απο την φωνή της Lucinda.

MARY & THE BOY / FELIZOL – TIME MACHINE

Δεν ξέρω αν με χαροποιεί το γεγονός , το ότι δυο τέτοια άλμπουμ που κυκλοφορήσαν από Πατρινή εταιρεία (Inner Ear), έχουν ήδη λάβει εκπληκτικές κριτικές από τον Μουσικό τύπο της χώρας μας, αλλά μα πόσο λίγοι άνθρωποι θα τους αγοράσουν, ακούσουν και πόσοι θα πάνε στις συναυλίες τους. Λίγοι , είναι η σωστή απάντηση.
Και γιατί? Γιατί είναι λίγοι αυτοί που ακούν μουσική για την τέχνη και ακόμα πιο λίγοι αυτοί που ξέρουν να την εκτιμούν δίχως να παριστάνουν τους εδικούς.
Το δύσκολο είναι να πείσεις κάποιον όχι να τον κάνεις να του αρέσει, αλλά να τον πείσεις να το ακούσει.
Μπορεί να μην του αρέσει αλλά σίγουρα θα του μείνει για πάντα στο μυαλό.


Όπως όταν ακούς πρώτη φορά Mary & the Boy.
Δεν πρόκειται ποτέ να το ξεχάσεις.
Αν και ο πρώτος του δίσκος χρειάστηκα πολλές ακροάσεις για να τον εκτιμήσω, το Time machine με κέρδισε απ το πρώτο άκουσμα.
Λογικά είναι η συνεργασία με τον παραγωγό Felizol που δίνει μια ηλεκτρονική ποπ αισθητική παράλληλα με την θεατρική και τρομακτική φωνή της Mary και την ιδιοφυΐα του Boy να δίνει βάρος στην μουσική.
Θα έπρεπε κάθε ραδιόφωνο στην Ελλάδα να παίζει τουλάχιστον 3 φορές την ημέρα
Πρωί μεσημέρι , βράδυ το You , You, You.
Όπως και άλλα εξαιρετικά κομμάτια No more Bad trips for Little Mary, Are you still Dancing Can Can και το Time Machine.
Φυσικά δεν λείπουν και τραγούδια που μπορεί να ξέφυγαν από το πρώτο άλμπουμ όπως το Cock και ένας εξορκισμός όπως το Death.
Μια εξαιρετική 80’s όψη έχει μαζί με όλο τον δίσκο και το εξώφυλλο.

2L8 – HE & SHE

Αν παραμερίσεις την ελληνοαγγλικη προφορά του 2l8 ( του λέητ) ή των 2L8.
Είναι λίγο δύσκολο να περιγράψει τι ακούς.
Την ξεπερνάς σίγουρα την προφορά γιατί δεν έχει σημασία η φωνή.
Όσο η φαλτσαριστή ερμηνεία του
Και η ιστορία που εξελίσσεται σε αυτό το έργο τέχνης.
Πρόκειται για έργο τέχνης και όχι για cd. Αρκεί να δεις την συσκευασία.
Μια επική περιπέτεια της καθημερινότητας μας άλλες φορές απλή όσο μια νότα ενός πιάνου και άλλες φορές αγχώδης και φορτωμένη σαν ένα post-rock τραγούδι.
Βιολί, τσέλο , τρομπέτες, μουσικά πριόνια συνδέονται με δυνατά ντραμς και ένα σύνθημα που θα έπρεπε να γράφεται με σπρέι στους τοίχους όλων των πόλεων και κανένας δεν θα έσβηνε ποτέ. Join the resistance. Fall in Love!

Gold with a Bullet!!

Αντε παιδιά και στα οσκαρ οπως το 1994
δηλαδη οπως πριν απο 15 χρόνια.
Εχουν περασει 15 χρόνια απο τοτε που βγήκε το Philadelphia?



Oh my God!! I'm Old...

