Goodbye Jacko

Μόλις διάβασα τα νέα ότι ο Michael Jackson έφυγε, έφυγε και ένα δάκρυ από τα μάτια μου.
Ο Βασιλιάς της Pop,ο άνθρωπος που κατάφερε να γίνει από άσπρος μαύρος.
Μπορεί ο Μπρους να είναι ότι είναι για μένα , το Thriller όμως, ήταν ο πρώτος δίσκος που απέκτησα στην ζωή μου.
Το Moonwalk και το Thriller τα έχω δει και 100 φορές όταν ήμουν μικρός.
Δεν έστεκε και πολύ καλά στο μυαλό, πολλά θα ακούσουμε , άλλα τόσα θα διαβάσουμε για την ζωή του, όμως δεν έπαψε να είναι μόνος του και στην ζωή και στην κορυφή.
Θυμάμαι ακόμα και το εισιτήριο που είχα αγοράσει για την συναυλία του στο ΟΑΚΑ που δεν έγινε ποτέ.

Michael Jackson 1958-2009

25 years burning down the road ( 25 χρόνια άρωστος)

Κάθε Παρασκευή απόγευμα μαζί με τα αδέλφια μου καθόμασταν στο ξύλινο πάτωμα του σπιτιού μας ,μπροστά απ την πρώτη μας έγχρωμη τηλεόραση, για να δούμε την εκπομπή Mουσικόραμα στην ΕΡΤ1 με παρουσιαστή τον Κώστα Γκούτη.

Ήταν Ιούνιος του 1984 και θυμάμαι πάντα τα εντυπωσιακά βιντεο του Michael Jackson, της Madonna, των Duran Duran, των Survivor, του Steve Miller. Αλλά εκείνη την Παρασκευή έδειξε το βίντεο κλιπ από το Νο 1 άλμπουμ εκείνης της εποχής. Το άλμπουμ ήταν το Born in the USΑ και το βίντεο το dancing in the dark.

(σκηνοθεσία Brian DePalma)

O Bruce Springsteen άγνωστος καλλιτέχνης για ένα αγόρι που μόλις είχε τελειώσει το νηπιαγωγείο με άριστα και περίμενε με αγωνία να πάει στην πρώτη τάξη του δημοτικού. Ένας άντρας πάνω σε μια σκηνή να χορεύει πέρα δώθε με απλές κινήσεις, να τραγουδάει και στο τέλος να σηκώνει μια κοπέλα (Courtney Cox) από το κοινό για να χορέψει μαζί της. Ενθουσιάστηκα περισσότερο από ό,τι βίντεο είχα δει μέχρι εκείνη την στιγμή στην ζωή μου.

Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα την δύναμη που είχε ένας τραγουδιστής στην σκηνή, με ένα απλό χαμόγελο του γοητεύει μια κοπέλα από το πλήθος.

Ούτε make up, ούτε εφέ, ούτε φανταχτερά ρούχα όπως οι περισσότεροι εκείνης της εποχής.

Όλο το υπόλοιπο βράδυ προσπαθούσα να χορέψω αυτό το τραγούδι που έπαιζε στο μυαλό μου και να κάνω τις κινήσεις του, όταν κάθε άλλο παιδί στην ηλικία μου θα έκανε μπιου μπιου με το στόμα του και τα φανταστικά πιστόλια. (These guns for hire).

Για καλή μου τύχη η αδερφή μου που πήγαινε γυμνάσιο, έκανε πάρτι την επόμενη μέρα και ο ξάδερφος μου έφερε δίσκους για να παίξει μουσική , ανάμεσα σε αυτούς τους δίσκους ήταν και το BITUSA

.

Kαθόμουν κρυφά στο πάρτι και τον έπρηζα να βάλει Μπρους, μιας και το Σπρινγκστην μου ήταν δύσκολο να το πω. Την Δευτέρα το πρωί η μητέρα μου αγόρασε το δίσκο και τον άκουγα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Έμαθα να διαβάζω τους τίτλους,, να τους γράφω και να βάζω την μητέρα μου να μου εξηγεί τον κάθε στίχο. Το αγαπημένο μου ήταν φυσικά το born in the usa. Ο ρυθμός στο συγκεκριμένο κομμάτι είναι αξεπέραστος . Η δύναμη από τα ντραμς,, η κραυγή του και οι στίχοι του που ακόμα και σήμερα είναι το πιο παρεξηγημένο του τραγούδι.

