Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009

Blogger: Προφίλ Χρήστη (Σαν να ’μαι λίγο μπλογκαρισμένη)

Του mitrelino του αρέσουν οι ξένες σειρές. Εγώ δεν είχα ασχοληθεί και πολυ πέρα από το friends και το simpsons. Με κόλλησε ομως. Εγώ του δωσα family guy και αυτός ό-λ-ε-ς τις άλλες. Ε, κι όταν κόλλησα με το Californication του γραψα κάτι και αυτός μου εκανε invite να τα γράφω και στο blog του.
Με μπλογκ και τα ρέστα λίγη σχεση. Μου αρέσει να τα διαβάζω. Το μόνο γράψιμο που έκανα στη ζωή μου σε μεγαλες δόσεις είναι εκθέσεις για το σχολείο, εκθεσεις για τη δουλειά , τη μανα μου οταν μου έλεγε να μη βλεπω ΜTV γιατι θα κοπώ στις πανελλήνιες και τα μηνύματα στο μινάρα που αγαπάω και είναι 220 χιλιομετρα μακριά μονίμως.
Τι προφιλ τώρα να φτιάξω - θα το κάνω ανφάς. Όλα στη φόρα. Ο mitrelino μου πε να βρω κανα nick της προκοπής, πιο rock n’roll ρε παιδί μου, όχι το ονομά μου που θα εβαζα. Εντάξει μου αρέσει το ‘blonde on blonde’ αλλά ουτε ξανθιά είμαι μόνο, ούτε μόνο με το Dylan τη βρίσκω.
Παπάρια. Я. Γιατι ειναι το όνομά μου R. Και ανάποδο γιατι είμαι πολύ ανάποδη μερικες φορες. Όπως σήμερα. Και μου αρέσουν και τα ρώσικα.

Προφιλ χρήστη λοιπόν: Έχει πολλή σημασία να γράψω τι μ’αρέσει αφού και απ’αυτά που μ’αρέσουν κάποια δεν μ’αρέσουν? Όλα αναιρούνται σε αυτή τη ζωη. Ναι, μου αρέσει πολύ η μουσική κι όταν μου αρέσει πολύ η μουσική μου αρέσει να πηγαίνω και σε καμια συναυλία. Δυστυχώς σε πάρα πολλές η μουσική που είναι και το ζητούμενο υποφέρει. Δεν πειράζει βλέπονται μεταξύ τους οι δημοσιογράφοι και οι μπλόγκερ κι έχουν και κάτι να γραψουν. Μου αρέσει η μουσική, αλλά συνήθως όχι οι μουσικοί, πολλοί μου φαίνονται τόσο μαλάκες που δε θα τους καλούσα ούτε στη μουσική εκπομπή μου αν είχα μία. Το λέει κι ο Costello που 'ναι ωραίος. Μη σας τα λέω εγώ. Επίσης δε θα ήμουν σε καμία ζωή σε μπάντα και μαλακίες (ή θα ήμουν ο ντραμερ – γαμώτο), το ξέρω, το πολύ να ήμουν παραγωγός ή κάτι τέτοιο.
Το στυλ γενικότερα είναι υπερεκτιμημένο νομίζω, απλά έχει πλάκα, π.χ. τα σκουλαρίκια είναι ωραία, τα τατουαζ τα περισσότερα είναι αρχιδιές και δεν καταλαβαίνω γιατί είσαι πιο ροκ ή τυπάς αν έχεις, υπάρχουν τρομεροί ροκάδες χωρίς τατουαζ. Καλή η μόδα εν γένει και τα ρούχα μου αρέσουν, θα θελα να μπορώ να φτιάχνω και μόνη μου, αλλά σιχαίνομαι τις υστερίες με τα louis vuitton κλπ – plus πιστεύω όλοι έχουμε κολλήματα είτε ειναι ο Γκουτσις είτε μόνο συναυλιακά μπλουζάκια, να μην πω για όλη αυτή τη μούφα του street fashion που ειναι ολα μάρκες κάργα και αναρωτιέμαι πού βρισκουν τα πιτσιρίκια λεφτά και τα αγοράζουν για να κανουν skate....Μ’αρέσει που η Lopi έχει διάθεση και κανει και τα Ζara σουπερ.
Τι άλλο, μμ, μ’αρέσει να πίνω καφέδες διαβάζοντας περιοδικά χωμένη σε μαλακούς καναπέδες, τα περιοδικά μπορεί να είναι οτιδήποτε εκτός από του Κωστόπουλου αρκεί να έχουν και καλές φωτογραφίες – μ’αρέσει τρελά η φωτογραφία και δεν έχω κάνει τίποτα για αυτό. Μου αρέσει επίσης η ζωγραφική, το πολύ σκόρδο στο φαί, το ‘κορίτσι στην πόλη’στη λάιφο – κι όχι μόνο, το σκούρο κόκκινο κρασί, τα σκούρα κόκκινα νύχια, και τα ψηλά τακούνια που τα φοράω όσο και τα αθλητικά μου.
Λατρεύω τη Νέα Υόρκη (δεν έχω πάει οπότε μπορεί να αλλαξω γνωμη), μισώ το L.A. – όχι δεν έχω δει όλες τις ταινίες του Woody Allen. Λατρεύω και την Αθήνα, αλλά μου φέρεται άσχημα. Δεν έχω κάνει πολλά ταξίδια, εντελώς βασικά πράγματα, αλλά έχω ζήσει λίγο Λονδίνο – καλά ήταν. Θελω πολύ να ζήσω Νέα Υόρκη αλλά μετά μαλλον θα καταλήξω σε κανα προάστιο να φυτεύω λουλούδια που μ’αρέσουν και να μαγειρεύω. Είμαι dog person, δεν συμπαθώ τις γάτες αλλα έχω 3 χωρίς όνομα που μου ξεμειναν, στο ζώδιο είμαι σκορπιός αν έχει πραγματικά καμία σημασία και το καλύτερο πράγμα που άκουσα τελευταία ήταν η φωνή της καρδιάς μου για έναν άντρα επικίνδυνης καταγωγής (πατρινός γαρ). Αυτή την εβδομάδα προσπαθώ να ακούσω το καινούργιο των U2 για χάρη του πρώτου μου μεγάλου μουσικού έρωτα, αλλά το πάθος έχει σβήσει φοβάμαι κι οι ξαναζεσταμένοι έρωτες δεν με ενδιαφέρουν.
Ή αυτοί έχασαν την ψυχή τους ή εγώ.
Σήμερα συγκεκριμένα μου έχουν κολλήσει όλη μέρα οι Clash ‘There aint no need for ya..Go straight to hell boys’ αλλά μάλλον είναι λόγω της Lily Allen στο war child.
Γενικά δεν έχω πολύ μεγάλη περιέργεια, αν είχα θα χα γίνει δημοσιογράφος. Ούτε πολυ καθίκι είμαι (προσέξατε το συνειρμό) αν και θα θελα μερικές φορές - με το ρίσκο όμως να είχα γίνει δικηγόρος. Ούτε και πολύ τυπάκι είμαι, you know, δεν έχω περίεργο χτένισμα, δε χρησιμοποιώ και πολύ πιασάρικες εκφράσεις ‘ντεκαβλέ’ κι έτσι (ξενερώνω απίστευτα όταν ολόκληροι μαντράχαλοι χαιρετιούνται μεταξύ τους ‘ρε πουτσούλα’) και δεν την πίνω - δεν καπνίζω καν - ούτε την ακούω εύκολα με οτιδήποτε εκτός από πραγματικά καλή παρέα και μουσική. Και κανά ποτάκι. Αν θα έπρεπε οπωσδήποτε να μου φορτωθεί μια κατάχρηση στη ζωή θα διάλεγα το ποτό.
Δουλεύω κάθε μέρα σε δουλειά κατά κόσμον βαρετή, αλλά εμένα μ’αρέσει, προσωπικά δε βαριέμαι τίποτα όσο την τηλεόραση - αφόρητα – το να πορωθώ τρελά με το Lost και το να θυμάμαι απ’εξω το όνομα του κάθε μαλάκα και τις πέντε κλάπες που έπαιζε πριν κάνει την τελευταία επιτυχία.
Δεν τα θυμάμαι κι εύκολα τα ονόματα. Οπότε δεν μπορώ να σας πω και πολλά για νέα πράγματα πριν τα εμπεδώσω ή να κάνω λίστες για παλιά. Μπορώ σίγουρα να σας πω ότι όταν ακούω κάτι που μου αρέσει κρατάω ασυναίσθητα την αναπνοή μου. Αν μου αρεσει πολύ ανατριχιάζω. Αν μιλάμε για ταινια κλαίω κιόλας με αναφηλητά ενίοτε (με τη μουσική απλά βουρκώνω εκτός αν παίζει τραγική ανάμνηση στη μέση). Αλλά οι καλύτερες μου ταινίες ειναι οι παρεάτες. Αυτές που τις βλέπω όχι-μόνη μου. Γαμάτες. Όλων των ειδών, όχι πολλές ευρωπαικές πάντως – δεν είμαι και τρομερά ψαγμένη. Το παω αργά.
Και βιβλία γουστάρω πολύ και πολλά, τι να σας πω τώρα, αλλά έχω παρατήσει πολλά αδιάβαστα τελευταία.
(Ε, πόσο άλλο προφιλ – καλό δεν είναι τόσο, να το αφήσω?)

