Χοντρός –Λιγνός

Είμαστε η α-πολιτικη γενιά. Εχουμε μπουχτίσει τόσο με ό,τι προηγήθηκε, με την επανάληψη των ίδιων λαθών και των ίδιων υποσχέσεων επί χρόνια από κάθε παράταξη και την καταστρατήγηση κάθε λογικής και κάθε αξιοπρέπειας που πια βλέπουμε τον ελέφαντα στη μέση του δωματίου και κανείς δε μιλάει για αυτόν – ότι μια χώρα, η δικιά μας, οδηγείται από το κακό στο χειρότερο, ενδεχομένως στο πολύ χειρότερο από αυτό που νομίζουμε, και το σημαντικότερο με τη δική μας ανοχή.
Το ποιά όμως είναι τα περιθώρια αντίδρασής μας και κατά πόσο τα μέσα για μια αντίδραση είναι ελεγχόμενα ή ανεπαρκή κι επίσης κατά πόσο τα ίδια τα μπλογκ για παράδειγμα, θα μπορούσαν να γίνουν μέσο ουσιαστικής αντίδρασης και συμμετοχής είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία, που δε θα προχωρήσω τώρα.
Μια παιδική παρατήρηση μόνο.

Αυτή η ευφιέστατη φωτογραφία του μπλόγκερ που αναφέρει πάνω είναι η πιο χαρακτηριστική εικόνα που έχω για τους δύο φωστήρες της πολιτικής μας σκηνής.
Και σκέφτομαι.
Ο Κωστάκης μου φάνηκε με καλές προθέσεις αλλά ανεπαρκής.
Ο Γιωργάκης μου φαινόταν πάντα ηλίθιος.
Το περίεργο είναι ότι οι ηλίθιοι άνθρωποι είναι από τη φύση τους για λόγους αυτο-προστασίας προικισμένοι με μηχανισμούς αυτοβοήθειας όπως το ‘go by the book’(ακολούθα πιστά τις οδηγίες) και ‘βρες τον κατάλληλο άνθρωπο να σε βοηθήσει στο κατάλληλο πρόβλημα’. Και συμβαίνει έτσι να αποδεικνύονται πιο αποτελεσματικοί και από τους (συνήθως πιο ριψοκίνδυνους) έξυπνους. Δεν ξέρω αν θα συμφωνούσε ο κύριος Χαριτόπουλος με τη θεωρία μου αλλά σε αυτήν βασίζομαι για ένα θαύμα που - στην περίπτωση του Γιωργάκη - μπορεί να πάει την Ελλάδα κάπου - αλήθεια πού?
Εξάλλου δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς τέτοια δυναμική είσοδο στο πόστο του, ανατρεπτική δόμηση του βασικού κρατικού μηχανισμού και εντυπωσιακή προβολή της πάταξης της διαφθοράς, με αρχή τα ‘σεμινάρια’ των Υπουργών από τον Συνήγορο του Πολίτη (Γιώργου Καμίνη). Βέβαια άλλο τα θεάματα άλλο ο άρτος.
Όπως και να έχει, καλή του επιτυχία. Τη χρειαζόμαστε.