Ένα αντιπολεμικό έπος που πολλοί το θεωρούν ακόμα ύμνο στην Αμερική, που μόνο αυτό δεν είναι.

Απλά διάβασε του στίχους και μην κανείς σαν βλάχος επιδειξίας baaawn in the usa. Δεν είσαι 7 χρονών πια.

Το εξώφυλλο? (Annie Leibovitz) the red , white and blue. Tο φθαρμένο κόκκινο καπέλο του baseball στην κολότσεπη, το άσπρο μπλουζάκι και το ξεβαμμένο LEVI’S 501 μπροστά από την αμερικάνικη σημαία με μια στάση σαν να την κατουράει. Όλο το νόημα του δίσκου αυτή είναι η αμερική σας.

Στο κόσμο υπήρχε σπρινγκστηνομανια - 20 εκατομμύρια πωλήσεις δεν είναι και λίγες για ένα άλμπουμ.

Οι συγγενείς μας από την Αμερική μου έφεραν και μπλουζάκια με τον Bruce που δεν τα έβγαζα από πάνω μου. Οι αφίσες από την Μανίνα , Μπλέηκ και Αγόρι, κοσμούσαν πλέον τους τοίχους του δωματίου μου.

Τα νέα βιντεοκλίπ στο μουσικόραμα ήταν για τον επόμενο χρόνο και άλλη μια ταινία που έφτιαχνα στο μυαλό μου.

I’m on fire (ποια γυναίκα δεν θα ήθελε να τηνς το τραγουδήσει και πόσο ωραίο να στο τραγουδάει μια γυναίκα) –glory days ( well the slips away leaves you with nothing mister, but boring stories of .. για να μην λες ιστορίες απο τον στρατό. - my hometown ,αυτά ήταν τα βίντεο αν και έβγαλε και αλλά 2 single που δεν είχαν βίντεο όπως το cover me και το I’m going down (εδώ και μια διασκευη απο την florence) Όλα τα single στο τοπ 10 Αγγλίας - Αμερικής αλλά κανένα νο 1 ..

Είχε βέβαια και μερικά αλλά τραγούδια όπως το bobby jean, που ήταν και η μεγάλη επιρροή του Nick Hornby για να γράψει το HIGH FIDELITY ,με το ανατριχιαστικό σαξόφωνο του Clarene Clemons στο τέλος.

Παντα δεν ήθελες κάποιον να ξέρεις οτι we like the same music we like the same bands we like the same clothes.

Υπήρχε το No surrender που έτυχε να είναι, καθόλου τυχαία, το όνομα της ελληνικής κοινότητας του Springsteen, αφού όσοι τον γνώρισαν τότε δεν τα παράτησαν να ακούν την μουσική του, να ταυτίζουν τις ζωες με κάτι που είναι αληθινό.

Τα διασκεδαστικά working on the highway και darlington county που είναι κλεμμένα από το summertime blues και honky tonk woman αντίστοιχα αλλά και πάλι ποιος άλλος την δεκαετία του 80 μπορούσε να φέρει τον αυθεντικό ήχο της δεκαετίας του 60 μέσα στις synth pop gay χαζομάρες.

Φυσικά δεν ξεχνάει κανείς το downbound train ( τι έκανε άραγε το κορίτσι του να πει Joe I got to go we had it once we ain’t got it any more), ίσως για πολλούς το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ με το οποίο ένωσε την ατμόσφαιρα του Nebraska με το BITUSA, που ήταν η αμέσως επόμενη αγορά μου, για να συμπληρώσω όλη την μέχρι τότε δισκογραφία του μέσα στον επόμενο χρόνο, δηλαδή σε ηλικία 8 χρονών είχα ακούσει όλους τους δίσκους του.

Ο Bruce έγραψε πάνω από 100 τραγούδια για να επιλέξει τα 12 και μερικά bsides όπως το pink cadillack , shut out the lights , Johnny bye bye, stand on it και το Janey, don’t you lose heart.

Το τελευταίο τραγούδι που έγραψε για το άλμπουμ ήταν το dancing in the dark αφού ο μάνατζερ του έλεγε ότι δεν έχει καλό single.