Χαζεύω με τα blog. Δεν τα παρακολουθώ με φανατικό πνεύμα, αλλά είμαι τακτική επισκέπτρια. Υπάρχουν πολυ ωραίοι άνθρωποι που είναι ευτύχημα να μοιράζονται πραγματα που έχουν πέσει στην αντίληψή τους. Κι ας μην είναι μόνο απόψεις ή γνώσεις, ας είναι feeling. Μάλλον προτιμώ πιο αραιά και ουσιαστικά post. Αλλά δυστυχώς έχω συχνά την αίσθηση της υπερβολής. Μπουκώνω. Μπορεί να φταίω εγώ προφανώς αλλά εκλαμβάνω περίσσευμα πληροφορίας και πολύ κοίταγμα στον καθρέφτη από κάποιους μερικές φορές. Αυτό το opinions are like assholes everybody’s got one όλοι το ξερουν και λίγοι το θυμούνται. Η υπερβολή για μερικούς είναι το αλατοπίπερο της ζωής έμενα όμως μου χαλάει την ουσία. Και με τόσα που υπάρχουν να παρακολουθήσεις το άλλο που φοβάμαι είναι μη κολλήσω κιόλας και παρακολουθώ τη ζωή on line. Κι έτσι εκνευρίζομαι κι άμα εκνευρίζομαι, εκνευρίζω κι άλλους, όπως τώρα που θα πω τι μου τη σπαει στα μπλογκ – κι ας μ’αρέσουν, το πα και στο ανφας μου.

Κατ’αρχάς – να, το διαβάζω κιόλας το παράδειγμα ‘Εργάσιμη εβδομάδα τριών ημερών προτείνουν οι Financial Times στους εργαζομένους τους..’ - οι δημοσιογράφοι περισσεύουν παιδιααά (‘μα γιατί δεν φτιάχνουν κι αυτοί ενα blog?’). Στην Ελλάδα ειδικά που όποια πέτρα κι αν σηκώσεις ‘δημοσιογράφο’ θα βρείς, με τόσες απόψεις δεν υπάρχει αρκετό έντυπο εκεί έξω για να χωρέσουν όλοι, δεν παράγεται καν τόσο μελάνι στον κόσμο! Επ, σιγά σιγά παιδιά μη σπρώχνεστε όλοι για το δίκτυο! Αμα γεμίσει το δίκτυο μαλάκες θα πρέπει να ψάχνουμε σωτηρία ξανά στα περίπτερα - άντε πάλι από την αρχή.

