Λόγια Φτερά

Κατά την διάρκεια της επιτυχημένης μου θητείας στην πολεμική αεροπορία, έπεσαν στα χέρια μου πολλά βιβλία. Τότε λοιπόν γνώρισα και τον Χρήστο Χωμενίδη.
Όχι προσωπικά, αλλά τα βιβλία του. Συγκεκριμένα με το "Το ύψος των περιστάσεων" και μετά το" Σοφό Παιδί" (που το προόριζαν και για ταινία με την Μπάρμπα και τον Μπαρκουλη).
Μετά ήρθε και "η Φωνή" και εκεί άρχισε λίγο να με κουράζει.
Μπορεί να γοητευόμουν με τον έξυπνα απλοϊκό τρόπο γραφής του, αλλά κουραζόμουν με το βασανιστικό άλλα ταυτόχρονα γοητευτικό ξεδίπλωμα της κάθε ιστορίας.
Το Λόγια Φτερά όμως με ξανακέρδισε και με έκανε να επανεκτιμήσω τα έργα του και το στυλ του.
Καταπιάνεται πάλι με τον καλλιτεχνικό χώρο, όπως και "Η Φωνή", άλλα με την διαφορά ότι βρισκόμαστε στην Αρχαία Ελλάδα του 8ου αιώνα π.Χ.
Μπορεί η ιστορία να είναι φανταστική, αλλα σίγουρα δεν υπάρχουν ιστορικές ανακρίβειες (έχει κάνει εξαιρετικο research)
Ο Τήνελλος μεγάλος αοιδός της εποχής, διηγείται στον εγγονό του τον Όμηρο, την ιστορία του, την τελευταία μέρα της ζωής του.
Και τι έκανε ένας τραγουδιστής εκείνη την εποχή?
έκανε περιοδείες , ερωτευόταν, έγραφε τραγούδια για αυτές που ερωτευόταν, μεταμορφωνόταν πότε σε ζητιάνο και πότε σε καβούκι χελώνας.
Και αυτό που του την έδινε, πραγματικά, ήταν τα νέα παιδιά που δεν ήξεραν να εκτιμήσουν καμία μορφή τέχνης.
Μπορεί τον Χωμενίδη να τον πήρε 3 χρόνια να το γράψει, εμένα μου πήρε ένα απόγευμα να το διαβάσω.
Και επειδή δεν γνώρισα ποτέ μου Παππού, ένιωσα μια συγκίνηση σαν μικρό παιδί που του αφηγούνται μια ιστορία, παρά ότι διαβάζω άλλο ένα βιβλίο.
Και όπως λέει και ο Pitsirikos, ο Χωμενίδης γεννήθηκε για να γράφει βιβλία και εγώ για να τα διαβάζω.

Baby, when the sun goes down

Η αγαπημένη μου ώρα της ημέρας είναι όταν δύει ο ήλιος...

Χαζεύω τα χρώματα στον ουρανό που είναι κόκκινο, κίτρινο ,χρυσό, γαλάζιο, γκρι, μοβ και από ένα σημείο της γης ανατέλλει το φεγγάρι, που φέρνει μαζί του το σκοτάδι της νύχτας.

Μόνος, φορτωμένος με το surf, πάνω στην camaro του 69, να οδηγείς με τα πόδια γυμνά πάνω στο γκάζι, να κοντράρεις τον αέρα με το χέρι σουέξω από το παράθυρο και στον δρόμο να πέφτουν οι σκιές από τις φοινικιές του Malibu, της California και μια φωνή να ψιθυρίζει το όνομα της.

Και να βρίσκεσαι χιλιάδες μίλια μακριά της, το σώμα σου να καίει από το αλάτι και τον ήλιο επειδή κυνηγούσες κύματα όλη μέρα .

Ακόμα και αν αυτή η φαντασίωση μοιάζει μακρινή, υπάρχει κάτι καλύτερο από το wishful thinking?

Μπορούν αυτά τα τραγούδια να μην σε ταξιδέψουν εκεί ?

Love like Sunset - Phoenix

Waves - Marjorie Fair

Baby when the sung goes down - Peter Green

Take it easy - Jackson Browne

A loner - Tyde

Scar Tissue - Red hot chili peppers

Malibu - Hole

Whisper her Name - Last Drive

Make it wit chu - Queens of the Stone Age

1000 miles from Nowhere - Dwight Yoakam

Handle me with care - Traveling Willburys

California Blue - Roy Orbinson

Wishful Thinking - Wilco

Summer Skin - Death cab for Cutie

Racing in the Street ( Live) - Bruce Springsteen

Αυτά είναι τα τραγούδια που θα άκουγα ενώ οδηγώ την ώρα που πέφτει ο ήλιος

και ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει ποιος θα είναι ο δρόμος, ποιό το μέρος και ποιό το αυτοκίνητο...