Επίσης ήταν το πρώτο άλμπουμ που βγήκε σε ψηφιακή μορφή δηλαδή το ξεπερασμένο πλέον cd.

Ήταν το άλμπουμ που άλλαξε για πάντα την ζωή του. Γνώρισε την Patti Scialfa, αλλά παντρεύτηκε την Julianne Philips. Eπαιζε μπροστά σε 100.000 κόσμο, έγινε ο απόλυτος ροκ σταρ σε μια εποχή που το mtv καθόριζε πλέον την μουσική.

Το 1975 ήταν το μέλλον του rock n roll και μια δεκαετία αργότερα βρισκόταν εκεί για να το σώσει.

Δεν υπήρχε dylan ,δεν υπήρχαν stones.

Δεν τον ανακήρυξε τυχαία το περιοδικό rolling stone “Voice of the decade”

Φορώντας ένα τζιν ένα μπλουζάκι και μια μπαντανά στο κεφάλι του με μια fender telecaster να είναι η προέκταση του εαυτού του και μια e street band να δίνει την ψυχή της σε κάθε νότα.

Έγινε πλούσιος και διάσημος όσο δεν θα φανταζόταν κανείς στην ζωή του και έμεινε πιστός σε αυτό που ήταν και σε αυτό που αγάπησε.

Με έκανε εμένα να αγαπήσω την μουσική, να μάθω για τον elvis ,τον bob , τον roy ,τους stones, τον chuck ,την καντρι, την soul ,τον tom waits και την Αμερική, πως είναι πέρα από αυτό που έβλεπα στις ταινίες .

Να πιστεύω το ότι η αγάπη έχει πρόσωπο και 25 χρόνια μετά να νιώθω σαν εκείνο το 7χρονο αγόρι που έπαιρνε την τινάχτρα για τα χαλιά της μάνας του και την έκανε κιθάρα.

(σε κάθε τραγουδι και σε κάθε όνομα εχει λινκ)

shooting stars in hyde park

Σε κάθε συναυλία που πάω σκέφτομαι πάντα το ίδιο πράγμα για τα κινητά τηλέφωνα.

Κόσμος προσπαθεί να τραβήξει βίντεο και φωτογραφίες από το κινητό του τηλέφωνο που έχουν φτηνή και χαμηλή ανάλυση.

Φωτογραφίες και βίντεο που δεν πρόκειται ποτέ να δουν. Ακόμα και στο tube να το ανεβάσουν, κανένας δεν θα αντέξει να το δει.

Χάνεις και την μισή συναυλία προσπαθώντας να αποθανατίσεις τον αγαπημένο σου σταρ!

Γατί μια θα βγει κουνημένη, την άλλη θα είναι κάποιο χέρι μπροστά και θα τραβήξει το φλας

και θα κοιτάς αν βγήκε καλή.

Άσε αυτούς που παίρνουν κάποιον τηλέφωνο να ακούσει το αγαπημένο του τραγούδι.

Αυτό που ακούγεται συνήθως είναι ένας θόρυβος.

Και ένας μαλάκας που χρεώνεται. Αααασε αν είναι και στο εξωτερικό η χρέωση είναι μεγαλύτερη.

Τσιτώνεις τον άλλον που δεν είναι εκεί και σε βρίζει ενώ εσύ νομίζεις ότι τον σκέφτηκες.

Το σκ που έρχεται ετοιμάζομαι για Λονδίνο και το Hyde Park.

δεν θα δειτε στο pop babylon φωτογραφιες απο Kooks,killers,pretenders,seasick steve,ben harper,fleet foxes,neil young ,gaslight anthem,dave mathews band και φυσικά Bruce Springsteen

Χάνω βέβαια placebo, moby , gogol bordelo.

O σωστός ο φαν...

του Σταμάτη Γοννίδη έτσι φτιάχνει το αυτοκίνητο του.
έτσι...γιατι περίεργα την είδε!