Ότι υπάρχουν τρελά προβλήματα στον κόσμο, αλλά η ευαισθητοποίηση του μέσου μπλογκερ τελειώνει στη δολοφονία του Αλέξη. Την οποία έτσι κι αλλιώς αντιμετωπίζει σαν τσιράκι της Παπαρήγα. Τα περισότερα που έχω διαβάσει μέχρι τώρα - εξαιρέσεις φυσικά υπάρχουν πάντα - μου θυμίζουν είτε αριστερή προκήρυξη είτε δακρύβρεχτο λογοτεχνικό πόνημα. Εξάλλου αν μόνο εκεί είδες πρόβλημα πρέπει να είσαι ο πιο ευτυχισμένος πολίτης σε ενα κράτος που δεν υπάρχει. Άστο, γράψε καλύτερα για το cd της εβδομάδας.

Κι αυτό που με κάνει κι απορώ: Ό,τι γράψεις στο blog δείχνει φοβερά ενδιαφέρον κατά περίεργο τρόπο - ακόμα και αν είναι ΄βαριέμαι σήμερα, δεν λέω πολλά γιατί οι κυριακές με καταθλίβουν’ είσαι πολύ Morissey ενώ αν το πεις live σε άνθρωπο δηλαδή, θα ακούσεις κανα ‘ρε φίλε πάρε τη βαρεμάρα σου και πήγαινε σπίτι εμεις λέμε να πάμε κανα σινεμά’.
Λέω σε δικό μου άνθρωπο πράγματα που με απασχολούν και κοιτάει αλλού, άμα του ποστάρω άποψη για το CD που μου δωσε, καύλωσε.
(Ή το άλλο το αψυχολόγητο που τυχαίνει με το ζόρι να μιλάς σε κάποιον αν τον πετύχεις στο δρόμο - για ποιο λόγο δεν ξέρω - ενώ το blog του το παρακολουθείς τακτικότατα. Εγώ πάντως έχω πιάσει τον εαυτό μου να κάθομαι να διαβάζω τι γράφει κάποιος που τον υποψιάζομαι και για ψιλομαλάκα. Δεν ξερω τώρα τι ειναι αυτό – περιέργεια, δημοκρατία, ανικανότητα να ξεκολλήσω από το ιντερνετ όταν έχω λιγο χρόνο να μου περισσεύει).

Κι αν προτιμάς να περιγράφεις στο blog την παραμικρή λεπτομέρεια της καθημερινότητάς σου εμένα δε με χαλάει , μια χαρά, ανακαλύπτω ότι κάποιες μικρές μαλακίες που κάνω εγώ τις κάνουν κι άλλοι...Πολύ συντροφικό. Luv 2 share.
Είναι και θέμα πρακτικότητας. Δεν προλαβαίνω να πω σε όλους τους κολλητούς μου την κάθε μαλακία που μου περνάει από το μυαλό – για τη γάτα μου μέχρι για το μανό μου - οπότε τα γράφω και τα βλέπουν ταυτόχρονα καμιά 30ρια άτομα. Πως προλαβαίνω όμως να κάθομαι και να διαβάζω ό,τι κλάπα γράφουν άλλη καμιά 30αρια ανθρωποι. Νά, εγώ δεν προλαβαίνω να γράψω mail στον μποϋφρέντυ σήμερα αλλά έχω γράψει ένα post νά, με το συμπάθιο. Α, καλή ιδέα, θα ποστάρω τα mail στο εξής, θα ναι μια πολυ ενδιαφέρουσα inner ματιά και θα γλιτώνω και διπλό γράψιμο!