The Firecracker show

Στις διαδρομές μου, Πάτρα Αθήνα, πριν από πολλά χρόνια συνήθιζα να ακούω bootleg του Springsteen. Κάποια στιγμή τα χάρισα όλα και τα ξέχασα ακούγοντας συνεχώς καινούργιους δίσκους που αγόραζα ή κατέβαζα.
Την πρωτοχρονιά που μας πέρασε το firecracker show έκλεισε τα 30 του χρόνια.
Μια θρυλική συναυλία του Darkness on the edge of Town Tour. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, και αφού άλλαξε ο χρόνος, κάποιος ηλίθιος πέταξε ένα βεγγαλικό και έσκασε στα μούτρα του Bruce. Αφού λοιπόν τον έλουσε με διάφορα κοσμητικά επίθετα , συνέχισε την συναυλία με το κέφι που δίνει το Rock n' Roll. Μια συναυλία που ακούς το μεγαλείο της E Street Band και έναν Bruce να τα δίνει όλα. Κατεβάστε όλη την συναυλία από εδω και ακουστε το το ανατριχιαστικό Backstreets , αλλά και την ιστορία που λέει στο Pretty Pink Flamingo .
Enjoy!

One shot of Happy

and two shots of sad


μπορεί να έρχεται στις 2 Μαρτίου ο νέος δίσκος των U2 ( ακριβώς την ίδιο ημερομηνία που κυκλοφόρησαν το Pop πριν από 12 χρόνια).
Αλλά πότε θα βγάλουν ένα άλμπουμ με τέτοια τραγούδια?
Για σένα...

Let the right "vampire" in

Πόσα χρόνια έχω να δω μια νεανική ποπ ταινία που να στηρίζει το πνεύμα της εποχής? Και απαντάω στον εαυτό μου. Πολλά.
Είχα μια αισιοδοξία για το twilight, ίσως για την συμπάθεια μου στις ιστορίες με vampires. Μάταια όμως, η ταινία που ξεκίνησε καλά εξελίχθηκε σε ένα βαρετό emo vampire love story για κοριτσάκια μέχρι 16 ετών.
Η ταινία για άνω τους 17 είναι ακατάλληλη και βαρετή.
Πρώτα από όλα επειδή έχει βιντεοκλιπιστικη σκηνοθεσία
Χάνει την ανάπλαση χαρακτήρων μετά το πρώτο μισάωρο παρότι έχει την ικανότητα να το κάνει. Βασίζεται σε ένα ξενέρωτο love story που ροκανίζει βασανίστηκα τον χρόνο. Οι κακοί εμφανίζονται στο τελευταίο 20 λεπτό.
Και το σημαντικότερο ότι αλλάζει τα Φώτα στον θρύλο που κρατάνε οι Βρικόλακες.
Δηλαδή στο φως του ήλιου στο twilight λαμπιρίζουν και γίνονται πιο όμορφοι, αντί να καίγονται. Γυαλίζονται στους καθρέπτες!
Μπαίνουν στα σπίτια απροσκάλεστοι και αυτόν που αγαπάνε αντί να τον κάνουν δικό τους ,δηλαδή βρικόλακα, προσπαθούν να κάνουν έρωτα μαζι τους, όπως ο πρωταγωνιστής μας. Αφού δεν έχει αίμα πως θα του σηκωθεί? Να μου πεις έχουν υπερφυσικές δυνάμεις και μπορούν. Αλλά και πάλι είναι τόσο παγωμένοι...
Σε αντίθεση με την ταινία από την παγωμένη Σουηδία «Let the Right One in».
Που είναι εντελώς ψυχρή και ρεαλιστική, ίσως η πιο ρεαλιστική ταινία βρικολάκων.
Εντάξει δεν είναι αληθινοί οι Βρικόλακες αλλά όλο το στόρι πατάει καλά στα ποδιά του.
Εδώ ο έρωτας είναι ανάμεσα σε δυο 12χρονα και βασίζεται σε όλους τους νόμους των βαμπίρ. Δεν ξέρω αν στην Σουηδία βέβαια τρωνε σκορδαλιά γιατί δεν δείχνει κάτι τέτοιο η ταινία. Αξίζει όμως να την δεις τώρα και όχι σε Κανά 2 χρονάκια σε αμερικάνικο ρημεηκ.

Life it self

Αν και είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην ακούσω κανένα τραγούδι του Bruce πριν βγει ολόκληρος ο δίσκος, μου ήταν πολύ δύσκολο να αδιαφορήσω σε αυτό το τραγούδι.