...and the summer comes undone

-Είμαι καλά αν και χάθηκα λίγο...
-χρωστάω ένα review Για το manifest
-και για τους AC/DC που φυσικά θα τους προτιμούσα anytime από τους my bloody valentine.
-To νέο άλμπουμ των sonic youth είναι μια από τα ίδια.
Μέχρι το τέλος του χρόνου θα το έχουμε ξεχάσει.
Και δεν ακούγεται με τίποτα από την αρχή μέχρι το τέλος.
-το έκλεισε to μαγαζί και η killah
-horrors δεν πήγα (δεν νομίζω ότι έχασα και τίποτα το σπουδαίο)
-οι pains of being pure at heart θα έπρεπε να ήταν support στους veils.
-δεν πήγα και synch να και έμαθα ότι περάσατε καλά αλλά είχε άδεια το καψουράκι και προτίμησα την θάλασσα.
-Πήγα και στην Τσαγγαράδα τέλειες θάλασσες έλλειψη καλών beach bar.
-Mitrelino connection λόγο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης αναλαμβάνει κάθε είδους εκδήλωση... Βαπτίσεις, γάμους και κηδείες.
- Τελείωσα και californication 2η season. Δεν άγγιξε την τελειότητα όπως η πρώτη σεζόν αλλά ήταν σούπερ. Κυρίως το επεισόδιο In Utero.
Είχα ένα φίλο που η γκόμενα του τον έκανε να νομίζει ότι καλύτερη από αυτή δεν θα βρει. Και είναι στον κόσμο του και ευτυχισμένος.
Αν μια γυναίκα πει σε έναν άντρα ότι είσαι ο άντρας της ζωής μου, υπάρχει περίπτωση αυτός να ξεκινήσει να ψάχνει για κάτι καλύτερο.
- Paul Weller η μοναδική συναυλία που με ενδιαφέρει φέτος το καλοκαίρι.
-Royksopp και White Lies τα μοναδικά που θα με ενδιέφεραν να δω στο eject τα άλλα τα έχω ξαναδεί.
-Έτσι και αλλιώς μετά τον Bruce όλα τα live φαίνονται πολύ βαρετά.

Primary clours - The Horrors

Σήμερα το πρωί στην πόρτα μου με περίμενε το άλμπουμ των horrors, που είχα παραγγείλει από το www.bangcd.com.
Ναι η αλήθεια είναι ότι αγοράζω ακόμα cd ,αρκεί να είναι φτηνά και άλμπουμ που θα συνεχίζω να άκουω χωρίς να βαρεθώ.
Έτσι είναι και οι Horrors, που να πω την μαύρη αλήθεια το πρώτο τους cdaki ήταν αδιάφορο και εγώ ο άσχετος δεν του είχα δώσει την σημασία που του άξιζε, όπως πολλοί σήμερα ειδικοί. Γιατί δεν επέμεναν? δεν ξέρω...
Anyway, ο μαλλιαρός πράκτωρ ΦΟΥ-ΒΟΥ μου έστειλε ένα βράδυ που έκανα εκπομπή σε mail το Sea within a sea με διαταγή, παίχτο τώρα σε άκουμε.
Το έπος αυτό με το οποίο τελειώνει ο δίσκος των horrors είναι αυτό που λέμε το λουκετιάζει. Τα 2-3 πρώτα τραγούδια δεν είναι και τα καλύτερα αλλά δεν τα λες και αδιάφορα. Με αυτά όμως συνηθίζεις τον ήχο τους και μετά στα σκαει από παντού και δεν ξέρει από που να κρυφτείς. Scarlet Fields, I Only think of you, τα κομμάτια αυτά κάνουν το Primary colors να χτυπάει αν όχι την πρώτη θέση του 2009, τουλάχιστον είναι πενταδάτο.
Η αισθητική από το εξώφυλλο θυμίζει το pornography των cure και δεν απομακρύνεται και από τον ήχο του. Λίγο πιο φασαριόζικες κιθάρες my bloody valentine, μια θλίψη joy division, με ολίγον από kraut rock ( με τρελαίνουν αυτοί οι όροι). Οι Horrors εμφανίζονται 10 Ιουνίου στο Gagarin στην Αθήνα.
Μια συναυλία που λέμε του σήμερα. Δεν ξέρω και ούτε βάζω στοίχημα αν θα γίνουν μεγάλη μπάντα αλλά σίγουρα το primary colours δεν θα σταματήσω να το άκουω για πολλά χρόνια. Και μέχρι στιγμής το 2009 τους ανήκει.