Συγγνώμη κιόλας, έτσι όπως τα διαβάζω τα πράγματα εσείς μπορεί να είστε πολύ γαμάτοι τύποι, να προλαβαίνετε να δείτε καθημερινά τους καμια 30ρια υπερ-ενδιαφεροντες κολλητούς σας σε κάποιο από τα πολυαναμενόμενα events της πόλης, όπου τους ανοιγετε την καρδιά σας, φιλοσοφείτε, λετε και τα καφριλίκια σας και ρίχνετε και μια αγκαλιά στο τελος για το καλό της εβδομαδας, μετά στο σπίτι για λίγο χαλάρωμα πριν τον απαραιτήτως 8ωρο ύπνο ακούτε κανα 5αρι καινούργια cd στη σειρά - για να έχετε και άποψη – κατεβάζετε άλλα 5 για την επομένη, βλέπετε 2 ταινίες, μέτα διαβάζετε ενα βιβλίο, ξεκοκαλίζετε ενα Mojo ή Uncut ή Q ή Vogue ή Σονικ ή Ποπ και ροκ ή whatever, αποστηθίζετε μια δισκογραφία με χρονολογική σειρά (οι καλλιτέχνες είναι επιλεγμένοι με αλφαβητική) και ενδεχομένως προσεύχεστε στον Kurt Cobain το Μεγαλόχαρο να βρείτε εισιτήριο για το sold out που δε γίνεται να χάσετε. Ρίχνετε και έναν – δύο στο γκομενάκι να μην νιώσει παραμελημένο. Και μέχρι την αλλη μερα που θα ξαναδείτε τους φίλους σας και θα πείτε φυσικά άλλα, νέα και ενδιαφέροντα πραγματα γράφετε και στο μπλογκάκι σας όλα οσα κάνατε ‘αγαπητό ημερολόγιο εγώ σήμερα....’ για να μη χάσουν και αυτοί τη συνέχεια..
Το δικό σας τότε δεν ειναι 24ωρο ειναι ο κώλος της Βίσση μετά το μπουκάλι.
Ή εγώ έχω ξεμείνει σε αναλογικούς ρυθμούς την εποχή του ντίτζιταλ. Έχω πολλές σκοτούρες και δεν προλαβαίνω φαίνεται, έχω ακούσει μόνο 2 album ολόκληρα του 2009 (White Lies και M.Ward, α και κάτι συλλογές), έχω δεί μόνο το Milk και το Revolutionary Road (εργάρες όμως both), ε και μια σειρά, άσε που προτιμάω να φάω μισή ώρα και παραπάνω στο δρόμο να πάω να δω έναν άνθρωπο από κοντά και να πιούμε εναν καφέ (σιγά τη δραστηριότητα δηλαδή).
Μου αρέσουν οι άνθρωποι όμως τι να κανω. Προσπαθώ μάλλον να μου το υπενθυμίζω ότι μου αρέσουν – έχουν δυσκολέψει τα πραγματα. Και θέλω να μου αρέσουν περισσότερο από τα cd και τις ταινίες. Δεν ξέρω, μάλλον θέλω περισσότερο χρόνο, περισσότερη συζήτηση και λιγότερο ιντερνετ, λιγότερη αλλά συγκλονιστικότερη μουσική. Πως το έγραψε κάπου η Killah? Ναι και περισσότερες εκδηλώσεις τρυφερότητας.
Δεν κάνω πόλεμο με κάποιον συγκεκριμένα απλά αναρωτιέμαι που σταματάει η χαρά της ενημέρωσης όταν φτάνει να με βιάζει για αυτά που αγαπώ.
Σκέφτομαι βασικά για κάποιο μεγάλο διάστημα να μην ακούσω τίποτα καινούργιο και δεν πάνε να γαμηθούν και τα blog. Να ακούω παλιά πράγματα, ωραία είναι κι αυτά. Όλα αυτά που έχασα γιατί έτρεχα, γιατί διάβαζα, δούλευα, γιατί δεν είχα λεφτά μικρή να τα αγοράσω, γιατί περνούσα χρόνο με ανθρώπους.

Υ.Γ. Edit προφιλ χρηστη: delete τα προηγούμενα, με λένε Α. μου αρέσει να σας διαβάζω αλλά δεν τα προλαβαίνω όλα και ενδέχεται να μην είμαι και κανά σούπερ φοβερό άτομο. Ο mitrelino σήμερα πάντως θα σιχτιρίζει τη στιγμή που μου έκανε invite (μην ανησυχεις my friend, δεν ξαναγράφω).

Με το μπαρδόν, είχα πολύ κακή μέρα σήμερα. Αν έχει σημασία για κανέναν.

Born to Folk



Για να κάνεις κωμωδία στην TV πρέπει να είσαι, όχι λίγο αλλά, πολύ τρελός
Οι πιθανότητες αν πας με την λογική είναι να πιάσεις πάτο, αλλά αν βάλεις όλη την τρελά και δεν κωλώσεις, μπορεί να δημιουργήσεις ιστορία.
Αν πάρεις για παράδειγμα ,στην ελληνική τηλεόραση, κωμικές σειρές οι μοναδικές που έμειναν στην ιστορία είναι οι Απαράδεκτοι , τα Εγκλήματα, το ΑΜΑΝκαι τα κουφώματα. Δυσκολεύομαι να θυμηθώ άλλες γιατί οι δημιουργοί αυτών των σειρών ήταν απλά τρελοί.
Στην Αμερική εμπιστεύονται τους τρελούς περισσότερο από τους λογικούς και τα παραδείγματα είναι άπειρα.Παντρεμένοι με Παιδιά, Family Guy, Curb your Enthusiasm , Beavis & Butthead και το τελευταίο βραβευμένο και επιτυχημένο 30 rock.
Τι κοινό έχουν αυτές οι σειρές , εκτός από φανατικό κοινό.
Έχουν τους πιο τρελούς χαρακτήρες. Και οι χαρακτήρες είναι αυτοί που καθορίζουν το γέλιο.Γιατί όσο πιο πολύ αρχίζεις και καταλαβαίνεις την τρελά τους τόσο έντονα παρακολουθείς και περιμένεις την γκάφα ή την ατάκα και ποτέ δεν είναι αυτό που περιμένεις. Oι «ομάδες σεναριογράφων» και όχι ο σεναριογράφος, θα το τραβήξουν τόσο ώστε να βγάλει γέλιο.
Στο flight of the Conchords χρειάζεσαι 2-3 επεισόδια για να μπεις στο μυαλό του Brett και του Jemaine.
Αυτοί οι δυο χαρακτήρες είναι ένα ηλεκτροφολκ συγκρότημα( κάτι ανάμεσα από pet shop boys και Belle & Sebastian) από την Νέα Ζηλανδία που μετακόμισε στην Νέα Υόρκη και προσπαθεί να πετύχει.Έχουν την βοήθεια του μάνατζερ τους Murray που είναι υπάλληλος στο προξενείο της Νέας Ζηλανδίας ο οποίος είναι άσχετος με την μουσική και άλλο τόσο άσχετος στο να μανατζάρει ένα συγκρότημα.
Είναι τόσο αξιαγάπητος όμως που δεν μπορούν όχι να τον απολύσουν αλλά δεν είναι ικανοί το να πάρουν κάποιον άλλον.Την ομάδα συμπληρώνει η «μοναδική» θαυμάστρια τους Mel που τους συναντά εντελώς τυχαία πάντα έξω από το σπίτι τους.
Οι σουρεαλιστικές τους περιπέτειες στην Νέα Υόρκη σε συνδυασμό με τα τετραπέρατα τραγούδια τους που γίνονται βίντεο κλιπ μέσα από τις καταστάσεις
Κάνουν την σειρά τόσο πρωτοποριακή ώστε κατάφεραν να αποσπάσουν και βραβείο γκραμυ για το καλύτερο κωμικό άλμπουμ.
Αυτό που δεν είναι σουρεαλιστικό είναι ότι είναι πραγματικό συγκρότημα
Από την Νέα Ζηλανδία και έφτιαξαν αυτούς τους χαρακτήρες για ραδιοφωνικό σόου στο BBC. Οι ίδιο χρειάστηκαν 8 χρόνια στο ραδιόφωνο και στο θέατρο για να τελειοποιήσουν τους χαρακτήρες και να ξεκινήσουν τον Ιανουάριο του 2008 την πρώτη σεζόν.
Ο δεύτερος κύκλος ξεκίνησε στις 18 Ιανουαρίου στο ΗΒΟ και με τον Μισέλ Γκοντρι να έχει σκηνοθετήσει ήδη ένα επεισόδιο.
Η σειρά φυσικά έχει φανατικούς οπαδούς σε όλο τον κόσμο και πιο πολύ στην Νέα Ζηλανδία αφού θεωρούνται εθνικός θησαυρός και ο «μάνατζερ» του Γκρουπ, Rhys Darby, θεωρείται ένα από τα ανερχόμενα κωμικά αστέρια.
Η σειρά αυτή δεν είναι για όλους αλλά αυτοί οι λίγοι που θα την δουν θα φτιάξουν πολύ καλούς κοιλιακούς από τα γέλια.
P.S. Την σειρά μου την γνώρισαν τα παιδιά από το Red Box.
Και αυτό ίσως είναι το απόλυτο τραγούδι