Ντόπιο Πράμα

Δεν ξέρω τι γίνεται με το θέμα, του να κατεβάσεις τραγούδια από το μπλογκ, αν απαγορεύεται και τις συνέπειές του, αυτά εδώ τα τραγούδια πάντως οι δημιουργοί τους δεν νομίζω να έχουν πρόβλημα.
Έκαψα αυτό το cd για να το πάρω στις διακοπές.
Σε λίγες μέρες το pop babylon παει διακοπές θα απλώσει την κορμάρα, του σαν την κυρία στην φώτο, στην ξαπλώστρα αφού βέβαια τελειώσει την σπρινγκστηνιάδα 2009.
και λέω να πάρετε και εσείς μαζί σας κάτι.
Το έβαλα σε 2 μέρη για να κατέβει πιο γρήγορα...

4th of July Asbury Park

Είναι δύσκολο να μην βλέπεις τις σκηνές, που εξελίσσονται, όταν ακούς αυτό το τραγούδι.

Η μαγεία στους στίχους, στο ακορντεόν που φτιάχνει την ατμόσφαιρα του καλοκαιρινού καρναβαλιού ( πανηγυριού).

Θα έγραφε ο Τom waits το jersey girl, αν δεν ειχε στο μυαλό του αυτό το τραγούδι

.Στις αποβάθρες του Asbury Park, να κυνηγάς χαμένους έρωτες.
Να παρατηρείς τα παιδιά που γελάνε πάνω στα καρουσελ, τα ζευγάρια που τρωνε μαλλί της γριάς.
Τα Φώτα από τις ταβέρνες και τον κόσμο που παραγγέλνει.
Και εσύ τους παρατηρείς, ξυπόλυτος με τις σαγιονάρες ακουμπησμένες δίπλα σου, φορώντας το παλιό ξεχειλωμένο t-shirt, παρατηρώντας τους ανθρώπους που μιλάνε, που περπατάνε.
Και εσύ έχεις της Sandy στο μυαλό σου, περιμένεις μήπως και περάσει από μπροστά σου, για να της μιλήσεις, να περπατήσετε στο pier, να την κάνεις να γελάσει.
Να κατεβείτε under the boardwalk και να νιώθεις μαζί της το κύμα που έρχεται και φεύγει πάνω στην υγρή άμμο.

Να νιώθεις το κρύο στα πόδια που θα τρέμουν για αυτήν και όχι από το κύμμα.
Γιατί ξέρεις ότι δεν θα συμβεί, ξέρεις ότι...

Sandy, the angels have lost our desire for us
I spoke to 'em just last night and they said they won't set themselves on fire for us anymore
Every summer when the weather gets hot they ride that road down from heaven on their Harleys they come and they go
And you can see 'em dressed like stars in all the cheap little seashore bars parked making love with their babies out on the Kokomo
Well the cops finally busted Madame Marie for tellin' fortunes better than they do
This boardwalk life for me is through
You know you ought to quit this scene too

Sandy the aurora's rising behind us, the pier lights our carnival life forever
Oh love me tonight and I promise I'll love you forever

SEX SHOP TV

Άντε να δούμε καμιά καλή σειρά φέτος το καλοκαίρι.
Από την στιγμή που δεν βλέπουμε και tv!


Τι είναι το sex shop tv?

Το sex shop tv είναι μια ταινία σε συνέχειες και γράφτηκε για να προβληθεί στο διαδίκτυο.

Η διάρκειά της είναι 10 επεισόδια των 45 περίπου λεπτών διάρκειας το καθένα.

Στην σελίδα αυτή γίνεται μια πρώτη παρουσίαση του sex shop tv

για να δούμε και να αξιολογήσουμε τις αντιδράσεις του κοινού,

έτσι ώστε να προχωρήσουμε στην παραγωγή του.

Παράλληλα, στην εξοικονόμηση των όρων παραγωγής του.

Γυρίσαμε δεκαπέντε σκηνές από τα πρώτα επεισόδια,

που σκιαγραφούν τους βασικούς χαρακτήρες του sex shop tv

και δίνουν μια αίσθηση του τι θα επακολουθήσει.

Την σκηνοθεσία την έχει κάνει ο Μάκης Παπαδημητράτος ( Τσίου , Κλέφτες) και έχει όλα τα μουσούδια.