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009

monday night setlist


Μου έρχονται αμέτρητα τραγούδια κάθε σαββατοκύριακο στο μυαλό μου
και κάθε Δευτέρα προσπαθώ να τα βάλω σε μια σειρά...

White Lies - Death
Depeche Mode - Wrong
Kings of Leon - Closer
Heather Nova - Winter Blue
Elvis Perkins - Shampoo
Essex Green - Lazy May
----------------------
Smashing Pumpkins - The Begining is the End
David Bowie - I'm Deranged
Fantastikoi Hxoi - Aggeloi
Lykke Li - Tonight
Whiest Boy Alive -Intentions
Amadu & Mariam - Sabali
________________________
Pavement - Summer Babe
House of Love - The girl with the Loneliest Eyes
Prayer Boat - Polichinelle
Doves - Kingdom of Rust
Editors - Bullets
Atta Girl - Heavenly
--------------------------
Badly Drawn Boy - Promise
David Gray - The other Side
Elbow - Running to stand still
Grant Lee Buffalo - Honey, Don't think
Natalie Merchant - Carnival

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

It's night time in the small city


Καμία ιστορία δεν θα είχε διαφορετική εξέλιξη, Βρέξει-χιονίσει, κυριακή βράδυ και συγκεκριμένα στην Πάτρα.
Όταν διάβαζα το Με τις ευλογίες του Θεού του Νικολό Αμανιτι ,
γύριζα βιάστηκα στο σπίτι να συνεχίσω την ιστορία.
Τώρα τίποτα δεν με κάνει να γυρίσω σπίτι, ούτε βιβλίο, ούτε ταινία.
Είδα το Milk και το Reader, από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς και δεν έχω όρεξη να δω τίποτα.
Τελείωσα και το Flight of the Concords, περιμένω να ολοκληρωθούν και οι κύκλοι του Lost, του Office, του Californication και του How I met your Mother
Για να μπορέσω να περάσω ήρεμα τα βράδια μου.
Πάρκαρα το αυτοκίνητο στο κέντρο της Πάτρας και βγήκα να περπατήσω μόνος μου.
Δεν ήθελα να παω πουθενά ,ούτε να πιω , ούτε να μιλήσω με κάποιον.
Μου άρεσαν οι βρεγμένοι δρόμοι,τα πολύχρωμα Φώτα του καρναβαλιού.
Και η ησυχία στους δρόμους.
Τις ώρες που περπατάω συνήθως έχει τόση φασαρία που χάνω πολλά πράγματα. Ωραία κτίρια , άσχημα κτίρια , βιτρίνες με ρούχα , είδη για το σπίτι και που τίποτα από όλα αυτά δεν θέλω να αγοράσω.
Από την τρίτη έχω βάλει στο I-pod το no line on the Horizon των U2 και δεν έχω όρεξη να το ακούσω.
Άκουσα το νέο άλμπουμ των Bat for Lashes και με έκανε να ξανακούσω το πρώτο τους. Καμία σχέση, πολύ ανώτερο το Fur and Gold.
O υπόλοιπος κόσμος που κυκλοφορούσε αυτό το παγωμένο βράδυ ήταν ζευγάρια που έψαχναν κάποιο μέρος να έχει κόσμο να μπουν.
Ακόμα και αν είσαι ζευγάρι ψάχνεις να βρεις κάπου να μην είσαι μόνος σου. Περίεργο, ε?
Τα απορριμματοφόρα έτρεχαν να αδειάσουν τους γεμάτους κάδους σκουπιδιών που θα ξαναγεμίσουν την επόμενη μέρα.
Ξαναμπήκα στο αυτοκίνητο, το θερμόμετρο έδειχνε 4 βαθμούς , ο λεβιές των ταχυτήτων είναι πολύ παγωμένος, μόλις μπήκαμε στην επόμενη μέρα, δεν νυστάζω και το πρωί έχω δουλειά.
Φοβάμαι να κοιμηθώ γιατί θα με κυνηγάνε οι τύψεις στα όνειρα μου για αυτά που θέλω να κάνω και τα αναβάλω.

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Μια βραδιά με τους Calexico ή τους Γκαλέξικο?


Αισθάνομαι πολύ τυχερός που η ζωή τα έφερε έτσι ώστε η αγάπη μου για τη μουσική να με ανταμείβει σχεδόν πάντα.Δεν θυμάμαι να είχα βρεθεί ποτέ τόσο κοντά στην προετοιμασία μιας συναυλίας.Και κυρίως κοντά σε ένα συγκρότημα παγκοσμίου φήμης που θαυμάζω.Τυχαίνει πάντα αυτούς που θαυμάζω και εκτιμώ να μην είναι ψωνισμένα κωλόπαιδα, που νομίζουν ότι επειδή έχουν βγάλει δίσκο, μπορούν να συμπεριφερθούν και αλαζονικά και υπεροπτικά στους γύρω τους.Το να κάθεσαι με τον Joey Burns των Calexico στον εξωτερικό χώρο της «Πολιτείας» και να παίζει με την κιθάρα του, κομμάτια που θα τον ενδιέφεραν να παίξει στην τελευταία συναυλία της περιοδείας τους και να σου εξηγεί πώς τα έγραψε, τι έγινε στην ηχογράφηση, να σου λέει ιστορίες για τον Sam Bean των Iron & Wine και αν θα προτιμούσα κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι να ακούσω… είναι πέρα από κάθε όνειρο.
Βλέπεις στη σκηνή να κάνουν soundcheck επτά άτομα, που το μόνο το οποίο μπορείς να πεις είναι ότι είναι μουσικοί με όλη τη σημασία της λέξης.
Τους νοιάζει να παίζουν μουσική, είναι αυτό που τους κάνει ευτυχισμένους.
Και η ευτυχία πολλαπλασιάζεται όταν ο κόσμος έχει τη σωστή ανταπόκριση.
Το όνειρο όμως διαλύθηκε όταν προσγειώθηκα βλέποντας την προσέλευση του κόσμου. Κυρίες με τις γούνες τους να ψάχνουν να κάτσουν σε καρέκλες.
Άλλοι κύριοι να ρωτάνε αν έπρεπε να έχουν κλείσει τραπέζι. Κόσμος της Πάτρας που μαζεύτηκε για τον απλό λόγο ότι θα ήταν όλοι εκεί και έπρεπε να παραβρίσκονται και αυτοί.Μόνο που η «Πολιτεία» δεν είναι ΟΑΚΑ και οι Calexico δεν είναι Madonna.
Τo μισό ακροατήριο δεν νοιάστηκε καν ότι κάποιος Depedro ανέβηκε στη σκηνή να παίξει τα τραγούδια του μαζί με τους Calexico. Σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας το πατρινό κοινό μιλούσε ασταμάτητα με τους ανθρώπους που βλέπει καθημερινά, έβγαζε φωτογραφίες τον εαυτό του για να τις δημοσιεύσει στο facebook, να δούμε όλοι οι φίλοι του ότι έδωσε το «παρών» και σε αυτή την κοινωνική εκδήλωση.
Μόνο που κοινωνική εκδήλωση δεν είναι η συναυλία. Πας απλά για να ακούσεις μουσική και να διασκεδάσεις και ακόμα χειρότερο είναι ότι ενοχλείς τους γύρω σου.
Στην τάξη του σχολείου η καθηγήτρια αν μίλαγες σε έβγαζε έξω χωρίς απουσία επειδή ενοχλούσες αυτούς που ήθελαν να παρακολουθήσουν το μάθημα.Δεν σε υποχρέωσε κανένας να έρθεις σε κάτι που δεν σου αρέσει και δεν γνωρίζεις.
Αλλά ο Πατρινός ό,τι δεν γνωρίζει, το μειώνει αντί να το θαυμάζει, είναι η καλύτερη άμυνα γιατί του θυμίζει τη δική του μετριότητα.Μπορεί τα εισιτήρια να είχαν προπωληθεί μια εβδομάδα πριν…Αυτό κάνει μια συναυλία πετυχημένη? Ο χώρος της «Πολιτείας» δεν ενδείκνυται για συναυλίες αφού δεν έχει μελετηθεί η ακουστική του και η βαβούρα του κόσμου αντηχούσε πάνω στη σκηνή με αποτέλεσμα να μην μπορούν να παίξουν τα πιο αργά τους κομμάτια οι Γκαλεξικο (σύμφωνα με τους Πατρινούς) και να μειώσουν τον αριθμό των τραγουδιών.Βλέπεις η Πάτρα εδώ και πολλά χρόνια πάσχει από συναυλιακούς χώρους και δεν φταίει κανένας επιχειρηματίας.Η«Υψικάμινος» έκλεισε, το «ευ ζην» έκλεισε, το «rec» έκλεισε και έγινε κάτι άλλο και το τσοντο-σινεμά «Ερμής» στην Άγια Σοφίας παραμένει ανοικτό.Η δυνατότητα να έρθουν μεγάλα συγκροτήματα και καλλιτέχνες στην Πάτρα υπάρχει αλλά δεν υπάρχουν χώροι πλέον και δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης στο πώς να πας σε μια συναυλία.
Αν έχεις μεγαλώσει πηγαίνοντας μόνο σε καφετερίες και στα μπουζούκια λογικό είναι.