Δείτε τον πρόλογο εδώ

Surfer Girl

Την γνώρισα εδώ ως supermarket girl.
Και την είδα ξανά στο supermarket!
Τελικά ο Hank Moody την θυμόταν σαν Surfer Girl
αλλα το όνομα της είναι Michelle.
Και στο Californication άλλα και στην πραγματικότητα Michelle Lombardo.
Έχει μπει εξώφυλλο στο Sports Illustarted και την ανακάλυψε μεγάλος Adam Sandler στο Click.
Στα 3 μόνο επεισόδιά που έπαιξε στο californication με έκανε να μην την βγάλω από το μυαλό μου.
Της αφιερώνω αυτό το τραγούδι.
Ελπίζω να την δούμε και στην 3η σεζόν.

It's night time

...in my small neighbourhood και βγάζω τα σκουπίδια...
Δεν έχω και πολλά, συνήθως είναι σάπια φρούτα, λαχανικά και ληγμένα γάλατα.
Παντού μεζονέτες με ιδιωτικά πάρκινγκ, τα περισσότερα σπίτια κακόγουστα.
Σε αυτή την χώρα δεν υπάρχει αρχιτεκτονική επιτροπή, αλλιώς θα υπήρχαν όμορφες γειτονιές σε όλη την Ελλάδα.

-Χθες έκλεισα 7 χρόνια σε αυτό το σπίτι και παρά την υγρασία, μου αρέσει που ζω μόνος μου, αν και ώρες ώρες με τρομάζει ότι δεν θα μπορέσω να ζήσω με κάποιον άλλον άνθρωπο.
Τουλάχιστον από το σπίτι βλέπω το καλοκαίρι τα αστέρια φωτεινά στον ουρανό, χωρίς να τα κρύβουν τα Φώτα της πόλης.
-Δεν βλέπω φωτεινά πρόσωπα όμως και με στενοχωρεί.
Ψωνίζονται οι άνθρωποι τόσο με τον εαυτό τους που νομίζουν πως όλοι οι άλλοι δεν τους καταλαβαίνουν και σιχαίνονται το ανθρώπινο είδος. Είναι δύσκολο αν δεν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου.
-Περάσαμε την εποχή των καφέδων, τώρα ζούμε στην εποχή των καφενέδων.
Γίνεται όνειρο να ανοίξεις cafe. Βλέπεις ζω στην Πάτρα την πόλη με τα περισσότερα cafe στην Ελλάδα. Και δύσκολα σου προσφέρουν κάτι το ξεχωριστό. (το λέω γιατί κλείνει το sidoux για 2 μήνες για ανακαίνιση)
-όπως και τα εστιατόρια. Θες να φας κάτι και όλα σερβίρονται με κρεμά γάλακτος, με ροκφόρ, με μουστάρδα, με χυσαμόλη. Αν έχεις πρόβλημα με το στομάχι πρέπει να υποφέρεις δηλαδή το υπόλοιπο βράδυ. (το λέω γιατί έχω πρόβλημα με το στομάχι μου)
-Γκρέμισαν και τον Ερμή το τελευταίο τσοντάδικο σινεμά της Πάτρας που λειτουργούσε μέχρι πρόσφατα. Δεν κατάφερα ποτέ να πάω.
-Μου φαίνεται γερνάω, της προάλλες ο πατέρας μου είπε ότι κοντεύω 40 χρόνων και είμαι ακόμα 31.

Είδα ξανά και τα φτηνά τσιγάρα και θυμήθηκα τα καρτοτηλέφωνα και την εποχή χωρίς κινητά.
Πως να μην αισθάνεσαι γέρος όταν σε πιάνει νοσταλγία.
-Μου έχουν λείψει και τα παλιά ασανσέρ, κάνουν βλέπεις και ανακαίνιση σε όλα με την φωνή της πόπης να σου λέει "2ος όροφος". Και ποτέ δεν προσέχω τι λέει, κατεβαίνω σε λάθος ορόφους.
Όταν μπαίνω σε παλιά ασανσέρ, χαζεύω τις παλιές ταμπέλες που γράφουν μην ανοίγεται την θύρα αν ο θάλαμος δεν βρίσκεται στην θέση του ή κάτι τέτοιο και πιέσατε άπαξ.
Σε πιάνει κανονικά κλειστοφοβία γιατί χωράνε μόνο 3 άτομα και μυρίζεις τον ιδρώτα του διπλανού σου.

Γράφω όλα αυτά για να ξεχάσω αυτά που σκέφτομαι...