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009

Mad Men (and wοmen)



‘A term coined in the late 1950’s to describe the advertising executives of Madison Avenue…They coined it’.
Ξεκίνησε κάποιες εβδομάδες τώρα να προβάλλεται και στην Ελλάδα μια από τις πιο αγαπημένες και βραβευμένες νέες αμερικάνικες σειρές- ε ας μην μείνει ασχολίαστο!
Φυσικά το πρώτο πράγμα που προσέχεις στο Mad Men είναι το στυλ – η απόλυτη αναπαράσταση της δεκαετίας του ’50. Ρούχα, αυτοκίνητα, έπιπλα αλλά και συμπεριφορές. Η Αμερική στο χτίσιμο της κατανάλωσης. Και μια εταιρεία στο χτίσιμο της εικόνας που έχουμε για τα περισσότερα προιόντα που ξέρουμε. Αυτοί οι advertisers κι οι ανταγωνιστές τους ‘εφτιαξαν’ τα Lucky strike, την Coca cola, την American airlines, τα εμπορικά πολυκαταστήματα του Μανχάτταν.
Το εντυπωσιακό – όχι ότι δεν το ξεραμε - είναι ότι βλέπεις πράγματα που τώρα εμπεδώνουμε στην Ελλάδα να είναι ήδη δεδομένα στην Αμερική της εποχής των γονιών μας. Η καταναλωτική μανία, οι πρώτοι private bank accounts, τα υπέρογκα bonus, η επαγγελματική πίεση, τα aircondition και οι επισκέψεις στον ψυχίατρο φυσικά. Μια ζωή σαν τη σημερινή με διαφορετικό περιτύλιγμα – μπριγιαντίνη για τους άντρες, κόκκινο κραγιόν και φουρώ για τις γυναίκες και σύννεφα καπνού για να προσθέτουν ατμόσφαιρα σε δωμάτια χωρίς no smoking signs.
Δεν είναι όμως μόνο το στυλ που σε κρατάει, και σίγουρα όχι η καταιγιστική πλοκή – τα επεισόδια εξελίσσονται μάλλον πιο αργά απ’ότι έχουμε συνηθήσει σε άλλες σειρές. Είναι το αργό χτίσιμο των χαρακτήρων των ηρώων και των ηθών μιας κοινωνίας απορροφημένης να ανακαλύπτει τον ίδιο της τον εαυτό. Για μένα οι άνθρωποι πίσω από τις καριέρες έχουν περισσότερο ενδιαφέρον έτσι κι αλλιώς. Και στο mad men κάποιους συμπαθείς και κάποιους όχι χωρίς να είναι τόσο ευδιάκριτος ο διαχωρισμός των καλών και των κακών - όλοι έχουν υπάρξει καλοί ή κακοί ανάλογα με τις συνθήκες. Η δίψα για ό, τι δεν έχουν κινεί τα πάντα.

Όλα ωραία και γυαλιστερά σαν σελίδες περιοδικού, αλλά τόση φιλοδοξία χτισμένη πάνω σε προσωπικά δράματα μου επαναφέρει την εντύπωση που έχω καμιά φορά ότι αυτοί οι Αμερικάνοι έχουν άλλο κώδικα DNA από το υπόλοιπο ανθρώπινο είδος. Και δεν μπορώ να καταλάβω με τι τέχνη, τι επιστήμη ή τι μαγεία έχουν καταφέρει όλες τις χώρες του κόσμου να μετατρέπονται μια-μια σε κλώνους τους, αφού ό,τι έχει προυπάρξει εκεί δεν αργεί να εδραιωθεί στην υπόλοιπη δυση και όχι μόνο.
Σαν ταπεινή ‘μαντ γουμαν’ μιας άλλης καριέρας εδώ αναθεωρώ πολλά για την επαγγελματική καταξίωση τελευταία, τώρα που το κουστούμι της δουλειάς μου έχει αρχίσει να με ‘στενεύει’. Ειδικά σε μια χώρα που δεν ανταμοίβει την προσπάθεια ετσι κι αλλιώς. (Στο Mad Men μια γραμματέας το 1960 προβιβάζεται εν μια νυκτεί σε εκτελεστικό στέλεχος μόνο επειδή της αναγνωρίστηκε ταλέντο. Χαχα, καλό! Στην Ελλάδα του 2009 αυτό είναι ακόμα αδιανόητο – εγώ πάντως το έχω δεί να συμβαίνει μόνο κατόπιν γάμου της με προϊστάμενο).
Όποιος έχει τύχει να διαβάσει το κείμενο του Χαριτόπουλου ‘Μοντέρνες δουλειές’ (υπάρχει και στο βιβλίο ‘Ημών των ιδίων’) καταλαβαίνει τι εννοώ. Καταπληκτικός σχολιασμός ενός κόσμου φαινομενικά και μόνο ‘ίλουστρασιόν’.

(το Mad Men προβάλλεται στο Alter κάθε Τετάρτη στις 23.30)


Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009

Love Sick


Ο έρως είναι που δημιουργεί στους ανθρώπους ειρήνη,
στα πελάγη γαληνη και απανεμιά.
Τους ανέμους κοιμίζει, στα θλιμένα χαρίζει,
ύπνο κορμιά

ΑΓΑΘΩΝ
Κάπου στο 400 τόσο Π.Χ.το συμπόσιο (περι έρωτος) του Πλάτωνα τα λέει όλα για τον έρωτα.Λέει ακόμα ότι όποιος είναι ερωτευμένος είναι τυχερός γιατι έχει την τύχη να νιώθει.Ακομα και αν ο έρωτας δεν ειναι αμοιβαίος
Και ο έρωτας ειναι η πιο σοβαρή αρώστια που μπορει να πάθει ο άνθρωπος,
γιατι κανένας γιατρός δεν θα σου δώσει την ίαση παρα μόνο αυτος που έχει τον έρωτα σου.Βέβαια την συμβουλή, του Σπύρου Σπυράκου, δεν την λέει οτι ο Ερωτας με έρωτα περνάει.
Και κυρίως αν υπάρχει καψούρα, δηλαδή η κάψα στα ούρα.(Πανούσης)
Εγώ τον Αγιο ΒΑλεντίνο,μεγάλη η χάρη του, τον έμαθα απο την τηλεοπτικη σειρα, βασισμενη σε κομικ ,που έβαζε ο ΑΝΤ1ς στις αρχές της δεκαετίας του 90 VALENTINA , με την Demetra Hampton (πάει χάθηκε αυτη?).
Ευχομαι λοιπον ο Αγιος Βαλεντίνος να βάλει το χέρι του και να αρωσήσετε όλοι απο έρωτα, αν και λίγο δύσκολο με τα τραγουδια αυτά να μην αρωστήσεις, τουλάχιστον θα σε κάνουν να λιωσεις.

Jenny Lewis with the Watson Twins – Melt your Heart
Paul Weller - You do something to me
Prince - If I was your Girlfriend
Dire Straits - Romeo & Juliet
Mojave 3 - Where is the Love
Van Morrison - I'll be your Lover, Too
Neil Young - Such a Woman
Geraint Watkins - Unto you
Tom Waits - Blue Valentine
Stargazer - Lovesong

(υπάρχει και μικρό δωράκι , ψάξε στα τραγούδια)

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009

February Stars


In the garden, growth has it seasons. First comes spring and summer, but then we have fall and winter. And then we get spring and summer again.
Δεν είναι δικά μου λόγια αλλα του Peter Sellers ως Chance the Gardner στην Ταινία Being There.
Εκνευρίζομαι σχεδόν πάντα, όταν ακούσω τους γύρω μου να ονειρεύονται στην καρδιά του χειμώνα, το καλοκαίρι και τις αμμουδιές και τον Ιούλιο να θέλουν να είναι σε μια βουνοκορυφή να κάνουν snowboard.
Και εγώ θα ήθελα να ήμουν σκυλόψαρο και να τρωω όσες τσιπούρες θέλω, αλλά δεν γίνεται!!!
Για πολλούς λόγους λατρεύω τον χειμώνα περισσότερο από κάθε άλλη εποχή.
Και επειδή με ενημέρωσε η Πετρούλα ότι έρχεται φορτσάτος ο χειμώνας και πολλά βαρύς τις ερχόμενες μέρες, θα ήθελα να θυμηθώ γιατί μ'αρεσει...
1,Χιονίζει και πάμε για Snowboard (το καλοκαίρι όχι)
2,Σ'αρεσει όπου μπαίνεις να είναι ζεστά (το καλοκαίρι θες δροσερά)
3,Μ'αρεσεουν τα σκουφιά και οι τραγιάσκες. (το καλοκαίρι βγάζεις την μπέμπελη)
4,Μ'αρεσει να κάθομαι έξω στο sidoux για να αποφεύγω την καπνούρα και την βαβούρα
(σε αντίθεση με το καλοκαίρι που μεταφέρονται όλοι έξω και εγώ μπαίνω μέσα)
5,Η μηλόπιτα (λίγο βαριά στους 30 βαθμούς)
6,Τις ημέρες που δεν βρέχει παίρνω την μοτοσικλέτα μου (από τις εξατμίσεις των αυτοκίνητων καίγονται τα πόδια μου)
7,Μετά το σεξ αγκαλιάζεσαι και σκεπάζεσαι στην καλλίτερη περίπτωση.
8,Βλέπω περισσότερες ταινίες διαβάζω περισσότερα βιβλία και ακούω περισσότερη μουσική. (Το καλοκαίρι γενικά υπολειτουργώ)
9,Δεν βαριέμαι να κάνω εκπομπές(που να φεύγεις από το Mirasol).


Hanging on
Here until Im gone
Right where I belong
Just hanging on

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

The Boss is a DJ


So this is Radio Somewhere!!!
Κώλο δεν βάζει κάτω ο Μπρους και βρέθηκε στο στούντιο και πάλι,
όχι για να γράψει καινούρια τραγούδια, αλλα να κάνει εκπομπή στο ραδιόφωνο.
Δύο εκπομπές έκανε στον E street Radio(Ιντερνετικος σταθμός που παιζει 24 ωρες Bruce),
Στην πρώτη εκπομπή έπαιξε αυτά εδώ
Jarvis Cocker - Running the world
Small Change Romeos - 1-20-09
Jay Farrar - Feed Kill Chain
Rank and File - The Conductor Wore Black
Ry Cooder - Sundown Town
Sleater-Kinney - Promised Land
Jimmy Cliff - Sufferin' in the Land
Dubliners - Rising of the Moon
2Pac Shakur - Dear Mama
Bob Dylan - Political World
Steve van Zandt - I'm a Patriot
Sex Pistols - God Save the Queen
King Crimson - Court of the Crimson King
Public Enemy - Fight the Power
Son Volt - Underground Dream
Warren Zevon - Ourselves to Know
Jelly Roll Morton - Stars and Stripes Forever
James Brown - Funky President
A Whisper in the Noise - The Times They Are a Changin'

και μπορείτε αν την κατεβάσετε απο εδώ

ΘΑ ΜΑΣ ΦΑΕΙ ΤΟ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ

Rain Dogs/ Rain Songs

"Η βροχή ξεπλένει τις μυρωδιές στους δρόμους και τα σκυλιά χάνουν τον δρόμο τους."
Δύσκολα να πετύχεις μια μέρα στην Πάτρα χωρίς βροχή...(αυτές τις μέρες)
Για τις εκπομπές υπάρχει πάντα μια λίστα με βροχοτράγουδα.
Το maps το έβαλα πρώτο για να μην χάσω τον δρόμο μου.




1. Maps - Yeah , Yeah , Yeah's
2. Cloudbusting - Kate Bush
3. Well I wonder - The Smiths
4. Make it Rain - Tom Waits
5. It's Raining - Irma Thomas
6. Storms - Fleetwodd Mac
7. London Rain - Heather Nova
8. Hard Rain - Shout Out Louds
9. Sit & Listen to the Rain - Whiskeytown
10.Wicked Rain - Los Lobos


But every time it rains,
You're here in my head
Like the sun coming out-
Ooh, I just know that something good is gonna happen.
And I don't know when,
But just saying it could even make it happen.
(Kate Bush)
Γράψτε ελέυθερα το αγαπημένο σας βροχοτράγουδο...

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009

Ψάχνω αυτό το τραγούδι